ม่านบังใจ

กวินซื้อน่องไก่ทอดมาฝากเฟื่องลดา เธอแทะอย่างเอร็ดอร่อยจนกานดากลืนน้ำลายอยากแทะบ้าง แต่กวินบอกว่าเพิ่งผ่าไส้ติ่งต้องทานอาหารอ่อนๆก่อน หายเมื่อไหร่จะพาไปทานให้หาย อยากเลย

เฟื่องลดาแทะน่องไก่พลางบอกกานดาว่าเดี๋ยวจะพาเดินในห้องเพราะคุณหมอบอกให้เดินเยอะๆจะได้หายเร็วๆ กวินบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวให้พยาบาลมาดูแลก็ได้ มืดแล้วเดี๋ยวลดาทานเสร็จจะได้รีบกลับ ตนจะไปส่งเอง

กานดาพยายามถ่วงเวลาเพราะรู้ว่าทัฬห์จะมาและรับลดากลับไปด้วยกัน บอกว่ารอให้แม่มาก่อนค่อยไป อยู่คนเดียวตนกลัว

พอดีมีเสียงเคาะประตู กวินบอกว่าสงสัยพยาบาลพิเศษมาแล้ว แต่พอได้รับอนุญาตให้เข้า ประตูเปิด กวินชะงักกึก เฟื่องลดากำลังแทะน่องไก่อยู่ก็ค้างคาปากหน้าแดงทำตัวไม่ถูก แต่กานดาทักเสียงใส

“สวัสดีค่ะคุณทัฬห์”

“เชิญครับ” กวินเอ่ยพลางไหว้ ทัฬห์รับไหว้ ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเป็นมิตร

เยี่ยมกานดาแล้ว ทัฬห์กับเฟื่องลดากลับด้วยกัน แต่ต่างก็ท่าทีขัดเขินและอึดอัด พอเข้าลิฟต์เฟื่อง–ลดารีบเข้าไปข้างในสุด กอปรกับมีคนเข้ามาเยอะ

ทัฬห์จึงไม่ได้พูดอะไร เขากดที่ชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นจอดรถ

พอลิฟต์หยุดที่ชั้น 3 ทัฬห์ก้าวออกไปรอแต่เฟื่องลดายืนเฉย ทัฬห์เดินไปเรียกก็พอดีลิฟต์ปิด เขาพึมพำ “เกเรจนได้” แล้วรีบวิ่งลงทางบันไดเพื่อไปดักรอที่ชั้นล่าง

ทัฬห์วิ่งลงไปทันลิฟต์กำลังเปิดพอดี คนทยอยกันเดินออกมา เฟื่องลดาออกมาเกือบสุดท้าย พอออกจากลิฟต์ก็รีบเดินไปที่หน้าโรงพยาบาล ทัฬห์คว้าแขนไว้ถามว่า

“เธอจะไปไหน” เฟื่องลดาบอกว่าจะกลับบ้าน “แล้วทำไมไม่กลับด้วยกัน เธอไม่พอใจฉันที่มารับใช่ไหม” เธอตอบทันทีว่าใช่ ตนไม่อยากไปกับเขา แล้วพยายามดึงแขนออกแต่ทัฬห์ไม่ยอมปล่อย ถามเสียงอ่อน “ฉันรู้ว่าเธอโกรธ แต่อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหม คนมองแล้วนะ เห็นหรือเปล่า”

ทัฬห์ดึงเธอไปอีกทาง เฟื่องลดาถามว่าจะพาตนไปไหน เขาไม่ตอบแต่พาเธอไปที่สวนข้างตึกโรงพยาบาลที่ค่อนข้างเปลี่ยว เฟื่องลดาถามว่า

“คุณจะทำอะไร”

“ฉันอยากคุยกับเธอ เฟื่องลดา ฉันขอโทษเรื่องเมื่อคืน เอ่อ...ที่ฉันจูบเธอ”

เฟื่องลดาทั้งโกรธทั้งอายจะเดินหนี ทัฬห์จับแขนไว้

“ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าเธอโกรธจะตบฉันหรือทำอะไรก็ได้”

เฟื่องลดาประชดว่าเขามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้เพราะเขาเป็นเจ้าหนี้ ทัฬห์บอกว่าตนไม่ได้คิดแบบนั้น ถ้าตนคิดแบบนั้นก็คงทำไปนานแล้ว แต่ที่ทำไปเพราะเข้าใจผิด เฟื่องลดาถามหมายความว่ายังไง

ทัฬห์ชี้แจงว่าตนคิดว่าที่เธอกลับดึกเพราะไปเที่ยวกับกวิน แต่ตนเพิ่งรู้จากป้าใจว่าเธอไปเยี่ยมกานดาที่โรงพยาบาลเพราะผ่าตัดไส้ติ่ง ที่พูดไม่ดีกับเธอทั้งหมดก็เพราะโกรธ

“ถ้าฉันไปเที่ยวกับพี่วินจริงๆ คุณจะมาโกรธฉันทำไม”

“เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าทำไม” พูดและมองตาถามจริงจัง เฟื่องลดาอึ้งกับสายตาของเขา เก้อเขินจนต้องหลบตา ทัฬห์ยิ่งเอ็นดูความไร้เดียงสาของเธอ ดึงเข้าใกล้ เชยคางให้เงยมองตน พูดอ่อนโยน

“ฉันขอโทษนะเด็กดี...ว่าไงล่ะ เธอจะยกโทษให้ฉันได้หรือเปล่า”

เฟื่องลดายิ่งเขิน ความรู้สึกแปลกจู่โจมเข้ามาอีก ยิ่งสบตาเขาที่มองอย่างอ่อนโยนอบอุ่น หัวใจเฟื่องลดาก็อ่อนยวบ เผลอตอบแผ่วเบา “ค่ะ”

“ขอบใจนะ” ทัฬห์เอ่ยอ่อนโยนต่างมองกันด้วยสายตาที่เผยความรู้สึกจากหัวใจ

น่าเสียดายที่บรรยากาศแสนอัศจรรย์นี้ถูกขัดด้วยเสียงของ รปภ.ที่มาถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม

ทั้งสองผละจากกัน ทัฬห์บอกว่าตนมาเยี่ยมคนป่วยและกำลังหาทางไปลานจอดรถ รปภ.บอกว่า

“คุณมาผิดทางแล้วครับ ทางนี้ลัดไปห้องอาหาร แต่สามารถผ่านห้องอาหารไปที่ชั้น G ได้ แล้วขึ้นลิฟต์ไปลานจอดรถได้เหมือนกันครับ”