มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 4
“พี่ผาล่ะ พี่ผาอยู่ไหน”
“พี่ผาไม่โง่ให้ใครหลอกได้หรอก”
พิกุลอับอายมากรีบออกจากบ้านภูผา ก้องวิ่งตามไปคว้าตัวไว้
“จะรีบไปไหน เอ็งจูบข้าแล้ว ข้าต้องเป็นของเอ็ง เอ็งต้องรับผิดชอบข้า!”
“ไอ้ทุเรศ! ไอ้หน้าด้าน! เอ็งสวมรอยเป็นพี่ผา”
“แล้วที่เอ็งทำเรียกว่าอะไร ข้าไม่ด่าไม่ว่าเอ็งสักคำ ข้าไม่ทำให้เอ็งเสียใจเพราะข้ารักเอ็ง!”
“แต่ข้าไม่รักเอ็ง ไม่คิดรักแม้แต่ขี้เล็บ”
“เอ็งเกลียดข้าแต่ยอมเสียศักดิ์ศรีไปนอนให้เขาเอา!”
ขาดคำก็ถูกตบหน้าหัน พิกุลน้ำตาไหลพรากด้วยความอับอายสุดขีด ก้องหน้าเจื่อน รู้สึกผิด
“ข้าขอโทษ ข้าไม่อยากทำให้เอ็งเจ็บช้ำน้ำใจแต่ปากมันพาไป”
พิกุลไม่รับคำขอโทษหมุนตัววิ่งกลับบ้าน ก้องมองตามด้วยความเสียใจ ตะโกนไล่หลัง
“อีพิกุล...ข้ารักเอ็งนะเว้ย”
ooooooo
เพชรน้ำผึ้งยังไม่รู้ว่าแผนสลับตัวกับพิกุลแตกแล้ว หอบร่างเมาแอ๋ไปอาเจียนหมดไส้หมดพุงที่ริมลำธาร ภูผาตามมาแบกกลับบ้าน คิดจะปล่อยให้นอนสบายๆแล้วหากไม่ได้ยินเสียงละเมอของเธอ
“พี่เทพ...พี่เทพช่วยน้ำผึ้งด้วย น้ำผึ้งไม่อยากเป็นเมียโจร”
ภูผาสงสารและเห็นใจหม่อมหลวงสาวที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่หากปล่อยเธอไปแผนที่วางไว้ก็อาจแตกแถมตัวเธอก็อาจไม่ปลอดภัยจากพวกผจง คิดได้ดังนั้นเสือหนุ่มก็ไม่รอช้าจัดท่าทางให้เหมือนเธอได้เข้าหอกับเขาเพื่อลวงพวกเสือผันว่าเธอเป็นเมียของเขาแล้วจริงๆ
เพชรน้ำผึ้งสลบไสลถึงเช้า เมื่อตื่นก็พบตัวเองนอนบนฟูกบ้านภูผา หม่อมหลวงสาวเกือบโล่งใจที่ไม่ได้เข้าหอกับเขาแต่พลันก็ตกใจหน้าซีดเมื่อเห็นสภาพเปลือยเปล่าของตัวเอง!
ไม่ใช่แค่สภาพร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้า บนฟูกและผ้าปูเตียงก็พบรอยเปื้อนเลือด เพชรน้ำผึ้งพยายามทบทวนความทรงจำเมื่อคืนแล้วพบว่านอกจากตัวเองจะเมาหลับที่ริมธารแล้วภูผายังได้เข้าหอกับเธอด้วย
เพชรน้ำผึ้งเสียขวัญมากที่ตัวเองกลายเป็นเมียภูผาจริงๆ วิ่งไปหลบในห้องครัวรอกระทั่งผัวหมาดๆกลับมาจากอาบน้ำที่ริมธาร ภูผาสวมบทบาทผัวเต็มที่ตะโกนลั่นบ้าน
“น้ำผึ้ง...เมียจ๋า...ตื่นรึยัง เช้านี้ไม่ต้องทำกับข้าวนะ เมียคงไม่มีแรง ผัวจะทำให้กินเองจ้ะ”
คำพูดเย้าแหย่ตามประสาผัวๆเมียๆทำให้เพชรน้ำผึ้งโกรธจัดคว้ามีดในครัวไปแทงเขา ภูผาเอะใจท่าทางจริงจังของเธอรีบจับตัวไว้แล้วแย่งมีดมาโยนทิ้ง
“เธอเป็นอะไรของเธอ”
“ฉันเกลียดพี่ พี่ทำร้ายจิตใจฉัน พี่ผิดสัญญา”
เพชรน้ำผึ้งทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง ภูผาเข้าใจดีแต่ต้องเล่นตามบท
“ไม่เอาน่า มันเป็นหน้าที่ของผัว”
“พี่มันเจ้าเล่ห์เพทุบาย”
