ม่านบังใจ
ตอนที่ 15
จนกระทั่งเหตุการณ์ที่ตนจมน้ำและทัฬห์ช่วยชีวิตแบบเม้าท์ทูเม้าท์จนตนสำลักน้ำออกมา เขาถาม อย่างห่วงใยมากว่า “ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเฟื่องลดา”... จนกระทั่งเหตุการณ์ที่เสี่ยนภกำลังปลุกปล้ำตนอย่างหน้ามืดและทัฬห์มาช่วยได้ทันหวุดหวิด ครั้งนั้น
พอเห็นหน้าเขาตนรู้สึกเหมือนรอดตาย ร้องขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนแรง...คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว เฟื่องลดายิ้มเศร้า พึมพำ
“ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันมาตลอด ถึงแม้คุณจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย”
เฟื่องลดาลุกจากเก้าอี้ที่โต๊ะสนามอย่างตัดสินใจอะไรบางอย่างเด็ดขาดแล้ว และเดินเข้าบ้านไป
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น เฟื่องลดาก็กลับมาเป็นคนเดิมที่กระตือรือร้นมีชีวิตชีวา เธอตื่นมาทำอาหารแต่เช้า พอสร้อยสนเดินลงมาก็ทักตื่นเต้น
“กลิ่นอะไรเนี่ย หอมฟุ้งทั้งบ้านเลย”
“ตื่นแล้วเหรอคะพี่สน” เฟื่องลดาใส่ผ้ากันเปื้อนมือถือตะหลิวโผล่จากห้องครัวมาทัก
“ทำอะไรน่ะลดา”
“ผัดผักบุ้งไฟแดงของโปรดของพี่สนไงคะ แล้วก็มีไข่เจียวใส่หอมเยอะๆ ต่อไปนี้ลดาจะทำกับข้าวให้พี่สนทานบ้าง หลานลดาจะได้แข็งแรง แล้วเดี๋ยวทานเสร็จเราก็ออกไปเดินเล่นในห้างกันนะคะ ไปดูหาซื้อของใช้เด็กอ่อนกัน”
“หลานยังไม่กี่อาทิตย์เองจ้ะลดา” สร้อยสนพูดขำๆ ถามว่า “จะรีบไปไหน แล้วอีกอย่างยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ก็ดูรวมๆไว้ก่อน พี่สนจะได้อารมณ์ดี รู้ไหมคะว่าอารมณ์ของแม่จะส่งผลถึงลูกด้วย” สร้อยสนถามขำๆว่าเคยมีลูกหรือ “ไม่ต้องมีก็รู้ได้ค่ะ ทานข้าวเสร็จแล้วเราออกไปกันเลยนะคะ”
“ก็ได้จ้ะ มางั้นพี่ช่วย”
“ไม่ต้องเลยค่ะ ลดาทำเสร็จหมดแล้ว พี่สนไปนั่งรอเฉยๆเดี๋ยวลดาจะไปยกออกมาเอง” ว่าแล้วก็ฮัมเพลงควงตะหลิวกลับเข้าไปอย่างร่าเริง
สร้อยสนมองเฟื่องลดางงๆกับความคึกคักร่าเริงของเฟื่องลดาที่ไม่ได้เห็นมานาน...
เช้าวันเดียวกัน ทัฬห์กับลูกแก้วเตรียมเดินทางไปเที่ยวทะเลกัน ไทว์ออกมาส่ง ลูกแก้วบ่นเสียดายที่อาไทว์ไม่ไปด้วย
“อาจะรีบเคลียร์งานนะครับ ถ้าตามไปได้ อาจะรีบตามไปเลย” ไทว์กอดปลอบ กำชับลูกแก้วว่า “อย่าซนมากนะ เดี๋ยวไม่สบาย ตอนนี้ไม่มีพี่ลดาคอยดูแลแล้วด้วย”
ทัฬห์ถามหน้านิ่งว่าเห็นว่าตนเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องหรือ ถึงจะดูแลลูกไม่ได้ ไทว์รีบแก้ว่าเปล่า เพราะถ้าเฟื่องลดาอยู่ด้วยพี่ทัฬห์จะได้ไม่เหนื่อย
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเขาอีก ฉันไปล่ะ ถ้านายว่างก็ตามไป ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้อง ฉันดูแลลูกแก้วได้” แต่พอจะขึ้นรถก็หันบอกไทว์ว่า “อ้อ...ฉันจะไปพักที่ลิตเติ้ลลอร์ดนะ”
“อ้าว...ทำไมไม่พักโรงแรมเราล่ะครับ”
“ฉันอยากอยู่เงียบๆ อยากพักจริงๆ ถ้าพักโรงแรมเราจะทำได้เหรอ”
ไทว์ยืนโบกมือส่งทัฬห์กับลูกแก้วอย่างร่าเริง แล้วก็ส่ายหน้าอ่อนใจกับพี่ชายของตัวเอง
ooooooo
ที่มุมเสื้อผ้าเด็กในห้างสรรพสินค้า สร้อยสนกับเฟื่องลดาเดินดูเสื้อผ้าเด็กมุมโน้นมุมนี้กันอย่างมีความสุข สายตามองไกลไปที่เสื้อผ้าเด็กโตก็ชะงักเมื่อเห็นมณฑิราถือถุงเสื้อผ้าเดินตรงมาทัก
“ดีใจจังที่เจอเธอ”
เฟื่องลดาฝืนยิ้ม เห็นสร้อยสนมองเชิงถาม เฟื่องลดารีบแนะนำสองคนให้รู้จักกัน สร้อยสนถามมณฑิราว่ามาซื้อเสื้อผ้าเด็กหรือ
“ค่ะ มาซื้อให้ลูกแก้วน่ะค่ะ” แล้วพูดกับเฟื่องลดา “เจอเธอก็ดีเลย ฉันฝากไปให้ลูกแก้วหน่อยนะจ๊ะ”
“ทำไมคุณไม่เอาไปให้เองล่ะคะ”
