ม่านบังใจ

“โอเค...ผมไม่พูดแล้ว คุณอย่าไปนะ อยู่กับผมก่อน ครั้งสุดท้ายก็ยังดี” แล้วพยายามเล้าโลมแต่เธอเฉยเมยไร้อารมณ์ กายขู่ว่าถ้าทำแบบนี้ตนจะไปบอกทุกเรื่องระหว่างเรากับไอ้หมวดหน้าโง่นั่น

สิริโสภาตกใจเสียงเข้มว่าอย่าบ้านะ กายได้ทีต่อรองว่างั้นต้องตามใจตน แล้วตนจะไม่รบกวนเธออีกเลย เธอขอให้สัญญา ถ้าเขาผิดคำพูดให้เขาตายโหง ถามว่ากล้าไหม

“โอเค ผมสัญญา ให้ตายด้วยน้ำมือคุณเลยก็ได้ที่รัก”

สิริโสภายอมโอนอ่อนผ่อนตาม โดยหารู้ไม่ว่ากายซ่อนกล้องแอบถ่ายคลิปไว้ที่มุมหนึ่งในห้อง

สร้อยทองได้เงินจากสร้อยสนแล้วเอาไปใช้หนี้บ่อนตั้งใจจะเลิกเล่นไม่อยากเป็นหนี้อีกเพราะคราวก่อนก็เกือบตาย เสี่ยนภสั่งลูกน้องเริ่มแผนต่อไป ให้ลูกน้องหญิงทำตัวเป็นนักพนันเข้ามาอ้อนวอนให้สร้อยทองช่วยแทงหน่อยตนไม่มั่นใจ ไม่ว่าจะได้หรือเสียก็ไม่โทษกัน

สร้อยทองช่วยแทงปรากฏว่าได้ เลยคิดว่าตัวเองดวงดีจึงเล่นเอง ลูกน้องเสี่ยถ่ายคลิปที่สร้อยทองเล่นอย่างเมามันให้เสี่ยดู เสี่ยพูดอย่างสะใจว่า

“ในที่สุด อีแก่นี่ก็ตกหลุมกูจนได้”

คืนเดียวกัน ไทว์ออกเวรแล้วเพื่อนชวนไปกินก๋วยเตี๋ยว ไทว์ไม่ตอบ เพื่อนเดินมาตบบ่าเบาๆถามว่าเป็นอะไรง่วงเหรอ ไทว์จึงรู้สึกตัวถามว่าเมื่อสักครู่พูดอะไร เพื่อนถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเห็นเครียดแบบนี้ทั้งวัน ออกเวรแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ไทว์ปฏิเสธบอกว่ามีธุระ แล้วรีบออกไปเลย

“จะรีบไปไหนของมัน” เพื่อนพึมพำงงๆ

ไทว์ตรงไปที่ห้องครัวโรงแรมพฤทธานนท์อย่างคุ้นเคย มองหาสร้อยสนแต่ไม่เห็น ถามเชฟจึงรู้ว่าวันนี้เธอลาป่วย

“ป่วยเหรอครับ” ไทว์เอะใจแล้วผลุนผลันออกไปเลย

สร้อยสนกำลังเก็บถ้วยล้างจานอยู่ในห้องครัวที่บ้านอย่างเนือยๆซึมๆ เสร็จแล้วเห็นถุงขยะในห้องเต็มแล้วจึงเดินไปผูกปากถุงหิ้วออกจากห้องครัว เดินไปเปิดประตูรั้วเพื่อไปทิ้งในถังใหญ่ที่อยู่ริมรั้วอีกด้าน 

แต่พอจะเดินกลับมาจะเปิดประตูรั้วเข้าบ้านก็ชะงักงัน มองไปที่ถนนฝั่งตรงข้ามเห็นไทว์ยืนข้างรถมองมานิ่งๆ สร้อยสนตกใจ อุทาน

“หมวด...”