ม่านบังใจ
ตอนที่ 11
สิริโสภาถามไทว์หน้านิ่งว่านี่มันอะไรกัน ไทว์ภูมิใจคิดว่าตนทำเซอร์ไพรส์สำเร็จ เอ่ยยิ้มๆ
“สิคงตื่นเต้นมากจนไม่ได้ยินที่ผมพูดเมื่อครู่นี้ ผมจะพูดใหม่อีกทีก็ได้ สิครับ...ผมกำลังขอสิแต่งงาน สิจะแต่งงานกับผมได้ไหม”
“ไทว์คะ” สิริโสภาท่าทางอึดอัด “การถูกขอแต่งงานมันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากๆสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะคะ” ไทว์ถามว่าสิต้องการเวลาคิดใช่ไหม “มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือ...สิ...สิไม่คิดว่าจะถูกขอแต่งงานแบบนี้...”
“แบบไหนครับ ผมไม่เข้าใจที่สิพูด”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือ...มันเรียบง่ายไปไหมคะ” ไทว์ยังคงมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอจึงพูดช้าๆด้วยท่าทีจริงจังมาก “ฟังสิให้ดีนะคะไทว์ สิมีคุณพ่อ มีญาติ มีเพื่อน มีสังคม ส่วนไทว์เองก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวเหมือนกัน ตระกูลเป็นถึงเจ้าของโรงแรมพฤทธานนท์ตั้งหลายสาขา มีคนรู้จักมากมาย”
“แล้วยังไงครับ มันเกี่ยวกับที่ผมขอสิแต่งงานตรงไหน”
“เกี่ยวสิคะ” น้ำเสียงเธอขุ่นกระด้างขึ้นอย่างกลุ้มใจ “เราต่างก็มีคนรู้จัก ไทว์จะมาขอแต่งงานเรียบๆ ง่ายๆแบบนี้ สิจะโพสต์ให้คนอื่นๆเห็นได้ยังไงล่ะคะ คงโดนเม้าท์กันสนุกปากแน่ๆ”
ไทว์ถามว่าทำไมต้องเม้าท์ เธอย้อนถามว่าเขาไม่เห็นหรือ คนอื่นๆเขาขอแต่งงานกันอย่างอลังการทั้งนั้น ปิดสถานที่แพงๆโก้ๆ บางคนไปขอแต่งงานถึงเมืองนอกเลยก็มี
“ผมคิดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องของเราสองคนเท่านั้น ทำไมสิต้องแคร์คนอื่นๆด้วย”
“เรายังอยู่ในสังคม เราไม่แคร์ไม่ได้หรอกค่ะ” เธอกุมมือไทว์พูดอย่างปลอบโยน “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ สิรู้ว่าไทว์ยังไม่เคยขอใครแต่งงานมาก่อน เอาอย่างนี้นะคะ เดี๋ยวสิจัดการเอง”
“สิจะทำอะไร”
“อ้าว...ก็จัดการสถานที่ให้ไทว์ขอสิแต่งงานไงคะ ถ้าจะเป็นที่นี่ อย่างน้อยๆก็ต้องปิดห้องอาหารสร้างบรรยากาศให้สิเดินเข้ามาแล้วรู้สึกตื่นเต้น แปลกใจ แล้วก็ให้ผู้จัดการเตรียมถ่ายคลิปไว้ด้วย”
“ถ้าแบบนั้นจะเรียกเซอร์ไพรส์ได้ยังไงครับ”
“โธ่...ไทว์คะ ใครๆเขาก็เฟกกันทั้งนั้น” พูดแล้วหยิบแหวนขึ้นมาดู “แหวนนี้ก็ต้องเปลี่ยนด้วยนะคะ เล็กแค่นี้ เพื่อนๆสิคงเม้าท์กันเป็นเดือนแน่ว่าไทว์ไม่รักสิสักเท่าไหร่”
“เขาวัดค่าความรักกันที่ขนาดของเพชรเหรอครับ” ไทว์ถามประชด
“ใช่สิคะ” เธอเสียงสูงมองหน้าเขาเต็มตา
“ถ้าไทว์รักสิจริงก็ต้องกล้าทุ่ม กล้าเปย์”
ไทว์เงียบงัน สิริโสภายื่นแหวนคืนให้ ไทว์รับมามึนๆ เธอถามเหมือนเร่งรัดว่า
“ตกลงไทว์จะขอสิแต่งงานอีกทีวันไหนดีคะ สิจะได้เตรียมทุกอย่างให้พร้อม”
“ผม...ไม่รู้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้ไทว์ค่อยบอกสิก็ได้ วันนี้สิกลับก่อนนะคะ จะได้รีบไปเตรียมเรื่องชุด ช่างผม ช่างแต่งหน้าพวกมีชื่อเสียงเนี่ยคิวแน่นซะด้วย”
สิริโสภารีบลุกขึ้นท่าทางรีบร้อนออกไปอย่างเร็ว ไทว์ได้แต่มองงงๆ แล้วก้มมองแหวน มองอาหาร จานพิเศษที่สวยงามด้วยสีหน้าแววตาที่เจ็บปวดผิดหวัง
เวลาเดียวกัน สร้อยสนเศร้าเสียใจมากแต่ไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานเห็นจึงหลบไปยืนที่มุมสลัวในสวนของโรงแรม ทัฬห์เดินตัดสนามจะเข้าไปในโรงแรม เห็นเงาตะคุ่มๆคลับคล้ายคลับคลา
สร้อยสน ลองถามว่า “คุณสร้อยสนใช่ไหมครับ”
สร้อยสนตกใจรีบเช็ดน้ำตาหันมา ทัฬห์ตกใจถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า มีปัญหาในที่ทำงานหรือ สร้อยสนรีบบอกว่าไม่ใช่ ตนมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย ขอโทษแล้วขอตัว
“เดี๋ยวครับ...ผมอยากจะขอบคุณเรื่องนายไทว์อยู่พอดี เมื่อเย็นผมเจอนายไทว์บอกว่ามาเตรียมตัวเซอร์ไพรส์ขอคุณสิแต่งงาน ได้ข่าวว่าคุณเป็นคนช่วยเตรียมการครั้งนี้ทั้งหมด...ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจทำ แค่เห็นหมวดมีความสุข สมหวังกับคนที่หมวดรัก ฉันทำให้ได้ทุกอย่างค่ะ...ขอตัวก่อนนะคะ”
สร้อยสนพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติแล้วรีบเดินไปอย่างเร็ว ทัฬห์มองตามเริ่มสงสัยน้ำเสียงและท่าทางของเธอ
ooooooo
