ม่านบังใจ

เฟื่องลดาบอกว่าเธอกับพี่วินรักกันอย่างพี่น้อง เราตกลงกันตั้งนานแล้ว บ่นว่าเขานี่มโนเก่งจริงๆ

ทัฬห์แกล้งโมโหถามว่าดูถูกว่าตนแก่หรือได้เลย...แล้วอุ้มเฟื่องลดาพาไปที่เตียง คำรามมันเขี้ยวว่าแบบนี้ต้องลงโทษให้สาสม

เมื่อเปิดม่านบังใจออก ต่างก็เผยความรู้สึกจากใจแก่กัน ในนาทีนี้ไม่มีคำพูดใดๆซึมซาบความรู้สึกของกันและกันได้ดีกว่าการสัมผัสที่อ่อนโยนของกันและกัน

ไทว์กับสร้อยสนมองดูทัฬห์กับเฟื่องลดาและลูกแก้วเล่นก่อปราสาททรายและหัวเราะกันอย่างมีความสุข ไทว์บอกว่าตนไม่เคยเห็นพี่ทัฬห์มีความสุขมากขนาดนี้มาก่อนเลย สร้อยสนว่าเฟื่องลดาก็มีความสุขมาก  ไทว์บอกสร้อยสนว่าเราสามคนก็มีความสุขไม่แพ้เขาสองคน แล้วหัวเราะกันอย่างมีความสุข

ทัฬห์พูดกับเฟื่องลดาว่า “นายไทว์พูดถูกนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันพยายามสร้างม่านบางๆมาบังใจตัวเองไม่ให้รักเธอ แต่ตอนนี้ม่านบางๆนั้นมันได้ถูกปลดออกไปจากใจของฉันแล้ว”

เฟื่องลดาบอกว่ากานดาก็บอกตนเช่นนั้น และตอนนี้ตนก็ได้ปลดม่านบังใจออกแล้ว

“ฉันรักเธอนะเฟื่องลดา” ทัฬห์กอดเฟื่องลดา เธอกอดตอบบอกว่า “ลดาก็รักคุณค่ะ”

“คุณพ่อ พี่ลดา มาไล่จับปูลมด้วยกันเถอะค่ะ อย่ามัวแต่กอดกันอยู่เลย” ลูกแก้วร้องชวน ทัฬห์กับเฟื่องลดาจึงผละจากกันไปไล่จับปูลมกับลูกแก้ว หัวเราะกันร่าเริงเคล้าเสียงคลื่นลมชายทะเลอย่างมีความสุข...

ooooooo

—อวสาน—