ม่านบังใจ

มณฑิราเอาชุดนางฟ้ากับมงกุฎไปให้ลูกแก้ว ขณะนั่งจิบน้ำส้มรอลูกแก้วอยู่อย่างสบายใจนั้น สากับดวงใจแอบดูอดกระซิบกันไม่ได้

สาบอกว่าตนชักไม่ชอบมณฑิรามากขึ้นทุกวันจะมาทำไมก็ไม่รู้ ดวงใจผสมโรงว่าตนก็เหมือนกันเวลามาคุยกับคุณครูลดาทีไร คุณครูก็ตึงใส่คุณทัฬห์ทุกทีไม่รู้มาพูดอะไร

พอดีเฟื่องลดาจูงลูกแก้วเข้ามา เธอชะงักเมื่อเห็นมณฑิรานั่งรออยู่ ลูกแก้วดีใจวิ่งเข้าไปกอด มณฑิรากางแขนกอดหอมซ้ายขวาอย่างแสนรักบอกว่าคิดถึงลูกแก้วม้ากมาก ลูกแก้วบอกว่าตนก็คิดถึงน้ามณ

“น่ารักจริง น้ามณมีของมาฝาก” บอกพลางหันเอาถุงใหญ่มาเปิดหยิบชุดนางฟ้าออกมา ลูกแก้วตาโตอุทานว่าชุดนางฟ้าสีชมพูสวยมาก ถามว่าน้ามณซื้อมาให้ลูกแก้วหรือ “ใช่จ้ะ ก็เมื่อเช้าที่เราคุยโทรศัพท์กันลูกแก้วบอกว่าต้องใช้ไม่ใช่เหรอ น้ามณ ก็เลยรีบไปซื้อมาให้ เพราะน้ามณรู้ว่าคุณพ่อไม่มีเวลาไปซื้อให้ลูกแก้วแน่ๆ ลูกแก้วชอบใช่ไหมคะ”

ลูกแก้วบอกว่าชอบ แต่พี่ลดาก็ซื้อมาให้แล้วเหมือนกัน พลางเดินไปหยิบชุดนางฟ้าสีขาวในถุงมาชูให้ดู มณฑิรารับชุดจากลูกแก้วมาวางคู่กันกับชุดสีชมพูของตน บอกลูกแก้วยิ้มๆว่า

“ถ้าอย่างนั้น ลูกแก้วก็ต้องเลือกแล้วล่ะจ้ะว่าจะใส่ชุดไหนไปงานโรงเรียนดี”

พลางมองเฟื่องลดาอย่างเหนือกว่า ลูกแก้วบอกว่าตนชอบทั้งสองชุดเลย ไปหยิบชุดสีชมพูเดินมาหอมแก้มขอบคุณน้ามณ มณฑิรายิ้มอย่างเหนือกว่า แต่แล้วก็ยิ้มเจื่อนเมื่อลูกแก้วบอกว่าตนใส่ชุดของน้ามณไม่ได้ เพราะคุณครูสั่งไว้ว่าต้องใส่ชุดนางฟ้าสีขาว

มณฑิราพยายามหว่านล้อมว่าชุดนางฟ้าสีไหนก็เหมือนกัน ทำหน้าเศร้าบอกว่า “ถ้าลูกแก้วไม่ใส่ของน้ามณ...น้ามณคงเสียใจมากเลย”

ลูกแก้วอึ้ง เฟื่องลดาพูดเรียบๆว่า

“ขอโทษนะคะคุณมณ ฉันรู้ว่าคุณรักและหวังดีกับลูกแก้ว คงตั้งใจจะเซอร์ไพรส์ แต่ถ้าคุณรักลูกแก้วจริงๆ ก็อย่าทำให้เด็กลำบากเลยนะคะ ชุดนางฟ้าของคุณเอาไว้ให้ลูกแก้วใส่ไปเที่ยวก็ได้”

“นั่นสิคะ” ดวงใจชิงพูดก่อนมณฑิรา “ดูสิคะ คุณหนูลูกแก้วหน้าเสียแล้ว ทำท่าอย่างกับจะร้องไห้”

มณฑิราหันมอง ข่มความเจ็บใจเฟื่องลดา เข้าไปโอบโอ๋ลูกแก้ว

“ไม่ต้องร้องนะจ๊ะลูกแก้ว งั้นเอาชุดของน้ามณไว้ใส่ไปเที่ยวก็แล้วกัน โอเคไหมคะ”

ลูกแก้วยิ้มออก บอกโอเค ทุกคนเลยถอนใจ โล่งอก

ooooooo

พอกลับเข้าห้องนอน เฟื่องลดาไปนั่งที่เตียงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ครู่เดียวก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา เธอหันมอง เห็นมณฑิราเดินเข้ามาอย่างไม่แคร์สายตาเจ้าของห้อง

“คุณน่าจะมีมารยาทนิดนึงนะคะ เข้าห้องคนอื่นโดยที่ไม่เคาะได้ยังไง”

มณฑิราสวนทันทีว่า “ก็ทำเหมือนเธอไง” เฟื่องลดาถามว่าตนทำอะไร “ตอนอยู่ที่ห้าง เธอก็เดินหนีฉัน ทั้งๆที่ฉันบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แบบนั้นเขาก็เรียกว่าไร้มารยาทเหมือนกัน”

“ฉันก็บอกคุณแล้วว่า ถ้าคุณต้องการให้ฉันเลิกกับคุณทัฬห์ คุณก็ต้องไปคุยกับคุณทัฬห์เอง ให้เขามาบอกฉัน ฉันพร้อมที่จะเลิกกับเขาตลอดเวลา”

“สุภาพบุรุษอย่างทัฬห์เขาจะเอ่ยปากกับเธอได้ยังไง”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงช่วยอะไรคุณไม่ได้”

“หน้าด้าน”