ม่านบังใจ

“ท่าทางเธอเหมือนมีอะไรในใจ ถ้าเธออยากจะถามอะไรฉันถามได้เลยนะ”

เฟื่องลดานิ่ง นึกถึงปัญหาที่คาใจอยู่ อยากถามว่าแล้วเขาจะตอบความจริงไหม คิดเองว่าเขาบอกว่าถามได้เลย เธอจึงถามว่าเขาแต่งงานกับตนทำไม แล้วก็ตอบเองเหมือนเข้าข้างตัวเองว่า 

“ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะฉันรักเธอ” พอถามว่าแล้วคุณมณล่ะ เขาบอกว่าคุณมณเป็นแค่เพื่อน คิดจะถามอีกว่า เพื่อนที่เขาต้องพามานอนถึงในห้องนอนเลยหรือ

เฟื่องลดาคิดสับสนอยู่นาน จนทัฬห์เรียก ถามว่าทำไมเงียบไป ตนเรียกตั้งหลายครั้ง

“ฉันไม่มีอะไรจะถาม ขอตัวนะคะ ฉันง่วงแล้ว” ตัดบทแล้วขอตัวไปเลย

ทัฬห์ถอนใจ พึมพำ “ถ้าเธอไม่ยอมถาม แล้วฉันจะบอกเธอได้ยังไงล่ะ เฟื่องลดา”

เฟื่องลดาเดินเข้าไปนั่งที่เตียงเซ็งๆแล้วไปเปิดลิ้นชักเอาต่างหูของมณฑิราออกมาดู พึมพำ “ถามไปก็ไม่มีประโยชน์ จะถามทำไม” แล้วเอาต่างหูใส่ลิ้นชักตามเดิม

พอกลับไปที่เตียงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอรีบนอนชักผ้าห่มคลุมทำเหมือนหลับแล้ว

ทัฬห์เดินเข้ามามองผ้าห่มที่เธอห่มลวกๆไว้ ขยับห่มให้ดีปัดผมที่สยายอยู่ข้างแก้มแล้วเดินออกไปปิดประตูกลางแผ่วเบา เฟื่องลดาลืมตามองอย่างไม่เข้าใจ...สับสน

ooooooo

เช้านี้ ลูกแก้วบอกทัฬห์ขณะทานอาหารเช้าอย่างดีใจมีความสุขว่าตนจะได้แสดงงานโรงเรียนปิดเทอม ทัฬห์ถามตื่นเต้นยิ่งกว่าว่าเล่นเป็นอะไร

“นางฟ้าค่ะ ลูกแก้วต้องนุ่งกระโปรงบานๆมีมงกุฎด้วย” ทัฬห์ว่าคงน่ารักมากเลย 

“แต่คุณครูให้หาชุดไปเองนะคะ คุณพ่อจะมีเวลาไปซื้อชุดให้ลูกแก้วเหรอคะ”

ทัฬห์นิ่งคิดยังนึกไม่ออกว่าจะไปหาได้ที่ไหน เฟื่องลดารีบบอกว่า

“พี่ลดาไปหาซื้อชุดให้ลูกแก้วก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วง พี่เคยเห็นในห้าง มีมงกุฎด้วย รับรองว่าลูกแก้วจะเป็นนางฟ้าที่สวยที่สุดเลย”

“เย้...พี่ลดาใจดีจัง” ลูกแก้วหันไปกอดลดา ทัฬห์มองเธออย่างรู้สึกดีและเอ่ยขอบคุณ เฟื่องลดาบอกว่าไม่เป็นไร บรรยากาศที่โต๊ะอาหารสดชื่นและมีความสุขอย่างไม่เคยมีมาก่อน

เมื่อทัฬห์ไปที่โรงแรม เขาถามผู้จัดการที่มาต้อนรับว่านายไทว์ไปหรือยัง ผู้จัดการบอกว่ายัง ตนไปเคาะประตูเรียกแต่ไม่ตอบ คงยังไม่ตื่น

ทัฬห์สงสัยว่าคงยังไม่สร่างเมา บอกผู้จัดการจะทำอะไรก็ไปทำ เอากุญแจสำรองมา ตนจะดูแลเอง

เมื่อได้กุญแจสำรองมาแล้ว ทัฬห์เข้าไปในห้องเห็นไทว์ยังนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง เขาเดินไปเขย่าตัวเรียก ไทว์จึงรู้สึกตัวลืมตามอง บอกว่าปวดหัวจัง

“มันก็น่าปวดหัวอยู่หรอก ได้ข่าวว่าฉลองจนถึงกับฟุบเลยเหรอ...”

ไทว์ดึงผ้าห่มออกแล้วตกใจเมื่อเห็นสภาพของตัวเอง ทัฬห์เห็นพร้อมกัน พูดล้อๆว่า

“เห็นสภาพนายตอนแรกฉันคิดว่านอนอยู่กับสาวซะอีก”

ไทว์ชะงัก นิ่งคิดทบทวนเหตุการณ์ แม้เมาแต่ก็พอจำได้ ตกใจร้อง “เฮ้ย...” ทัฬห์ถามว่าอะไร ไทว์พูดไม่ออกได้แต่อุทาน “คุณสน...” ออกมาอย่างลืมตัว แต่พอทัฬห์ถามว่าอะไร ก็กลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร ถามทัฬห์ว่าตอนเข้ามาเห็นใครในห้องหรือเปล่า

“นายหมายถึงใคร เฮ้ย...อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนายพาใครมานอนด้วย”