ตอนที่ 2
“อ่อนคำ! เจ้าจะพูดมากเกินไปแล้ว” เจ้าจ้อยปรามเสียงอ่อน แต่แค่นั้นอ่อนคำก็ซีดจ๋อย รีบขออภัย
พสุยิ้มเอ็นดูสองนายบ่าว ก่อนให้ความมั่นใจว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นนะอ่อนคำ นอกจากพวกเราจะฝึกฝนเรื่องการสู้รบมาแล้ว มีสิ่งหนึ่งที่พวกเราถูกฝึกฝนมาด้วย นั่นก็คือวิธีเอาตัวรอดในดินแดนของศัตรู”
“เอาตัวรอดอย่างไรหรือหมวด”
พสุจะตอบแต่เห็นสีหน้าลุงแสงมีอะไรจะคุยด้วย เลยตัดบท “เราดูแลให้เจ้าจ้อยพักผ่อนก่อนเถอะอ่อนคำ ไว้ผมจะบอกทีหลัง”
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราสามคนออกไปเถอะ เจ้าจ้อยจะได้พัก...พักผ่อนนะเจ้าค่า ข้าเฮาขอตัว”
ยุพราชลุกนำคนอื่นๆออกไป คงเหลือแต่เจ้าจ้อยที่สีหน้ายังติดใจใคร่รู้ในคำพูดของพสุที่ว่า
“วิธีเอาตัวรอดในดินแดนของศัตรู?”
ooooooo
เวลานั้นที่ชายแดนเมืองเปย กลุ่มทหารซาอูนำโดยซาบีกับปาแปงมาถึงโรงนาที่ก่อนหน้านี้พวกอกานซิงห์ เจ้าหลวง และมหาเทวีมาหยุดพัก
ปาแปงสั่งทหารให้กระจายกำลังค้นหาให้ทั่ว ซาบีหันไปเห็นที่มุมหนึ่งมีกระบอกใส่น้ำทำด้วยไม้ไผ่ตกอยู่ เขาหยิบขึ้นมาดูพลางคิดมั่นใจ
“ต้องใช่พวกเจ้าหลวงแน่ๆ มันมาซ่อนอยู่ที่นี่”
“เฮ้ย! ว่ายังไง เจอตัวหรือยัง” ปาแปงตะโกนถามด้วยน้ำเสียงค่อนข้างหงุดหงิด
เหล่าทหารตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่เจอใครเลย ไม่เห็นมีใครสักคน
หลังจากนั้นซาบีกับปาแปงนำทหารกลับมารายงานนายพลอังกูว่ากลุ่มของเจ้าหลวงเมืองจายหายไป
“หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างนั้นหรือ”
“พวกเฮาพยายามแกะรอยจากโรงนา จุดที่คาดว่าองครักษ์พาเจ้าหลวงกับมหาเทวีมาหลบซ่อนตัวเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่พบร่องรอยเลยว่าพวกองครักษ์พาหนีไปทางด้านไหนของป่า เหมือนอันตรธานหายตัวไปเฉยๆจากโรงนา”
“ถ้ามันจะหายตัวได้ มันต้องเป็นผีเท่านั้นแหละ แต่ต่อให้มันกลายเป็นผี นายพลอังกูก็จะตามล่าวิญญาณมัน!”
นายพลอังกูสีหน้าดุดันเหี้ยมเกรียม ดวงตาสว่างวาบ ราวกับดวงตาปิศาจ...แล้วขบวนรถของพวกเขาก็เคลื่อน ขบวนออกไปจากตรงนั้น...
ส่วนที่หมู่บ้านเมืองแพรก ยุพราชร้อนใจหลังจากคุยกับลุงแสงเรื่องเจ้าแสงหน่อฟ้า
“ไม่มีข่าวคราวเลยหรือลุง”
“ไม่ได้ข่าวเลยครับ คณะของเจ้าหลวงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”
ยุพราชหันไปตบโคนต้นไม้อย่างร้อนรนในใจ ห่วงทั้งพ่อและเจ้าหลวงอกแทบระเบิด พสุเห็นอย่างนั้นก็เลยพยายามพูดให้กำลังใจ
“พ่อของนายอาจจะพาเจ้าหลวงและมหาเทวีหลบหนีออกจากเมืองเปยไปแล้วก็ได้”
“เราก็ได้แค่คาดเดา ได้แต่นึกไปเอง สถานการณ์จริงๆเป็นยังไงเราก็ไม่รู้ ฉันอยากจะตามไปช่วยพ่อกับเจ้าหลวง”