มธุรสโลกันตร์

ภูผามาถึงงานก่อนใครพร้อมชุดหล่อสมเป็นเจ้าบ่าว ขาดเพียงเจ้าสาวอย่างเพชรน้ำผึ้งที่ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงา 

กระเช้าตัดใจจากภูผาไม่ได้แต่งตัวสวยมาร่วมงานด้วย ลำเจียกเห็นแล้วอดเตือนไม่ได้

“กระเช้า...เอ็งแต่งตัวยังกะเป็นเจ้าสาวเสียเอง จะทำอะไรเกรงใจพ่อผันบ้าง”

“ฉันเกรงใจพ่อจ้ะ” กระเช้าพูดพลางยกมือไหว้เสือผัน “พ่อจ๋า...ฉันรู้ว่านังนั่นไม่อยากเป็นเมียพี่ผาไม่งั้นคงไม่หนีพลีกายให้พี่ผจงปล้ำหรอก ป่านนี้มันยังไม่มา มันคงผูกคอฆ่าตัวตาย ฉันกลัวพี่ผาของฉันจะเป็นม่ายงานแต่ง”

คำพูดเปิดเผยของกระเช้าทำอะไรภูผาไม่ได้ กระนั้นเธอก็ไม่ละความพยายาม

“ฉันรู้นะพี่ยังรักฉัน ฉันจะแต่งกับพี่”

“เอ็งไม่ต้องเปลืองตัวหรอก”

“ยังไงฉันก็เคยได้ชื่อเป็นเมียพี่ เรายังไม่เคยผูกข้อไม้ข้อมือกันก็ทำพิธีเสียวันนี้”

กระเช้าพูดตรงๆอย่างไม่สนใจใคร ภูผาหนักใจมากแต่ไม่ทันโต้เพชรน้ำผึ้งก็ปรากฏตัวในชุดเจ้าสาวพื้นเมือง ความสวยของเธอทำให้หลายคนตะลึงไม่เว้นแม้แต่เจ้าบ่าวอย่างภูผาที่ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

พิธีดำเนินไปกระทั่งถึงพิธีสำคัญคือผูกข้อมือ ภูผาพาเพชรน้ำผึ้งไปนั่งตรงหน้าเสือผันกับลำเจียก

“ฉันขอให้พ่อผูกข้อมือเป็นสิริมงคลชีวิตฉันกับเมียด้วยจ้ะ”

เสือผันรับสายสิญจน์จากลำเจียกมาผูกข้อมือ ภูผา

“ข้าขอให้เอ็งมีลูกหัวปีท้ายปี เลือดโจรในตัวเอ็งลบล้างเลือดผู้ดีของมันให้สิ้น!”

เพชรน้ำผึ้งกัดฟันแน่น ไม่พอใจแต่ต้องข่มใจไว้ ลำเจียกเห็นท่าไม่ดียื่นสายสิญจน์ให้เสือผันอีกเส้น

“พี่ผูกให้ลูกสะใภ้จ้ะ”

“มันไม่ใช่ลูกสะใภ้ข้า มันเป็นเชลย มีหน้าที่แค่ผสมพันธุ์”

เสือผันหัวเราะลั่น เพชรน้ำผึ้งทนฟังไม่ไหวแหวอย่างเหลืออด

“ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะ ฉันเป็นคน!”

ท่าทางเกรี้ยวกราดของลูกสะใภ้ทำให้เสือผันไม่พอใจแต่เพชรน้ำผึ้งไม่สนโพล่งลั่น

“ฉันยอมแต่งเพราะฉันไม่มีทางเลือก ถ้าฉันเลือกได้ฉันขอแต่งงานและมีลูกกับคนที่ฉันรักเท่านั้น”

ภูผาทึ่งมากสัมผัสได้ว่าเพชรน้ำผึ้งพูดจากใจจริงแต่เสือผันไม่รู้สวนเสียงเข้ม “นังพวกผู้ดีมันหยิ่งยโสเสียจริง ข้าปล่อยให้เอ็งพล่ามให้พอใจ แต่พอเอ็งเข้าห้องหอเป็นเมียโจรเอ็งไม่มีวันดัดจริตกับข้า ดูนังลำเจียก...มันก็ลูกชาวบ้าน ข้าฉุดมาทำเมีย ก่อนนี้ก็ฤทธิ์ไม่น้อยกว่าเอ็ง แต่พอตกเป็นเมียข้ามันก็รับใช้ข้าสมอย่างเมียโจร”

ลำเจียกหน้าเสียเพราะเรื่องที่ผัวขุดคุ้ยมาประจานต่อหน้าธารกำนัล เพชรน้ำผึ้งเห็นใจลำเจียกมากและอดไม่ได้จะตอกเสือผัน