ม่านบังใจ
ตอนที่ 15
สร้อยสนวิ่งเข้าไปประคองเฟื่องลดากอดกันร้องไห้ ทัฬห์ยิ่งแค้นชี้หน้าด่าเสี่ยที่รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ เสี่ยก็ได้แต่ยกมือไหว้ปลกๆ ปากก็ร้องว่ากลัวแล้ว อย่าทำตนเลย
ทัฬห์ถามเฟื่องลดาว่าเธอไม่เป็นอะไรนะ เธอพยักหน้าร้องไห้ สร้อยทองถามว่าถูกมันชกใช่ไหม หน้าตาก็โดนมันตบใช่หรือเปล่า เฟื่องลดาพยักหน้า สร้อยทองปรี่เข้าหาเสี่ยด่าไอ้ชาติชั่ว ไทว์ดึงแขนไว้ “ไปเถอะครับ พาเฟื่องลดาไปหาหมอก่อนดีกว่า เดี๋ยวทางนี้ให้ตำรวจที่มาเขาจัดการเอง หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ มันไม่รอดแน่”
สร้อยทองกับสร้อยสนช่วยกันประคองเฟื่องลดาลุกขึ้น ทัฬห์เข้าไปบอกว่าตนช่วยเอง แล้วอุ้มเฟื่องลดาเดินออกจากห้องไป สร้อยสนรีบตาม
ในจังหวะที่ทุกคนช่วยเฟื่องลดาอยู่นั่นเองเสี่ยนภค่อยๆขยับไปหยิบปืนในลิ้นชักใกล้ๆยกเล็งจะยิงทัฬห์ สร้อยทองหันเห็นสร้อยสนที่เดินตามทัฬห์ ถลันเข้าเอาตัวบังสร้อยสนร้องเสียงดัง “สนระวังลูก”
เสี่ยยิงไปหลายนัดถูกสร้อยทองที่เอาตัวบังกระสุนให้สร้อยสนจนทรุดฮวบ ไทว์กระชากปืนจากเอวยิงเสี่ยจนตายคาที่
“แม่...” สร้อยสนวิ่งเข้าประคองแม่ ทัฬห์ที่อุ้มเฟื่องลดาอยู่หันมองตะลึง
ooooooo
สร้อยทองถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่ถึงโรงพยาบาล สร้อยสนกับไทว์รออยู่หน้าห้อง ฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย
ทัฬห์เข็นรถพาเฟื่องลดามาที่หน้าห้องฉุกเฉิน สร้อยสนถามว่าทำไมไม่พัก ทัฬห์ตอบแทนว่าเฟื่องลดา เป็นห่วงคุณสร้อยทองพอหมอตรวจร่างกายเสร็จก็ขอมาเลย เฟื่องลดาถามว่าน้าสร้อยยังผ่าตัดไม่เสร็จหรือ ก็พอดีประตูห้องฉุกเฉินเปิด หมอเดินออกมา สร้อยสนรีบเข้าไปถาม
“แม่ปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะคุณหมอ”
“เราพยายามเต็มที่แล้ว แต่คนไข้เสียเลือดมากก่อนมาถึงโรงพยาบาล คงมีเวลาไม่มาก เชิญครับ”
สร้อยสนกับเฟื่องลดาสบตากันตาแดงๆ
เมื่อเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สร้อยสนกับเฟื่องลดาพยายามทำใจเข้มแข็ง ทั้งปลอบและให้กำลังใจสร้อยทองให้เข้มแข็ง สร้อยสนบอกว่าแม่จะต้องไม่เป็นอะไร สร้อยทองมองสร้อยสนน้ำตาไหล พูดเบาๆ
“สน...แม่ขอโทษนะที่อยู่เลี้ยงหลานให้ไม่ได้ แต่แกต้องบอกหลานด้วยนะว่ายายเลิกเล่นการพนันแล้ว เลิกจริงๆ”
สร้อยสนส่ายหน้าน้ำตาไหลพูดไม่ออก สร้อยทองหันมองเฟื่องลดาพยายามยกมือขึ้น เฟื่องลดาโน้มตัวไปจับมือสร้อยทองไว้
“ลดา...น้าขอโทษจริงๆ ยกโทษให้น้าด้วย น้ากำลังจะไปขอโทษพ่อหนูด้วยตัวเอง”
“ลดาไม่โกรธน้าสร้อยค่ะ น้าสร้อยทำใจดีๆไว้นะคะ”
สร้อยทองหันมองสร้อยสนอีกครั้ง พูดกระท่อน กระแท่น “แม่รักแกนะสน หมวดคะฉันฝากลูกกับหลานด้วย” พูดจบก็คอพับมือตก
“แม่...”
“น้าสร้อย...”
สร้อยสนกับเฟื่องลดาโผกอดร่างสร้อยทองร้องไห้ ทัฬห์กับไทว์นิ่งอั้นอย่างสะเทือนใจ
ooooooo
คืนนี้ทัฬห์ไปงานศพสร้อยทองกลับมา ดวงใจถามว่าคุณไทว์ไม่กลับมาด้วยหรือ ทัฬห์บอกว่าไทว์ไปส่งสร้อยสนที่บ้านแล้วอยู่ค้างเป็นเพื่อนเพราะเธอไม่มีใครแล้ว
ทัฬห์ถามดวงใจว่าเฟื่องลดาเป็นยังไงบ้าง ดวงใจบอกว่าไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากน้ำ เอาแต่นอนนิ่งๆ คงเสียใจมากที่คุณสร้อยทองจากไปกะทันหันแบบนี้ ถามทัฬห์ว่าจะรับอะไรไหม
“ไม่ครับ ป้าไปพักเถอะ” พูดแล้วทัฬห์เดินขึ้นบันไดไปอย่างเป็นห่วงเฟื่องลดา
