มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 6
สมทรงแอบมาสอดแนม ได้ยินสองผัวเมียคุย
กระเง้ากระงอดกันก็หมั่นไส้ วิ่งไปฟ้องกระเช้า
เพชรน้ำผึ้งไม่รู้เรื่อง มัวปลื้มสรรพคุณสมุนไพรของภูผาที่ทำให้อาการคันของเธอทุเลาลงมาก
“มันดีกว่ายาที่ฉันเคยใช้ที่เมืองนอกอีก พี่ไปรู้มาจากไหนเหรอ”
ภูผานิ่งไปอึดใจก่อนตอบ “ครูลอยสอนพี่”
เพชรน้ำผึ้งเห็นท่าทางซึมๆของเขาก็นิ่วหน้า ซักไซ้
“เล่าเรื่องครูลอยของพี่ให้ฟังหน่อยสิ ฉันชักสนใจอยากฟังแล้ว เขาเป็นโจรเหมือนเสือผันรึเปล่า ถ้าเป็นโจรแล้วทำไมถึงเก่งเรื่องยาสมุนไพร แล้วเขาสอนอะไรพี่อีก”
คำถามถึงครูลอยแสลงใจเขามากจนต้องเอ็ดกลบเกลื่อน “ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้ เอาเป็นว่าเธอต้องทำตามกฎของฉันในฐานะที่เธอเป็นเมีย ฉัน
ไม่อนุญาตให้เธอไปสมาคมกับคนอื่นในหมู่บ้านนี้”
“พี่ผา! พี่ขังฉันไว้ในกระท่อมนี่ทั้งวันไม่ได้นะ”
“ถ้าเหงาปากอยากคุยก็คุยกับไอ้ก้อง ไอ้รุ่งแล้วก็พิกุลได้...แค่นั้น อ้อ...จิ้งจกฉันก็อนุญาต”
พูดจบก็ปึงปังจากไป ทิ้งเพชรน้ำผึ้งให้โวยวายไล่หลัง
“พี่ผา...อย่าทำกับฉันแบบนี้สิ โธ่เอ้ย! อุตส่าห์วางแผนซะดิบดี...หึ! น้ำผึ้งไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกค่ะพี่เทพ ในเมื่อเข้าหน้าบ้านไม่ได้ก็ต้องเข้าหลังบ้านให้ได้”
ooooooo
ขณะที่ทุกคนในไพรวารีและชุมโจรเสือผันเชื่อสนิทว่าเผ่าเทพตายแล้ว เจ้าตัวกลับรอดชีวิตราวปาฏิหาริย์เพราะหลวงปู่ พระธุดงค์อันน่าเลื่อมใสช่วยไว้
อาการของเผ่าเทพหนักหนาไม่น้อย มีบาดแผลทั้งร่างกายและจิตใจ หลวงปู่ต้องหาสมุนไพรมารักษาและเจริญจิตภาวนาให้เขาหลุดจากห้วงความทุกข์และความแค้น
เผ่าเทพอยู่ในช่วงความเป็นความตายโดยที่เพชรน้ำผึ้งไม่รู้เรื่อง มัวงอนภูผาที่สั่งห้ามโน่นนี่จนเธออยากเป็นบ้า ภูผารู้ว่าเมียกำมะลอไม่พอใจแต่เพื่อความปลอดภัยของเธอจึงต้องกำชับเด็ดขาด กระนั้นเขาก็ใจร้ายไม่พอจะปล่อยให้เธอนั่งเหงาคนเดียวทั้งวัน
“แล้วเธออยากทำอะไร อยากได้อะไรล่ะ”
เพชรน้ำผึ้งเห็นเขาลงให้ก็แกล้งบอก “บ่ายๆแบบนี้ฉันอยากได้ชาเอิร์ลเกรย์กับสโคนร้อนๆหรือไม่ก็เค้กสักชิ้น มีหนังสือพิมพ์สักฉบับหรือนิยายภาษาอังกฤษสักเล่มก็ได้”
“นี่ในป่า...ในซ่องโจร คิดสิว่าฉันจะหาให้ได้ไหม อย่าสักแต่ขอพล่อยๆ”
“อ้าว...ก็เสนอตัวว่าจะหาให้เองนี่ เวลาพี่อยากทำอะไรกับร่างกายฉันพี่ยังสมใจได้ทุกอย่าง แต่ฉันขอแค่นี้พี่กลับหาให้ไม่ได้ เอาเปรียบ กดขี่ เห็นเมียเป็นแค่นางบำเรอ!”
แหวจบก็สะบัดหน้าหนี ภูผาได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ
“ไม่ต้องทำเป็นตัดพ้อ ฉันไม่ได้แพ้มารยาผู้หญิง!”
