สะใภ้อิมพอร์ต

เล่นน้ำตกกันอย่างสนุกสนานจนเห็นสมควรแก่เวลา ดลชวนลิซ่าขึ้นจากน้ำ เธอเห็นซิกซ์แพ็กของเขาก็อดมองไม่ได้ เขาไม่วายกระเซ้าถ้ายังจ้องไม่เลิกจะคิดเงิน เธอรีบเบือนหน้าหนี

“หิวแล้ว ไปกินกัน”

“กิน...กินอะไร” เธออายม้วนคิดไปอีกทางหนึ่ง

“ผมหมายถึงอาหาร...คิดอะไรเนี่ย ทะลึ่ง”

“ก็คิดถึงอาหารไง ฉันก็หิว” ลิซ่าแถกสีข้างไปเรื่อย ก่อนจ้ำพรวดๆออกไปก่อนด้วยความเขิน ดลมองตามหัวเราะขำ...

อาหารยามยากไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มื้อนี้ดลอาสาแสดงฝีมือต้มบะหมี่ ทั้งคู่ซดบะหมี่จากหม้อใบเดียวกัน ลิซ่านึกถึงเบียร์เย็นๆขึ้นมาถ้าได้สักขวดจะดีมาก เขาว่าดีแล้วที่ไม่มีเบียร์ ขี้เกียจแบกเธอเข้านอน

“แหม ทำเป็นรู้ทันว่าฉันจะเมา”

“แน่ล่ะสิ” ดลว่าแล้วนึกในใจขืนเธอเมาเขาก็อดพอดี ลิซ่าเห็นเขามองด้วยสายตาชอบกล ถามว่ามองแบบนี้คิดอะไรอยู่ เขาส่ายหน้าไม่ได้คิดอะไร แล้วก้มหน้าก้มตาซดบะหมี่ต่อ กินเสร็จสักพัก หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ลิซ่าชวนดลไปนอนกันดีกว่า

“อยากนอนแล้วเหรอ”

“อือ” ไม่พูดเปล่าลิซ่าเสยผมเผยให้เห็นลำคอเซ็กซี่ ดลกลืนน้ำลายยากเย็น ก่อนเร่งเธอให้รีบไปกันเลย ดึงลิซ่าเข้ามาในเต็นท์ดันให้ล้มบนฟูกแล้วโถมตัวตาม เธอโวยวายนั่นเขาจะทำอะไร เขาอ้างว่าเธอเป็นคนเชื้อเชิญเขามานอน

ลิซ่ามองเหล่ที่ชวนมานอนหมายถึงนอนหลับ นอนจริงๆไม่ใช่ทำอย่างว่า ไม่เข้าใจทำไมในสมองเขาถึงมีแต่เรื่องพรรค์นี้ เขายอกย้อนแล้วเธอไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้บ้างเลยเหรอ ลิซ่าหน้าแดงซ่าน

“นี่ไงๆหน้าแดงขนาดนี้แสดงว่าคิดเหมือนกัน คุณน่ะคิดตั้งแต่มองซิกซ์แพ็กผมที่ริมน้ำตกแล้ว ผมรู้”

“ฉันเปล่า ฉันไม่ได้มอง ฉันไม่ได้คิด แล้วฉันก็ไม่ได้หน้าแดง ฉันร้อนต่างหาก”

“ปากคุณอาจจะปฏิเสธ แต่ร่างกายมันโกหกไม่เป็นหรอกนะ คุณหน้าแดงมาก แสดงว่าคุณอยากนอนกับผมเหมือนกัน”

“พูดจาน่าเกลียด”

“น่าเกลียดตรงไหน เราเป็นผัวเมียกันแล้ว การพูดถึงเรื่องนี้มันคือธรรมชาติ” ดลขยับเข้าหา ส่วนลิซ่าถอยกรูด “ผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราจะเป็นสามีภรรยากันจริงๆสักที” ดลจับมือลิซ่ามาไว้ที่อกซ้ายตรงหัวใจของเขา “คุณรู้สึกอะไรไหม หัวใจของผมมันเรียกร้องหาคุณ ผมคิดว่ามันถึงเวลาที่เราจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปขั้นต่อไปได้แล้ว”

ดลโถมตัวทับร่างลิซ่าไว้ก่อนบรรจงจูบหน้าผาก เขามโนไปเองว่าลิซ่ายินยอมให้มีอะไรด้วยกอดจูบตอบเขาอย่างดูดดื่ม แต่ต้องตื่นจากฝันแทบไม่ทันเพราะถูกเธอหยิกแก้มเต็มๆถึงกับร้องลั่น เธอผลักเขาออกห่างบอกว่ายังไม่พร้อมขอโทษด้วย เขาได้แต่ยิ้มๆ

“ไม่เป็นไร ผมรอได้”

ลิซ่ากอดเขาแนบอก ดลได้นอนกอดเธออยู่ในเต็นท์แค่นั้นก็หลับฝันดีแล้ว...

ดึกมากแล้ว ลิซ่านอนไม่หลับกังวลใจเรื่องพ่อกับแม่ หยิบมือถือที่วางข้างตัวมาเปิดเครื่อง พบข้อความจากพ่อกับแม่หลายสิบข้อความ เธอเปิดอ่าน ทุกข้อความส่งมาหาด้วยความเป็นห่วง เธอทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหวหันไปปลุกดล

“คุณดลคะ คุณดล พรุ่งนี้เรากลับบ้านกันนะ”

ดลลุกพรวดตาสว่างทันที

ooooooo