ม่านบังใจ
ตอนที่ 11
ทัฬห์ขอบคุณ ชวนเฟื่องลดาไปกันเถอะแล้วพาเดินไปตามทางที่ รปภ.บอก ผ่านห้องอาหาร เขาถามว่าหิวไหม เธอบอกว่าทานไก่ทอดมาแล้ว ทัฬห์พยายามชวนคุยบอกว่าเห็นเธอทานแล้วน่าอร่อย เธอบอกว่าพี่วินซื้อจากห้องอาหารนี้แหละ ถามว่าเขาจะทานก่อนไหม
ทัฬห์บอกว่าทานคนเดียวก็เขินแย่สิ เฟื่องลดาจึงจะทานเป็นเพื่อนเพราะไก่ทอดเป็นของโปรดตนทานได้ไม่อิ่ม ทัฬห์จึงชวนไปทานด้วยกัน เฟื่องลดารับคำสบายๆไม่มีทีท่าโกรธแค้นอะไรอีกเลย ทัฬห์เหลือบมองแล้วยิ้มโล่งอก
เฟื่องลดาเห็นทัฬห์ใช้ส้อมกับมีดหั่นไก่ทอดจิ้มทานแล้วขำ ถามว่าอร่อยไหม เขาบอกว่าไม่อร่อย อย่างที่คิดแต่เห็นเธอทานที่ห้องกานดาดูน่าอร่อยมากเลย
เฟื่องลดาจึงแนะนำวิธีทานไก่ทอดว่าจะให้อร่อยต้องแทะ แล้วใช้มือหยิบน่องไก่สาธิตให้ดู ทัฬห์ทำตามเก้ๆกังๆแล้วบอกว่าอร่อยจริงๆด้วย เธอยังสอนวิธีทานปีกไก่ว่าต้องฉีกออกเป็นสองชิ้นส่งให้เขาชิ้นหนึ่งบอกให้ค่อยๆแทะ
ทัฬห์ทำตามแล้วบอกว่าทานแบบนี้อร่อยจริงๆ แล้วต่างก็ทานไก่ทอดด้วยมือกันอย่างอร่อย ภาพลักษณ์ทัฬห์เวลานี้ไม่มีมาดนักธุรกิจขรึมเหลืออยู่เลย เขากลายเป็นเด็กหนุ่มทำตัวสบายแบบเดียวกับเฟื่องลดา เหมือนรุ่นราวคราวเดียวกัน...
ooooooo
ไทว์ผิดหวังที่ทำเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานสิริ-โสภากลับถูกเธอปฏิเสธว่าเป็นการขอที่ง่ายเกินไปไม่สมกับฐานะในสังคมของตน คืนแหวนให้ไทว์บอกว่าจะขอเป็นคนจัดงานเอง แล้วกลับไปเลย
ไทว์ดื่มตั้งแต่หัวค่ำจนดึก เขาเมาฟุบไปกับโต๊ะ เพื่อนเชฟบอกสร้อยสนที่กำลังเตรียมตัวกลับ เธอรีบไปดูไทว์ที่เมาจนพูดไม่รู้เรื่อง จึงบอกพนักงานให้โทร.หาคุณทัฬห์ดูเผื่อยังอยู่โรงแรมจะได้กลับด้วยกัน
พนักงานโทร.เข้ามือถือทัฬห์ เป็นเวลาที่เขากำลังพาเฟื่องลดาไปขึ้นรถจะกลับ เขาบอกให้เปิดห้องให้ไทว์นอนพักจนกว่าจะสร่างเมาก็แล้วกัน หันบอกเฟื่องลดาที่นั่งคู่กันในรถว่า
“นายไทว์เมาพับอยู่ที่โรงแรม...คงดีใจมากไปหน่อยเลยฉลองใหญ่ ฉันให้ทางโรงแรมจัดการแล้ว กลับบ้านเรากันเถอะ”
เฟื่องลดาชะงักมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ น้ำตาซึมจนต้องกะพริบตาถี่ๆ หันหน้าหนี ทัฬห์จับไหล่สองข้างหันมาถามว่าเป็นอะไร เธอพยายามทำเสียงปกติบอกว่า “เปล่าค่ะ”
“น้ำตาไหลแบบนี้ยังปฏิเสธอีก ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า”
“คุณไม่ได้พูดผิดค่ะ แต่คุณพูดเหมือนพ่อพ่อชอบพูดแบบนี้เวลาขึ้นรถกลับบ้าน ฉัน...ฉันก็เลยคิดถึงพ่อ แต่ตอนนี้ไม่มีพ่ออีกแล้ว” พูดถึงพ่อก็ยิ่งร้องไห้จนสะอื้น ทัฬห์โอบร่างน้อยๆที่กำลังสะอื้นเข้ามากอด ลูบผมเบาๆเอ่ยอ่อนโยน อบอุ่น
“ถึงเธอจะไม่มีพ่อ แต่เธอก็ยังมีฉันนะเฟื่องลดา...”
เฟื่องลดามองหน้าเขาอย่างไม่แน่ใจ ทัฬห์เช็ดน้ำตาให้ ยิ้มให้อย่างมั่นใจ พูดหนักแน่น “กลับบ้านเรานะ” แล้วขับรถออกไปอย่างนุ่มนวล
เฟื่องลดาหันมองเขาอย่างรู้สึกสับสน...
พนักงานโรงแรมเปิดห้องแล้วช่วยผู้จัดการประคองไทว์ที่เมามากเข้าไป สร้อยสนรีบไปที่เตียงบอกให้ระวังหน่อย ไทว์โวยวายจะเอาเหล้าอีก สร้อยสนบอกว่าหมวดเมามากแล้วนอนพักเถอะ
ไทว์ถามว่าคุณเป็นใคร พอสร้อยสนบอกว่า “ฉันสร้อยสนไงคะ” ไทว์ก็ร้องอ๋อ ขอให้อยู่คุยกับตนก่อนนะ ตนมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย สร้อยสนจึงบอกผู้จัดการว่าตนจะอยู่ดูหมวดให้ก่อนก็ได้ ผู้จัดการจึงฝากไว้และหากมีอะไรให้โทร.หาตนได้เลย
พอผู้จัดการกับพนักงานออกไปแล้ว สร้อยสนหันมองไทว์ปรากฏว่าหลับไปแล้ว เธอพึมพำเศร้า...
“คุณคงดีใจมากนะคะที่คุณสิรับปากแต่งงานด้วยถึงได้ฉลองขนาดนี้”
ooooooo
