ม่านบังใจ

พอสะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของตัวเอง สร้อยทองโล่งใจเมื่อรู้ว่าตัวเองนั่งหลับอยู่ที่โซฟาและมันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น

แต่แล้วก็แปลกใจเมื่อเสียงกริ่งประตูรั้วดังขึ้นถี่ๆ สร้อยทองหันมองบ่นรำคาญ

“ใครวะ มาทำไมป่านนี้”

พอออกไปก็ชะงักเมื่อเห็นสร้อยสนยืนอยู่นอกประตูรั้ว สร้อยสนเรียกแม่ด้วยความดีใจ แต่สร้อยทองยังไม่หายเคืองถามประชดว่า ยังกลับบ้านถูกเหรอ

สร้อยทองยังตะบึงตะบอนใส่สร้อยสน ถามว่า กลับมาทำไม สร้อยสนบอกว่าตนไม่ได้มาคนเดียว

“สวัสดีครับ”

ไทว์ก้าวออกมายืนข้างสร้อยสนยกมือไหว้ สร้อยทองมองสองคนสลับไปมาอย่างแปลกใจ

เมื่อเข้าไปนั่งคุยกันในห้องรับแขก ได้ฟังสร้อยสนและไทว์เล่าเรื่องให้ฟังและไทว์เอ่ยสู่ขอสร้อยสนแล้ว สร้อยทองพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“อู๊ยยย...ไม่ขัดหรอกค่ะ แหมโล่งใจซะที

คิดว่าจะชวดเสียแล้ว” สร้อยสนเรียกแม่เตือนสติ

แต่สร้อยทองไม่สนใจถามไทว์ “ว่าแต่เรื่องสินสอดทองหมั้น เราจะคุยกันเลยดีไหมคะ”

“เรื่องนี้สนคุยกับคุณทัฬห์แล้วค่ะ” สร้อยสนรีบขัดขึ้น สร้อยทองถามว่าแล้วคุณทัฬห์ว่ายังไง สร้อยสนบอกว่า “สนไม่เอาค่ะ”

“ฮ้า...ทำไมงั้นล่ะ แกจะบ้าเหรอ แกไม่เอาแต่ฉันเอา ฉันเลี้ยงแกมาเสียเงินเสียทองไปตั้งเท่าไหร่กว่าแกจะโตมาเป็นเมียหมวดได้แบบนี้”

“เปล่าค่ะแม่ ฟังสนให้จบก่อนนะ ที่สนไม่เอาก็เพราะคุณทัฬห์จะใช้หนี้สิบล้านให้แม่ แล้วแบบนี้แม่ยัง จะเอาอะไรจากคุณทัฬห์อีกล่ะคะ” สร้อยทองหน้าเสียถามว่าแกรู้แล้วเหรอ “ค่ะ...คุณทัฬห์เพิ่งเล่าให้ฟัง”

สร้อยทองถามเสียงอ่อนลงอย่างแปลกใจว่า “แล้วทำไมแกไม่โกรธฉัน เป็นแต่ก่อนแกต้องโวยวายเทศน์ฉันตั้งแต่เจอหน้าแล้ว”

“ที่สนว่าแม่ก็เพราะสนไม่อยากให้แม่ทำอะไรผิดๆ แต่ตอนนี้พอสนเป็นแม่คน สนเลยรู้ว่ายังไงแม่ก็รักสน ถึงไม่อยากพูดอะไรให้แม่เสียใจอีก”

สร้อยทองตกใจถามว่าหมายความว่า...

“สนกำลังจะมีลูกค่ะแม่”

สร้อยทองตะลึงอึ้ง สร้อยสนกับไทว์ทรุดคุกเข่ากราบตักสร้อยทอง

“สนขอโทษค่ะที่ชิงสุกก่อนห่าม”

“เป็นความผิดของผมเองครับ แต่ผมก็รักลูกสาวคุณแม่จริงๆและจะขอดูแลรับผิดชอบคุณสนอย่างดีตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิตอยู่ คุณแม่ยกโทษให้เราทั้งสองคนด้วยนะครับ”

สร้อยทองดีใจถามตัวเองอย่างลืมตัวว่า “โอ๊ย นี่ฉัน...ฉันจะเป็นยายเหรอ ดีใจจริงๆ” สร้อยสน

ถามว่าแม่ไม่โกรธตนหรือ “ฉันจะไปโกรธแกทำไม ฉันอยากมีหลานใจจะขาด แล้วแกก็มีกับคนที่ฉันหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ โอ๊ย...ทำไมชีวิตมันดีแบบนี้”

ไทว์กับสร้อยสนมองหน้ากันอย่างโล่งอก สร้อยสนเห็นแม่อารมณ์ดีจึงเอ่ยขอ

“แม่คะ แต่สนมีอะไรอยากจะขอ” สร้อยทองบอกทันทีว่าขอมาเลย แม่ให้ได้ทุกอย่าง “แม่จะเป็นยายคนแล้ว...สนอยากให้หลานภูมิใจในตัวยาย ถ้าคุณทัฬห์เคลียร์หนี้ให้แม่แล้ว แม่เลิกเล่นการพนันนะคะ” เห็นแม่อึ้งไปสร้อยสนหว่านล้อม “การพนันมันทำให้ชีวิตคนหลายคนต้องพังไปเยอะแล้ว ถ้าวันข้างหน้า หลานของแม่ต้องมาเป็นแบบลดาบ้างแม่จะรู้สึกยังไง”

“ลดา...” สร้อยทองตกใจนึกขึ้นได้เมื่อสร้อยสนเอ่ยถึงเฟื่องลดา สร้อยสนจึงพูดเรื่องเฟื่องลดาต่อ

“ใช่ค่ะ ถ้าลดาไม่ได้คุณทัฬห์ช่วยไว้ครั้งก่อน ชีวิตลดาคงพังไม่มีชิ้นดี ทุกอย่างมันเกิดจากการพนัน เวรกรรมมันมีจริงนะคะแม่”