ดวงใจขบถ

พสุกับยุพราชช่วยกันวิเคราะห์ความเป็นไปได้ว่าทำไมเจ้าหลวงกับมหาเทวียังมาไม่ถึงจุดนัดพบ พวกเขาอาจยังอยู่ในเมืองเปย หรือไม่ก็ใช้เส้นทางสายแม่น้ำที่อกานซิงห์รู้จักดีหนีเข้าเขตไทย

“หากท่านอกานซิงห์นำเจ้าพ่อเจ้าแม่เดินหน้าต่ออย่างที่พูดก็ดีสิ เฮากลัวก็แต่...เจ้าพ่อเจ้าแม่จะติดอยู่ที่เมืองเปยไม่สามารถเดินทางต่อได้”

“ข้าเฮารู้ว่าเจ้าจ้อยเป็นห่วงเจ้าหลวงกับมหาเทวี ข้าเฮาเองก็เป็นห่วงไม่น้อยไปกว่ากัน แต่ข้าเฮามั่นใจในตัวพ่อว่าจะสามารถดูแลปกป้องเจ้าหลวงและมหาเทวีให้รอดพ้นเงื้อมมือของทหารซาอูไปได้ แม้ต้องสละชีพตัวเอง”

“ไม่ยุพราช เราสูญเสียบ้านเมืองแล้ว เฮาไม่ต้องการให้ใครสูญเสียเลือดเนื้ออีก ถ้าหากเราจะรอด เราต้องรอดไปด้วยกัน”

“เจ้าค่า เราจะต้องรอดไปด้วยกัน” ยุพราชตอบรับพลางเผลอมองเจ้าจ้อยอย่างลึกซึ้งจนอ่อนคำแอบสังเกตเห็น

“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกกังวลเลิกคิดในแง่ร้ายเถอะครับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ขององครักษ์ดูแลพิทักษ์เจ้าหลวงไป ส่วนองค์หญิงเป็นหน้าที่ของผมสองคนที่จะต้องพาหนีข้ามชายแดนไทยไปให้จงได้”

เจ้าจ้อยมองพสุอย่างได้โอกาสเอาคืน พูดประชดยิ้มๆ “เรียกว่าองค์หญิงแล้วหรือ ทำไมไม่เรียกว่าอ่อนใจเหมือนเดิมเล่า”

อ่อนคำกับยุพราชงง อยากรู้ว่าใครชื่ออ่อนใจ เจ้าจ้อยบอกว่าตนเอง ผู้หมวดเป็นคนตั้งชื่อให้ตนใหม่ว่าอ่อนใจ ยุพราชได้ฟังก็ซีเรียสทันที

“พสุ! ทำไมนายไปเรียกเจ้าจ้อยอย่างนั้น นี่คือเจ้าหญิงของเมืองจายนะ”

“ก็บอกแล้วยังไงว่าฉันไม่รู้ว่าเป็นเจ้าหญิง คิดว่าเป็นนางกำนัล ก็เลยเรียกชื่อเล่นๆ”

“นางกำนัล! พ่อเฒ่าพ่อแก่ช่วยด้วย...แล้วเจ้าจ้อยทำไมไม่บอกหมวดพสุไปเล่าว่าเป็นเจ้าหญิง” อ่อนคำติง

“ไม่จำเป็น เฮาไม่อยากให้ผู้หมวดรู้สึกเหมือนมีระเบิดเวลาผูกติดตัวอยู่ตลอดเวลา”

พสุถึงกับสะอึกอึ้งที่โดนเจ้าจ้อยล้อเลียน เหมือนโดนหมัดสวนคืนเข้ากลางเป้า ขณะที่เจ้าจ้อยปรายตามองยิ้มขำๆกับท่าทางเขา ยุพราชเห็นอาการหยอกเอินของเจ้าจ้อยที่มีต่อพสุก็รู้สึกร้อนรุ่มใจมาก แต่ต้องเก็บเอาไว้ในใจ

เมื่ออยู่กันสองคนกับพสุ ยุพราชต่อว่าเขาเรื่องไม่รู้ที่ต่ำที่สูง แต่พสุก็มีเหตุผลว่าไม่รู้ แล้วคนที่ทำให้เขาเข้าใจผิดก็คือยุพราชนั่นเอง ตอนไปถึงหอคำเขาเป็นคนบอกให้ตนไปช่วยนางกำนัล

“โอเค นายไม่ผิดหรอก ฉันเป็นคนผิดเอง ผิดที่ดันตัดสินใจเลือกไปช่วยอ่อนคำ แทนที่จะไปช่วยองค์หญิงในฐานะขององครักษ์”