หัวใจลูกผู้ชาย

“เธอรู้จักคุณนพดี เธอก็ต้องรู้ว่าเขาไม่ทำร้ายปิ่นเพราะเขารักปิ่น” คำพูดของเมย์ทำให้เปรี้ยวชะงัก ยอมปล่อยให้นพตามปิ่นปักไปเพียงลำพัง

ooooooo

ปิ่นปักจ้ำพรวดๆไปที่เมรุโดยไม่ฟังเสียงตะเพิดของนพที่ดังไล่หลัง เขาเร่งฝีเท้าจนทันคว้ามือเธอลากกลับทางเก่า ตะคอกใส่ไม่ได้ยินหรืออย่างไรที่เขาสั่งให้กลับไป แล้วทั้งผลักทั้งดัน เธอเสียหลักล้ม นพตกใจจะเข้าไปช่วยแต่นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทำได้แต่ยืนนิ่ง ปิ่นปักน้อยใจที่เขาไม่เข้ามาช่วย ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ ไปซะ ไม่มีใครอยากเห็นหน้าเธอ”

“รวมถึงนายด้วยหรือเปล่า วันนี้เป็นวันเผาศพพ่อบุญธรรมที่นายรัก ฉันก็อยากอยู่ร่วมในพิธีส่งวิญญาณ ฉันอยากอยู่เคียงข้างนายเพราะฉันเป็นภรรยาของนาย”

นพบอกให้ปิ่นปักเลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว เรื่องระหว่างเราเป็นแค่เกม เธอไม่ได้เล่นเกมด้วยเขาต่างหากที่เป็นคนเล่น เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเป็นเรื่องจริง เธอเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นและจริงจังกับมันเสมอ นพไม่สนว่าเธอจะคิดอย่างไร เธอไม่มีค่าสำหรับเขาอีกแล้ว เป็นแค่คนเคยรู้จักและกำลังจะกลายเป็นคนแปลกหน้า

“นายคิดอย่างนั้นจริงๆใช่ไหม”

“ใช่ นี่แหละความจริงที่เธอต้องจำไว้”

“ขอให้นายจำคำของนายให้ขึ้นใจ ฉันจะเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีค่าสำหรับนาย” ปิ่นปักทั้งน้อยใจและเสียใจ แล้วเหลือบไปเห็นธาราที่กำลังจะกลับปรี่เข้าไปหา

“คุณแม่ไม่ควรมาที่นี่ ปิ่นเป็นห่วงคุณแม่นะคะ”

“แม่ขอโทษ แม่อยากมาไหว้ศพและขออโหสิกรรม” ธาราหันไปเห็นนพที่ขยับจะไปก็ร้องเรียกไว้ “ลูกนพ” ชายหนุ่มเดินต่อไปไม่สนใจไยดี ธาราผิดหวังแต่ก็ทำใจไว้แล้วว่าเขาไม่มีวันอภัยให้ตะโกนไล่หลัง

“แม่จะพิสูจน์ให้ลูกรู้ว่าแม่ไม่เคยสมคบคิดฆ่าพ่อของลูก แล้วแม่จะจับคนที่ทำร้ายดวงเข้าคุก”

ปิ่นปักมองตามนพที่เดินจากไปด้วยความเสียใจ นี่คงถึงเวลาแล้วที่เธอต้องตัดใจจากเขา...

ครู่ต่อมา เมย์ที่กำลังยืนอยู่กับเปรี้ยวเห็นปิ่นปักกับธารากำลังจะไปยังลานจอดรถ หันไปขอบใจเปรี้ยวที่ยอมฟังตนพูด เปรี้ยวหยิบพวงหรีดขึ้นมาดึงป้ายชื่อครอบครัวปิ่นปักออก

“ฉันจะเอาไปไว้ในงาน”

“ขอบใจมากนะ” เมย์ยิ้มให้เปรี้ยวอย่างเป็นมิตรก่อนตามไปสมทบกับปิ่นปักและธารา จังหวะนั้นมีเสียงออดเป็นสัญญาณเตือนให้เผาศพดังขึ้น เปรี้ยวรีบไปที่เมรุ...

จ่าเฉื่อย กิ๊บ นิคกี้และบรรดาชาวบ้านที่มาร่วมงานต่างทยอยขึ้นเมรุเอาดอกไม้จันทน์ไปวาง กระเจี๊ยบเข็นรถเข็นพาแดนซึ่งถือดอกไม้จันทน์