ดวงใจขบถ

“จะเจอกันกี่วัน เขาก็อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตทั้งชีวิตที่เขาโตมามาช่วยเฮา”

“เจ้าจ้อยก็เลยอยากตอบแทนเขาด้วยการหยอกเล่นหรือเจ้าค่า ตอนที่เขาไปช่วยมาจากหอคำ เจ้าจ้อยก็ไปหลอกเขาว่าเป็นนางกำนัล” พูดแล้วอ่อนคำอดขำไม่ได้

“ขำอะไรอ่อนคำ”

“ขำที่เขาเรียกเจ้าจ้อยว่านางกำนัลอ่อนใจน่ะสิเจ้าค่า...ตล๊กตลก”

“ไม่เห็นตลกเลย นอนเถอะ เฮาง่วงแล้ว” เจ้าจ้อยตัดบท ล้มตัวลงนอนตะแคงแล้วยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

พสุกับยุพราชนั่งอยู่ด้วยกันที่กองไฟ พสุตรวจเช็กอาวุธปืนคู่กายให้พร้อม

“นายไปนอนพักเก็บแรงก่อนเถอะยุพราช ฉันเฝ้ายามให้ก่อน เดี๋ยวตีสามฉันจะไปปลุกนายมาเปลี่ยนเวรเฝ้ายาม”

ยุพราชหยิบมีดคูกรีอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋า บอกว่ามีดคูกรีเล่มนี้เป็นมีดประจำตัวของตนตั้งแต่เด็ก มันมีความหมายกับตนมาก พูดจบเขายื่นมีดไปให้พสุ

“มีดประจำตัวของนาย แล้วมายื่นให้ฉันทำไม”

“ฉันให้นาย เพื่อเป็นสัญญาแห่งมิตรภาพของเรา”

“เฮ้ย...ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกเว้ย นักรบกุรข่าต้องมีมีดประจำกายไม่ใช่หรือ ถ้าไร้มีดคูกรีคู่กาย นายก็ไม่ใช่นักรบกุรข่าอีกต่อไป”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเพื่อน พ่อฉันทำมีดไว้ให้ฉันสองเล่ม นายให้เกียรติรับมีดเล่มนี้ไว้เถอะ”

“พูดอะไรอย่างนั้นเพื่อน ฉันต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับมีดคูกรีจากนาย”

พสุยอมรับมีดนั้นไว้ด้วยความเต็มใจ ยุพราชกล่าวกับเพื่อนอย่างจริงจัง

“นับแต่นี้ไปเราจะเป็นเพื่อนกันไปจนวันตาย” แล้วยื่นมีดอีกเล่มที่ตัวเองมีออกมาแตะกับมีดที่ให้พสุ เหมือนสัญญาสาบานกันต่อหน้ากองไฟที่ลุกโชน

รุ่งเช้าทั้งสี่คนเตรียมเดินทางต่อ เจ้าจ้อยเศร้าสร้อยถึงกับน้ำตาเอ่อ พสุแอบเห็นจึงเดินตามมาคุยด้วย ขณะที่ยุพราชกับอ่อนคำยังเก็บของอยู่อีกทาง

“วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายจริงๆแล้วใช่ไหมที่เฮาต้องจากเมืองจายบ้านเกิดไป”

พสุพยักหน้าอย่างเข้าใจความรู้สึกเจ้าจ้อย “เรากำลังเดินทางข้ามสุดเขตเมืองจายไปยังเมืองแพรกแล้วครับ”

“เฮาไม่อยากจะอ่อนแอ แต่มันยากเหลือเกินที่จะทำใจ เฮากำลังจะจากแผ่นดินแม่ไปอาศัยแผ่นดินคนอื่นหลบภัย เฮามีสภาพไม่ต่างจากคนไร้บ้าน พลัดพรากจากครอบครัว”

“พลัดพรากอะไรกันครับองค์หญิง ก็แค่จากกันชั่วคราว อีกไม่นานผมก็จะพาองค์หญิงข้ามเข้าเขตไทยไปเจอหน้าเจ้าพ่อเจ้าแม่ขององค์หญิงแล้ว และในฐานะคนไทย ผมยินดีที่มีโอกาสได้ต้อนรับองค์หญิงและครอบครัวไปพำนักอยู่ในไทยอย่างปลอดภัย”

“ขอบน้ำใจคุณมากนะผู้หมวด ที่ทั้งมาช่วยเฮาและให้บ้านเมืองเป็นที่พักพิงแก่เฮา”

ราวกับต้องมนตร์สะกด พสุมองหน้าเจ้าจ้อยแล้วยื่นมือไปจะประคองใบหน้าที่แสนเศร้านั้น  ยุพราชเดินเข้ามาเห็นพอดี เก็บความรู้สึกไม่พอใจส่งเสียงออกไป 

“อยู่ที่นี่เองหรือ”