ม่านบังใจ

“ในที่สุดคุณก็แสดงธาตุแท้ของคุณออกมาจนได้ แต่ฉันว่าคำนี้เหมาะกับคุณมากกว่านะ”

เฟื่องลดาศอกกลับเจ็บแสบจนมณฑิราคิดไม่ถึง แต่เพื่อเอาชนะจึงปล่อยไม้เด็ดหมายเอาให้เฟื่องลดาอยู่หมัดว่า

“ในเมื่อเธอด้านมาฉันก็ต้องด้านไป แค่ทัฬห์พาฉันเข้ามานอนในห้องนี้และมีอะไรกัน เธอก็น่าจะเก็ตได้แล้วว่าเธอสมควรต้องไป ยังหน้าด้านอยู่อีก”

ทันใดนั้นประตูกลางเปิดอย่างแรง ทั้งมณฑิราและเฟื่องลดาหันมองตกใจ และตกใจยิ่งขึ้นเมื่อเห็นทัฬห์ยืนจ้องมณฑิรา ถามขรึมๆ

“ผมเคยพาคุณมานอนในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” มณฑิราตกใจสุดขีดถามเสียงสั่นว่าเขาอยู่บ้านหรือ

“ผมถามคุณ ไม่ใช่ให้คุณมาถามผม”

สีหน้าน้ำเสียงทัฬห์เอาเรื่องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนมณฑิราอึ้งสนิท ไปไม่เป็น

มณฑิราปึงปังลงมาห้องโถงที่ดวงใจกับสากำลังแต่งชุดนางฟ้าให้ลูกแก้ว พอลูกแก้วเห็นมณฑิราลงมาก็วิ่งเข้าไปหาถามว่าลูกแก้วสวยเหมือนนางฟ้าไหม มณฑิราไม่สนใจจะเดินไปลูกแก้วดึงมือไว้ถามน้ามณเป็นอะไรทำไมไม่พูดกับลูกแก้ว มณฑิราสะบัดอย่างแรงจนลูกแก้วเซเกือบล้ม ตวาดใส่

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”

ลูกแก้วเหวอหน้าเสีย ดวงใจกับสารีบเข้าไป ดวงใจถามมณฑิราว่าทำไมพูดกับลูกแก้วแบบนี้ มณฑิราด่ากราดว่าทำไมไม่บอกว่าทัฬห์อยู่ข้างบน สาติงว่าก็คุณมณบอกเองว่ามาหาคุณหนูลูกแก้ว

มณฑิราสติแตกด่าว่าอย่ามาแกล้งโง่ แล้วเดินปึงปังออกไป ลูกแก้วทำท่าจะร้องไห้ถามว่าน้ามณโกรธอะไรน่ากลัวมาก ดวงใจกอดลูกแก้วปลอบว่าไม่มีอะไร คุณหนูลูกแก้วไม่ต้องกลัว ทั้งดวงใจและสามองตามมณฑิราไปอย่างไม่พอใจ

ooooooo

ทัฬห์ยังอยู่กับเฟื่องลดาที่ห้องนอน เฟื่องลดาพูดอย่างไม่สบายใจว่าเขาพูดกับมณฑิราแรงไป ทัฬห์บอกว่าไม่แรงเพราะตลอดเวลาตนเกรงใจเขามากไปถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้ พูดจริงจังว่า

“ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องพูด คุณมณจะได้เลิกหวังในตัวฉันสักที”

ทัฬห์มองต่างหูในมือถามว่าเพราะต่างหูนี่ใช่ไหมเธอถึงได้มึนตึงเย็นชากับตน พูดเสียงอ่อนลงว่า

“มีอะไรทำไมไม่ถาม ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ยิน เธอคงเข้าใจผิดและโกรธฉันไปอีกนาน”

เฟื่องลดาถามไม่เต็มเสียงว่าตนมีสิทธิ์โกรธเขาด้วยหรือ

“เธอมีสิทธิ์สิ มีมากกว่าใคร อยู่ที่ว่าเธอจะยอมใช้สิทธิ์นั้นหรือเปล่า”

เฟื่องลดาเปลี่ยนเรื่องถามว่าทำไมอยู่ๆวันนี้เขากลับเร็ว ทัฬห์บอกว่าตนตั้งใจมาชวนไปที่บ้านเธอ อยากเจอสร้อยสน เพราะวันนี้สร้อยสนลา เฟื่องลดาถามว่าไม่สบายหรือ ทัฬห์ว่าคงอย่างนั้นเลยอยากชวนเธอไปเยี่ยม

“ดีเลยค่ะ ฉันไม่ได้เจอพี่สนตั้งนานแล้ว เราไปกันเลยนะคะ” เฟื่องลดาดีใจมาก ทัฬห์มองท่าทางดีใจแบบเด็กๆของเธออย่างเอ็นดู

พอไปถึงบ้าน เฟื่องลดาวิ่งเข้าไปหาสร้อยสนที่นอนซึมอยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเร็วจนสร้อยสนตั้งตัวไม่ทันถามว่ามาได้ยังไง เฟื่องลดาไม่ทันตอบทัฬห์ก็เดินตามเข้ามา สร้อยสนรีบยกมือไหว้

เฟื่องลดาถามว่าพี่สนไม่สบายหรือ เห็นคุณทัฬห์บอกว่าลางานตนเลยรีบมาดู สร้อยสนบอกว่าปวดหัวนิดหน่อย เฟื่องลดาถามว่าทานอะไรหรือยัง ทัฬห์ชิงพูดว่าดูท่าจะยังให้ไปหาอะไรให้ทานดีไหม ถามว่าต้มข้าวต้มเป็นหรือเปล่า เฟื่องลดาบอกว่าสบายมากแล้วรีบเข้าครัวไปเลย

เป็นโอกาสดีที่ทัฬห์อยู่กับสร้อยสนตามลำพัง สร้อยสนขอโทษที่ลางาน ทัฬห์พูดอย่างรู้ทันว่า

“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ป่วย แต่คุณต้องการหลบหน้าทุกคน โดยเฉพาะนายไทว์”