ดวงใจขบถ
ตอนที่ 2
ส่วนที่ชายแดนเมืองจาย ภายในโรงเรือนเก่าที่เป็นจุดนัดพบ พสุพาเจ้าจ้อยมาถึงแล้ว แต่เกิดงุนงงว่าทำไมยุพราชเพื่อนรักของเขาถึงเรียกหญิงสาวที่มากับเขาว่าองค์หญิง ท่าทีก็พินอบพิเทาแปลกๆ
“เจ้าจ้อยปลอดภัยดีรึเจ้าค่า ข้าเฮาขอประทานอภัยที่ไม่ได้เป็นคนไปช่วยเจ้าจ้อยและปกป้องด้วยตัวเอง”
“เฮาปลอดภัย เพื่อนของเจ้าดูแลเฮาอย่างดี ไม่มีอะไรต้องขอโทษ ลุกขึ้นได้แล้วยุพราช”
“เดี๋ยวนะครับ นี่ไม่ได้รวมหัวกันโกหกหยอกล้อผมเล่นใช่ไหม”
“พูดอะไรของนาย รวมหัวโกหกหยอกล้อเรื่องอะไร”
“ก็จู่ๆนางกำนัลที่ฉันช่วยพาหนีมาคนนี้กลับกลายเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาเสียอย่างนั้น”
เจ้าจ้อยยืนวางมาดเจ้าหญิงใส่ ในใจรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งพสุเล่น
“พสุ! นายกำลังล่วงเกินองค์หญิงของฉันนะ”
“ไม่เป็นไรยุพราช อย่าถือสาคนกำลังสับสนเลย”
“ว่ายังไงนะ ผมน่ะหรือสับสน”
“เพื่อไม่ให้คุณสับสนมากไปกว่านี้ เฮาขอแนะนำตัว อย่างเป็นทางการ เฮาคือเจ้าแสงจันทา ราชธิดาของเจ้าหลวงและมหาเทวีแห่งเมืองจาย”
“เจ้าหญิงแสงจันทาจริงๆเหรอนี่ แล้วทำไมคุณถึง...”
“โปรดเรียกเฮาสั้นๆว่าเจ้าจ้อย”
“เจ้าจ้อย...นี่ถ้าไม่มาเจอยุพราช ผมคงโง่อีกนานสินะครับ”
“ถ้าคุณนิยามความไม่รู้คือความโง่ล่ะก็ เฮาก็ขอแสดงความดีใจด้วยที่คุณฉลาดแล้ว เพราะตอนนี้คุณได้รู้แล้วว่าเฮาเป็นใคร”
“นี่คุณ...เอ่อ...นี่เจ้าจ้อย คุณ...” พสุไม่ทันจะพูดต่อ ยุพราชตบไปที่บ่าเขาเสียก่อน
“ในเมื่อนายรู้แล้วว่าเป็นองค์หญิงแห่งเมืองจาย นายก็ควรจะทำความเคารพต่อเจ้าจ้อยในฐานะทหาร”
พสุอึ้งไปอึดใจ มองหน้าเจ้าจ้อยแล้วยอมคุกเข่าลงข้างหนึ่ง กำหมัดไขว้ไปทาบที่อกซ้าย
“ผมมีตา แต่หามีแววไม่ ขอประทานอภัยครับองค์หญิง ผมรู้สึกปลาบปลื้มยินดีที่มีบุญวาสนาได้ดูแลองค์หญิงตลอดการเดินทางจนมาถึงจุดนัดพบที่นี่”
“เฮาดีใจที่คุณปลาบปลื้มยินดีที่ได้ดูแลเฮา”
เจ้าจ้อยตัดบท หันไปพูดกับยุพราช “อ่อนคำเล่า อยู่ที่ไหน แล้วเจ้าพ่อเจ้าแม่เฮาเดินทางมาถึงหรือยัง”
“อ่อนคำอยู่ในโรงเรือนเจ้าค่า”
เจ้าจ้อยรีบวิ่งไปในโรงเรือน ยุพราชก้าวตามพลางร้องบอกให้ระวังเดี๋ยวจะหกล้ม พสุลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ามึนๆงงๆ รำพึงกับตัวเองว่า
“หมายความว่าคนที่อยู่กับเรามาตลอดเวลาคือเจ้าหญิงแสงจันทาอย่างนั้นหรือ” แล้วนึกหวาดหวั่นในใจ เพราะแต่ละอย่างที่ทำลงไปเข้าข่ายกลั่นแกล้งเจ้าหญิงสูงศักดิ์แทบทั้งนั้น
ooooooo
