หัวใจลูกผู้ชาย

บนเรือส่งสินค้าซึ่งจอดเทียบท่า นพประคองใบหน้าปิ่นปักไว้อย่างรักใคร่ ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ พร้อมกับสารภาพผิด

“ฉันขอโทษที่ทิ้งงานแต่ง ฉันขอโทษที่ใช้

เธอเป็นเครื่องมือ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ”

“ฉันรู้...ฉันไม่เคยโกรธนายเลย ฉันรู้ว่านายรักฉัน” ปิ่นปักเช็ดน้ำตาให้เขาเช่นกัน

นพสับสนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ปิ่นปักเสนอให้เขาหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ มันไม่ใช่ทางออกของปัญหา ความโกรธ ความแค้นทำลายทุกอย่าง ทั้งตัวเขาเองและคนที่เขารัก นพสะท้อนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งตอนที่เขาทำร้ายเธอ ตอนที่พ่อดวงตายในกองเพลิง แดนถูกรถชนและแม่เล็กร้องไห้เสียใจในงานศพ

พ่อดวง ทั้งหมดเกิดจากเขาต้องการแก้แค้นเปลว

“ถ้านายคิดว่าคุณพ่อฉันเป็นคนผิด ฉันจะเป็นคนพาคุณพ่อเข้าสู่กระบวนการทางกฎหมาย”

“คนอย่างเขาไม่มีวันยอมง่ายๆ ฉันจับเธอมาป่านนี้คงแจ้งความจับฉัน”

“ฉันจะไม่ยอมให้คุณพ่อใช้อภิสิทธิ์พลิกดำเป็นขาว ฉันจะอยู่ข้างนาย ที่ผ่านมาฉันยอมรับว่าคุณพ่อปิดบังความจริงหลายอย่าง แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจว่าคุณพ่อฉันพร้อมจะพูดความจริง พ่อฉันก็ไม่ต่างจากนาย เขาเป็นลูกผู้ชาย มีหัวใจไม่ต่างจากนาย ฉันจะเป็นคนกลางประสานความจริงทั้งหมด ถ้านายกับคุณพ่อได้คุยกัน ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี” ปิ่นปักเกลี้ยกล่อมจนนพคล้อยตาม

“ไปเถอะ ฉันจะพาเธอกลับ” นพจับมือปิ่นปักด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือยังคงถือปืน เปลวเข้ามาเห็นภาพนั้น เข้าใจว่าเขาจะทำร้ายลูกชักปืนออกมา ธนูและบอดี้การ์ดชักปืนตาม

“ปล่อยลูกปิ่น” เปลวตะโกนลั่น ปิ่นปักเอา

ตัวเองบังร่างนพ พร้อมกับจับมือมาโอบตัวเธอไว้

“อย่าค่ะ นพไม่ได้ทำร้ายปิ่น คุณพ่อวางปืนก่อนค่ะ”

“ลูกปิ่นมาหาพ่อ ถ้าแกไม่คิดทำร้ายลูกฉัน ปล่อยลูกฉันมา”

ปิ่นปักสบตานพเป็นทำนองให้ปล่อยเธอไปเพื่อเขาจะได้เคลียร์กับเปลวให้หมดเรื่องค้างคาใจ พอเขาปล่อยมือ ปิ่นปักตรงไปหาพ่อ ขอร้องให้ฟังเธอพูดก่อน

“พ่อจะคุยกับมัน...ธนูพาลูกฉันออกไป”

“คุณพ่อคะ ปิ่นต้องอยู่กับคุณพ่อ”

ธนูกลัวว่าถ้าปิ่นปักอยู่ที่นี่จะทำให้แผนการกำจัดเปลวกับนพยุ่งยาก จึงคว้าแขนเธอพาออกไป เธอพยายามขอร้องพ่อให้เธออยู่ด้วยแต่ไม่เป็นผล นพกับเปลวยืนประจันหน้ากันต่างถือปืนไว้ในมือไม่ไว้ใจกันและกัน ปิ่นปักที่ถูกพาตัวออกมาพยายามดิ้นหนีจะกลับไปที่เรือ แต่ธนูจับตัวไว้แน่น

“ปล่อยฉัน...ฉันต้องช่วยเคลียร์เรื่องทั้งหมด”