ม่านบังใจ
ตอนที่ 11
ดวงใจกับสานั่งรอเฟื่องลดากับทัฬห์อยู่ที่ห้องโถงต่างกังวลว่าถ้าคุณทัฬห์กลับมาก่อนคุณครูลดาคงไม่พอใจแน่ พอดีได้ยินเสียงรถทัฬห์เข้ามา ดวงใจรีบออกไปรับใจคอไม่ดี
แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นเฟื่องลดากลับมาด้วยกัน ทัฬห์ถามดวงใจว่าลูกแก้วหลับแล้วหรือ พอรู้ว่าหลับแล้วก็หันบอกเฟื่องลดาว่าขนมเค้กของเธอคงต้องเก็บไว้พรุ่งนี้แล้ว เฟื่องลดาบอกว่าไม่เป็นไรเก็บไว้ในตู้เย็นได้ ทัฬห์บอกดวงใจว่าผ่านร้านขนมเค้กที่ลูกแก้วชอบเฟื่องลดาเลยแวะซื้อมาฝาก
ทัฬห์เดินเข้าตึก เฟื่องลดาเดินตามไป ทัฬห์หันบอกสาว่าขอกาแฟหน่อยนะ สารีบรับคำ
“เดี๋ยวฉันจัดการให้ก็ได้ค่ะ” เฟื่องลดาบอก
“ขอบใจ แต่เธอเหนื่อยมามากแล้ว ไปอาบน้ำพักเถอะ”
เฟื่องลดายิ้มรับแล้วแยกไปทางบันได ส่วนทัฬห์แยกไปห้องทำงาน
ดวงใจกับสามองหน้ากันงงๆ สากระซิบ “งงอ่ะ ทำไมดีกันเร็วจัง”
“บอกแล้ว ผัวเมียทะเลาะกันเดี๋ยวก็ดีกัน แกน่ะคิดมากจนพลอยทำให้ฉันประสาทไปด้วย รีบๆ ไปเตรียมกาแฟให้คุณทัฬห์เร็วเข้าเถอะ”
ดวงใจเดินแยกไปแล้ว สาเกาหัวแกรก งงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างมากของทัฬห์กับเฟื่องลดา
ooooooo
กลับเข้าห้องนอนแล้ว เฟื่องลดารีบโทร.หากานดา พอกานดารับสายก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า
“ไอ้กาน แกนอนยัง...เออดีแล้ว ฉันมีอะไรจะเล่าให้แกฟัง แกฟังแล้วช่วยออกความเห็นหน่อยนะ”
เฟื่องลดาเล่าอย่างตั้งใจ บางครั้งก็ทำท่าประกอบ บางครั้งก็เสียงเขินๆ พอเล่าจบกานดาถาม
“นี่แกโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่” พูดแล้วรีบปิดปากมองไปที่โซฟา เห็นกวินนอนหันหลังให้อยู่ ก็ลดเสียงลง พูดจริงจัง “ที่เขาโกรธแกเรื่องพี่วินเพราะเขาหึงแกไง เข้าใจซะทีสิ แล้วแกก็เลิกปิดบังความรู้สึกตัวเองได้แล้ว สองคนนี่เป็นอะไรกัน ทำไมต้องสร้างม่านมาบังใจตัวเองกันอยู่ได้ เขาก็รักแก แล้วแกก็รักเขาเข้าใจป่ะ”
กวินที่นอนหันหลังให้ ลืมตาขึ้น ยิ้มเศร้ากับตัวเอง
โทร.คุยกับกานดาแล้ว เฟื่องลดาครุ่นคิด พึมพำ
“สร้างม่านบังใจตัวเองอย่างนั้นเหรอ...ไม่จริง มันจะเป็นไปได้ยังไง...” คิดวกไปวนมาแล้วนึกขึ้นได้เดินไปเปิดลิ้นชักหยิบต่างหูข้างหนึ่งของมณฑิราขึ้นดู พึมพำกับตัวเอง “เขายังมีคุณมณฑิราอยู่ทั้งคน”
คิดแล้วเอาต่างหูเก็บใส่ลิ้นชักตามเดิม พยายามสลัดความคิดสับสน ไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
ooooooo
สร้อยทองเล่นได้ก็ย่ามใจ เข้าบ่อนถี่จนวันนี้เสียหมดตัวเดินเซ็งออกจากโต๊ะพนันหน้าเครียด ลูกน้องเสี่ยนภที่ติดตามสังเกตอยู่สบตากันแล้วเดินเข้าไปถามอย่างนอบน้อม
“จะกลับแล้วเหรอครับ ทำไมวันนี้กลับเร็ว”
สร้อยทองถามเสียงขุ่นเพราะเสียหมดตัวว่า เรารู้จักกันด้วยหรือ
“ผมเป็นเจ้าหน้าที่ของที่นี่ เห็นคุณมาบ่อยๆ”
“อ๋อ...ไม่อยากกลับก็ต้องกลับ หมดตัวแล้ว วันนี้ดวงซวยจริงๆ”
ลูกน้องเสี่ยบอกอย่างเข้าทางตนว่า ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ แขกประจำอย่างคุณถึงไม่มีเงินเราก็ให้เครดิต ถามว่าสนใจไหม
สร้อยทองตกหลุมพรางตาโตตื่นเต้น แล้วเพียงอึดใจเดียวผู้จัดการบ่อนก็เชิญนั่งที่ห้องถามว่ามีอะไรให้รับใช้
ผ่านการพูดคุยไม่กี่นาที ผู้จัดการถามว่าคุณผู้หญิงต้องการเครดิตสักเท่าไหร่ดี สร้อยทองขอสามหมื่น บ่นว่าวันนี้ดวงตกมาตั้งแต่เย็น แต่ดึกๆชอบดวงขึ้น บางคืนได้เป็นแสนยังเคย
ผู้จัดการบอกว่าไม่มีปัญหา สร้อยทองดีใจมาก ส่วนผู้จัดการกับลูกน้องที่พามาแอบสบตากันยิ้มเจ้าเล่ห์
