หัวใจลูกผู้ชาย

จ่าเฉื่อยเชื่อว่าตำรวจทำเต็มที่แล้ว เรียกไอ้เปลวไปสอบสวนแต่ไม่มีหลักฐานเอาผิด นพขบกรามแน่น ถ้าตำรวจทำอะไรไม่ได้ เขาจะเป็นคนเอาผิดมันเอง จ่าเฉื่อยขอร้องเขาให้ใจเย็นๆ ให้เวลาตำรวจทำตามหน้าที่ เขาเองก็มีหน้าที่ต้องทำเช่นกันคือจัดงานศพส่งวิญญาณดวงให้ไปสู่สุคติ นพถึงใจเย็นลงได้...

เปลวกลับถึงบ้านเห็นธารานั่งใจลอยอยู่ในห้องนอน ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ดูแล พอดีมีประชุมที่บริษัท เธอแดกดัน ติดประชุมหรือต้องไปให้ปากคำกับตำรวจ เธอพอรู้เรื่องจากสมุนของเขาแต่อยากฟังจากปากเขาเองมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไปทำอะไรกับครอบครัวของลูกเธอ

“ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”

“บ้านถูกเผา ลูกชายของเล็กถูกรถชนเจ็บหนัก แล้วดวงที่เคยช่วยลูกนพไว้ต้องมาตาย คุณใจร้าย คุณตั้งใจฆ่ามานพแล้วยังคิดฆ่าทุกคน”

“คุณฟังผมนะ ถึงผมจะเคยทำผิดแต่ผมไม่เคยทำร้ายพวกเขา ผมไม่ได้ฆ่าพวกเขา”

ธาราไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวของเขาอีกแล้ว อยากอยู่คนเดียว โดนไล่ทางอ้อมเปลวจำใจออกไป

ooooooo

ถึงวันเผาศพดวง ขณะที่นพกำลังช่วยกันกับเปรี้ยวและเพื่อนๆเตรียมข้าวของสำหรับงานเผาศพอยู่ที่หลังศาลาสวดศพ กระเจี๊ยบเข็นรถเข็นพาแดนเข้ามา นพร้องทักน้องดีขึ้นแล้วใช่ไหม แดนไม่ตอบเพราะยังเคืองเขาอยู่ กระเจี๊ยบอยากให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกัน จึงเรียกเขามาช่วยเข็นรถให้แดนหน่อย แดนโวยทันที

“ถ้าเธอไม่อยากช่วยฉันเข็นเองก็ได้”

นพรู้ว่าน้องไม่พอใจ ก็เลยปล่อยให้กระเจี๊ยบเข็นรถเข็นให้แดนต่อไป ครั้นมาถึงเชิงบันไดขึ้นศาลา กระเจี๊ยบต้องจอดรถเข็นไว้เพื่อให้แดนใช้ไม้เท้าเดินขึ้น แดนจะหยิบไม้เท้า นพเข้ามาช่วย เขาปัดมือพี่ชายออก หยิบไม้เท้าเดินขึ้นศาลาเอง กระเจี๊ยบเข้ามาช่วยพยุง เขาปฏิเสธว่าไม่ต้องเดินเองได้ แล้วเดินยักแย่ยักยันไปที่รูปถ่ายของดวง เห็นแม่นั่งอยู่หน้าโลงศพจะเข้าไปนั่งข้างๆ แต่ไม้เท้าดันหลุดมือ นพจะเข้าไปหยิบให้

กระเจี๊ยบคว้าแขนพลางส่ายหน้าเป็นทำนองไม่ให้เข้าไป นพจึงได้แต่ยืนมองน้องด้วยความสงสาร แม่เล็กจุดธูปส่งให้ลูกไหว้ศพพ่อ แดนรับธูปมาแล้วพนมมือ

“ขอให้วิญญาณพ่อไปสู่สุคติ พ่อ...ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้ฉันเกิดเป็นลูกพ่ออีก...ฉันจะไม่ทำให้พ่อเสียใจ พ่ออยากได้อะไรฉันจะยอมตามใจพ่อ” แดน

ว่าแล้วปักธูปในกระถาง “พ่อเคยถามฉันว่าฉันรักพ่อ ภูมิใจในตัวพ่อไหม ฉันรักพ่อ ฉันภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของพ่อ” แดนสะอื้นไห้ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น กระเจี๊ยบสงสารเขาจับใจพลอยน้ำตาซึมไปด้วยเปรี้ยวเข้าไปโอบกอดปลอบใจเธอ แม่เล็กโผกอดแดนไว้ร้องไห้ไปด้วยกัน