หัวใจลูกผู้ชาย

“เธอหมายความว่าอย่างไร”

“อีกไม่นานฉันจะมาเป็นคุณผู้หญิงบ้านหลังนี้และฉันก็จะยืนในที่ของเธอเพราะฉันเป็นเมียของ...” สาลินียังไม่ทันพูดว่าเป็นเมียของธนู เจ้าตัวเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน แถมสั่งให้เม้งกับการ์ดพาสาลินีออกไป เธอไม่พอใจพยายามดิ้นหนี ธนูต้องสำทับ

“คุณรีบกลับไปและอย่ามากวนใจคุณธาราอีก” ไม่พูดเปล่าธนูจ้องสาลินีด้วยสายตาข่มขู่ให้ทำตาม

“ลาก่อนค่ะแล้วเราคงไม่ต้องเจอกันอีก” สาลินีจำใจกลับไปโดยมีเม้งกับการ์ดตามประกบ ธนูขอโทษธาราด้วยที่ปล่อยให้สาลินีเข้ามากวนใจ ธาราหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ตนจะได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น เขารับคำเดินตามสาลินีออกไป...

เม้งไม่วายทำรุ่มร่ามเสนอตัวไปส่งสาลินีให้ถึงบ้าน แล้วจับแขนจะพาไป เธอสะบัดมือเขาหลุดแล้วตบหน้าหัน สั่งห้ามแตะต้องตัวเธออีก ด่าซ้ำว่าไอ้ขี้ข้า เม้งไม่วายยียวนจับแก้มที่โดนตบเอามาดม

“มือดาราหอมชื่นใจครับ”

“แกอย่ามาทะลึ่งกับฉัน ฉันจะสั่งให้คุณธนูไล่แกออก”

ธนูตามมาสมทบ พลางสบตาเม้งกับการ์ดเป็นทำนองให้ออกไปก่อน สาลินีหันมาโวยวายใส่ธนูไหนรับปากจะให้เธอมาอยู่ที่นี่ เธอรอคอยที่จะมาเหยียบหน้านังธารากับลูกสาวของมัน แต่เขากลับไล่เธอต่อหน้ามัน เขาขอร้องให้เธอใจเย็นๆ รออีกหน่อย ต้องให้เขามั่นใจก่อนว่าเปลวตายจริงๆ

ถึงจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ทีแรกเธอยังฮึดฮัดไม่ยอมทำตาม แต่สุดท้ายเขากล่อมจนเธอใจเย็นลง และยอมกลับไปในที่สุด...

เช้าวันถัดมา จ่าเฉื่อยเข้ามาบอกกับนพว่าเมื่อวานกิ๊บกับนิคกี้ตระเวนหาตัวเปลวจนทั่วตั้งแต่ท่าเรือยันถึงชุมชนแออัดแถวนั้นแต่ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

“ฉันมั่นใจว่าเขายังไม่ตาย”

“แล้วเอ็งสั่งให้ไอ้กิ๊บออกไปหาใคร”

“คุณเมย์กับคุณเอ๋ มีเพียงสองคนนั่นจะทำให้ฉันเข้าถึงคุณปิ่นได้”

จังหวะนั้นมีเสียงมอเตอร์ไซค์แล่นเข้ามานพชะโงกหน้าไปดูเห็นกิ๊บขี่มอเตอร์ไซค์ที่มีนิคกี้ซ้อนท้ายมาจอดหน้าตึกร้าง เขารีบลงไปหาโดยมีจ่าเฉื่อยตามมาด้วย

“คุณเมย์กับคุณเอ๋จะช่วยเราไหม” นพร้องถาม

“ต้องขอบใจไอ้กิ๊บมันพูดคำเดียว คุณเอ๋เซย์เยสทันที คุณเอ๋ปลื้มมัน”

“ไม่เกี่ยว เพื่อนต้องช่วยเพื่อน” กิ๊บแก้ตัว

“พวกเขาไม่ไว้ใจฉันแล้วยอมช่วยได้อย่างไร”

“ฉันเล่าเรื่องธนูตามที่แกบอก คุณเมย์ก็เจอกับตัวมั่นใจว่าพวกธนูกันท่าไม่ให้เข้าหาคุณปิ่น”

“พวกมันวางกำลังที่บ้านแน่นหนา เอ็งจะทำอย่างไรถึงจะเข้าไปถึงคุณปิ่นได้” จ่าเฉื่อยซัก