ดวงใจขบถ

พสุเห็นยุพราชหงุดหงิดเลยพยายามพูดปลอบ “เฮ้ย ไม่เอาน่ายุพราช ทำไมต้องโกรธตัวเองด้วย ในวินาทีความเป็นความตายนั้นนายต้องรีบตัดสินใจว่าจะไปทางไหน นายเลยตัดสินใจพลาด ไม่ได้ไปช่วยเจ้าหญิงของนายอย่างที่ตั้งใจ แต่ขอให้นายมั่นใจนะเว้ย ว่าเพื่อนคนนี้ได้ทำหน้าที่ดูแลองค์หญิงของนายเป็นอย่างดี”

“นายดูแลองค์หญิงอย่างดี ฉันรู้ แต่ดูแลดียังไง ถึงไปตั้งชื่อล้อเล่นกับองค์หญิง”

“ฉันอาจจะดูแลไม่ดีนิดเดียวก็ตรงนี้แหละ ที่ไปพูดจาเป็นกันเองกับองค์หญิงของนายอย่างสามัญชน ไม่ได้ดูแลอย่างข้าราชบริพารที่พึงปฏิบัติต่อเจ้าหญิง”

“แต่ตอนนี้นายรู้แล้ว นายก็ไม่ควรจะไปพูดจาล้อเล่นกับองค์หญิงอีก”

“ฉันรู้แล้ว ต่อจากนี้ไปฉันจะปฏิบัติต่อเจ้าจ้อยของนายในฐานะองค์หญิงอย่างสมพระเกียรติ พอใจไหมท่านองครักษ์” พสุตบไปที่ท้องยุพราชอย่างหยอกเย้า แล้วหันกลับมาจัดการสัมภาระของตัวเอง

พอยุพราชเดินออกไป พสุก็แอบคิดเรื่องที่ตัวเองล่วงเกินเจ้าจ้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ และแล้วเขาก็โดนเธอเอาคืนเข้าจนได้ ตอนไปอาบน้ำแล้วไม่มีน้ำล้างหน้าตาที่เต็มไปด้วยฟองสบู่เพราะเจ้าจ้อยแอบให้อ่อนคำปิดวาล์ว

กระทั่งเขาโอดโอยว่าแสบตา เจ้าจ้อยเลยคว้าผ้าขนหนูส่งให้เช็ดหน้า แต่ไม่ยอมรับว่าเป็นคนแกล้ง บอกแต่ว่านี่คือเจ้าป่าเจ้าเขาลงโทษที่เขาว่าเธอเป็นเจ้าแม่คอยตามหลอกหลอน พสุต่อปากต่อคำไปเล็กน้อย แต่เจ้าจ้อยงอนเดินหนีไป

“อ้าว เป็นองค์หญิงขี้งอนไปเสียแล้ว” พสุบ่นพึมพำ แล้วไม่นานน้ำที่ก๊อกก็พุ่งไหลออกมาให้ได้อาบตามปกติ

ooooooo

ส่างคำพากลุ่มของเจ้าหลวงมาพักที่โรงนาในเขตชายแดนเมืองเปย

“ท่านองครักษ์สบายใจได้ ถ้าไม่ใช่คนเมืองเปย ไม่ชำนาญเส้นทาง กว่าจะออกจากป่าตามมาเจอพวกเฮาได้ ต้องใช้เวลาเป็นวันๆ”

อกานซิงห์เบาใจขึ้น ขณะที่เจ้าหลวงเอ่ยปากกับส่างคำว่า

“ขอบน้ำใจมากนะส่างคำที่มาช่วยเฮา ตอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน”

“เจ้าหลวงอย่าขอบใจข้าเฮาเลย ข้าเฮาไม่อาจเอื้อม ชีวิตของข้าเฮาพร้อมสละได้เพื่อปกป้องเจ้าหลวงและมหาเทวีเจ้าค่า”

“แล้วนี่เจ้ามาเจอพวกเฮาได้อย่างไร คงไม่ใช่ความบังเอิญ เฮาเข้าใจถูกไหม”

“เจ้าค่า เฮาได้ยินพวกทหารซาอูมันคุยกันตอนบุกไปที่หอคำ ว่าเจ้าหลวงกับมหาเทวีกำลังถูกพวกมันตามหาตัวอยู่ที่นี่ เฮาก็เลยรีบมา เฮาเคยมารับจ้างทำไร่อยู่ที่เมืองเปยนี่หลายปี ก่อนจะเข้าไปทำงานรับใช้ขับรถให้เจ้าหลวงที่หอคำก็เลยรู้จักที่ทางที่เมืองเปยเป็นอย่างดีเจ้าค่า”

“ถ้าเช่นนั้นตอนที่ทหารซาอูบุกไปที่หอคำ ส่างคำก็อยู่ที่หอคำด้วยน่ะสิ”

“เจ้าค่า ข้าเฮากับทุกคนในหอคำ ต่างคนต่างต้องหนีเอาตัวรอดออกมา”