หัวใจลูกผู้ชาย

ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย แดนค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาขึ้น กระเจี๊ยบที่เฝ้าไข้อยู่ดีใจรีบเข้ามาดูแล เขาคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มองไปที่ขาตัวเองซึ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม จัดแจงจะลุกจากเตียง กระเจี๊ยบร้องห้ามเสียงหลงอย่าเพิ่งขยับ เขาไม่สนใจเปิดผ้าห่มออกเห็นขาตัวเองใส่เฝือกก็แปลกใจขาตัวเองเป็นอะไร

“คุณหมอใส่เฝือกแข็ง อีกไม่นานกระดูกก็สมาน เดินได้ นายไม่ต้องคิดมาก คุณหมอบอกว่าพักฟื้นทำกายภาพบำบัดสักระยะก็หาย”

แดนอยากรู้ว่าอีกนานแค่ไหนเขาถึงจะเดินได้ตามปกติ กระเจี๊ยบเองก็ไม่แน่ใจอาจจะสามถึงสี่เดือน เขาตกใจมากนานขนาดนั้นจะไปเรียนได้อย่างไรนี่ก็ใกล้สอบแล้วจัดแจงลุกขึ้นไปเรียน แต่เจ็บขาขยับไม่ได้

“นายต้องหยุดเรียนก่อน หายดีแล้วค่อยไปเรียนต่อ นายต้องเข้มแข็งนะ ทุกคนเขาเป็นห่วงนายมาก”

“พ่อล่ะ พ่ออยู่ไหน” แดนพูดเรื่องดวงทำให้กระเจี๊ยบสะเทือนใจร้องไห้ออกมา เขารู้ทันทีว่าท่านตายแล้ว

“ศพพ่อนายตั้งอยู่ที่วัด” กระเจี๊ยบรู้ดีว่าแดนเสียใจเรื่องพ่อ หยิบกล่องทิชชูวางไว้ข้างๆเขา “มีอะไรเรียกฉันนะ ฉันอยู่หน้าห้อง” ว่าแล้วเธอลุกออกไป เมื่อได้อยู่ตามลำพัง แดนถึงกับปล่อยโฮเสียใจที่พ่อต้องมาจากไป กระเจี๊ยบมองทางช่องกระจกหน้าประตูห้องพักฟื้นเห็นเขาร้องไห้ฟูมฟายก็สงสารจับใจ

ooooooo

ที่ศาลาสวดศพ นพเดินไปถามเปรี้ยวที่กำลังจัดข้าวของอยู่ว่าใครจ่ายค่ารักษาของแดน เธอโกหกว่าทางมหาวิทยาลัยมีประกัน

“ค่ารักษาไม่น้อย มันพอเหรอ...เปรี้ยวกับพ่อช่วยออกใช่ไหม”

เปรี้ยวจำต้องรับสมอ้างไม่อยากให้นพรู้ว่าเป็นเงินของปิ่นปัก เขาขอติดเธอไว้ก่อนมีเงินเมื่อไหร่จะคืนให้ เธอบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเงินให้ไปดูแม่เล็กจะดีกว่า เขาพยักหน้าเห็นด้วย...

แม่เล็กเอาถาดใส่อาหารสำหรับไหว้ศพไปวางที่ข้างโลงศพดวงแล้วเคาะสามทีบอกกับร่างไร้วิญญาณที่นอนอยู่ในโลงว่าวันนี้เธอทำกับข้าวที่เขาชอบมาให้ แต่ไม่ได้ใส่เหล้ามาด้วยไม่อยากให้เขาดื่ม

“แดนปลอดภัยแล้วนะพี่ รักษาตัวอีกหน่อยก็กลับไปเรียนได้ พี่ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ พี่ไปอยู่ที่สบายๆเถอะ พี่ทำดีแล้ว” แม่เล็กเดินมาที่หน้าโลงศพ มองรูปถ่ายดวงที่ตั้งอยู่ ก่อนจะคร่ำครวญ “พี่ดวง...พี่ทิ้งฉันไปแล้วฉันจะอยู่กับใคร...พี่ดวง” แม่เล็กทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้นร้องไห้ตัวโยน นพรู้สึกผิดต่อแม่เข้าไปคุกเข่าข้างๆ

“นพขอโทษ เพราะนพคนเดียวพ่อถึงต้องจากเราไป นพทำให้น้องต้องเจ็บตัว นพขอโทษครับแม่” นพก้มกราบที่ตักแม่เล็กน้ำตาไหลพราก “นพผิดเอง เพราะนพทำให้มันเป็นแบบนี้”

“ไม่ใช่ความผิดของลูก อย่าโทษตัวเองเลย พ่อเขามีบุญอยู่ร่วมกับเราแค่นี้ บางทีที่เราอยู่อาจทรมานกว่าเขา...พ่อเขาไปดีแล้ว เราต่างหากที่ต้องอยู่ใช้กรรม” แม่เล็กเช็ดน้ำตาให้นพแล้วดึงตัวมากอด เขากอดท่านตอบร้องไห้ไปด้วยกัน เปรี้ยว จ่าเฉื่อยกับกิ๊บและนิคกี้มองภาพนั้นด้วยความสะเทือนใจ...