ม่านบังใจ

คืนนี้เอง ขณะทัฬห์นั่งทำงานที่ห้องทำงานชั้นล่าง เฟื่องลดาก็เข้ามาบอกว่า

“ฉันเอากาแฟมาให้ค่ะ”

“แล้วก็คงจะคุยเรื่องกวินด้วยใช่ไหม”

“ค่ะ...แต่ก่อนอื่น ฉันอยากขอบคุณคุณทุกเรื่องที่ผ่านมา ฉันรู้เรื่องทุกอย่างจากพี่สนหมดแล้ว ที่คุณให้ฉันแต่งงาน ก็เพื่อปกป้องฉันให้พ้นจากเสี่ยนภ”

“เรื่องพวกนั้นช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว ความจริงฉันก็มีเรื่องที่อยากจะพูดกับเธอเหมือนกัน บางทีฉันพูดแล้ว เธออาจจะไม่ต้องเสียเวลาพูดเรื่องกวินกับฉันก็ได้” ทัฬห์พูดออกมาแค่นั้น แต่ในใจนึกอีกว่า เพราะตนไม่อยากฟังเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับกวิน

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณพูดก่อนเลย”

“ฉันคิดมาหลายวันแล้ว...แต่พอดีมีเรื่องขึ้นมาก่อน และเมื่อเรื่องทุกอย่างมันจบแบบนี้ก็เป็นผลดีกับเธอ เพราะต่อไปฉันคงไม่ต้องคอยปกป้องเธอจากเสี่ยหรือคุณสร้อยทองอีกแล้ว”

“คุณหมายความว่ายังไงคะ”

“ฉันคืนอิสรภาพให้เธอ”

เฟื่องลดาอึ้ง นึกถึงภาพที่ทัฬห์โอบกอดมณฑิราวันนั้นทันที ความน้อยใจประดังขึ้นมานึกในใจว่า “เพราะคุณมณใช่ไหมคะ” พอดีทัฬห์ถามขึ้นว่า

“เธอคงดีใจใช่ไหม”

“ค่ะ” เฟื่องลดาเสียงปร่าฝืนยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แล้วพูดไปหัวเราะไปว่า “ฉันดีใจมากจริงๆ ดูสิคะดีใจน้ำตาไหลเลย ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก อย่างที่คุณพูด พอได้ฟังแบบนี้ฉันก็เลยไม่ต้องพูดเรื่องพี่วินอีกแล้ว”

ทัฬห์ข่มความน้อยใจเต็มที่พยักหน้าช้าๆ เฟื่องลดาเช็ดน้ำตาจนแห้งทำเสียงร่าเริงถามว่าเขาจะให้ตนออกจากที่นี่เมื่อไหร่ ทัฬห์ข่มเสียงให้เป็นปกติบอกว่า

“แล้วแต่เธอสะดวกเลย ฉันให้อิสระเธอตั้งแต่วินาทีนี้” พูดแล้วหันไปเปิดตู้จะทำงานต่อเป็นการตัดการสนทนาอย่างไม่สนใจเฟื่องลดาอีกเลย

เฟื่องลดาน้อยใจอย่างที่สุดหันเดินออกไปอย่างเร็ว แต่พอพ้นห้องปิดประตูก็ยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูอย่างสุดกลั้น เมื่อทัฬห์เห็นเฟื่องลดาออกไปแล้วก็รีบลุกเดินมาที่ประตูเหมือนจะเรียกไว้ แต่ข่มใจยืนหันหลังพิงประตูหลับตาข่มความเสียใจ...

เฟื่องลดาตัดสินใจเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางมาวางบนเตียงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างเจ็บปวดใจ ไม่ต่างจากทัฬห์เขาเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้เล็กด้วยสีหน้าตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว แม้จะเจ็บปวดใจ

ooooooo

เช้านี้ทัฬห์ลงไปทานอาหารที่โต๊ะตามปกติ แต่ไม่มีทั้งลูกแก้วและเฟื่องลดา จนสากระซิบกับดวงใจว่าวันนี้บรรยากาศมันแปลกๆเงี้ยบเงียบ ดวงใจพยักหน้าเห็นด้วย

ทัฬห์ทานเสร็จจะลุก หันถามสาว่าลูกแก้วยังไม่ตื่นใช่ไหม สาบอกว่าเห็นคุณทัฬห์บอกว่าปิดเทอมไม่ต้องปลุกคุณหนูลูกแก้วตนเลยไม่ปลุก ทัฬห์บอกว่าแต่ก็อย่าสายมากเดี๋ยวเปิดเทอมแล้วจะปรับตัวไม่ทัน

พอทัฬห์จะลุกไป เฟื่องลดาก็เข้ามาบอกว่าตนตั้งใจจะกลับบ้านวันนี้เลย เขาจะว่าอะไรไหม

“ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอทานเสร็จแล้วไปพบฉันที่ห้องทำงานหน่อยนะ” ทัฬห์พูดหน้านิ่งน้ำเสียงปกติแล้วเดินออกไป

สากระซิบถามดวงใจว่าคุณครูลดาจะกลับไปอยู่บ้านทำไม ดวงใจส่ายหน้าบอกไม่รู้ ก็ได้ยินพร้อมกันนี่แหละ สงสัยว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณสน เพราะคุณสร้อยทองไม่อยู่แล้ว คิดอย่างนี้แล้วก็ไม่ติดใจอะไร