สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 14
“เออ หึง คนอย่างฉันหึงแรงมากด้วย ฉันเตือนแล้วนะ นี่ขนาดคุณแค่พูด ฉันยังเป็นขนาดนี้ ถ้าคุณทำจริง หูคุณได้เคลื่อนไปอยู่ที่กลางกบาลคุณแน่” ขู่เสร็จลิซ่าลุกขึ้นจากเตียง ดลถามจะไปไหน เธอพูดกับเขาแล้วคอแห้ง ดลหัวเราะชอบใจเห็นเธอหึงเขาแล้วน่ารักดี
“อย่าคิดว่าชมแค่นี้แล้วฉันจะหายโกรธ”
“ไม่หายโกรธจริงๆเหรอ” ดลยื่นหน้าเข้ามามองเธอจนแทบหายใจรด ความใกล้ชิดทำให้ลิซ่าอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งโดนไฟลน รีบทรุดลงนั่งบนเตียง เขาโน้มตัวเข้าหาเธอผงะหงายหลังลงไปนอน เขาตามขึ้นเตียงมาด้วย
“คุณดลจะทำอะไร”
“คืนนี้ขอนอนเตียงด้วยคนนะ กลัวเมียไม่หายโกรธ”
“ไม่เอา” ปากปฏิเสธแต่ลิซ่าไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย ดลอ้อนอีกขอนอนบนเตียงด้วย แค่นอนกอดเฉยๆ แล้วกระซิบข้างหูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร ลิซ่าขนลุกซู่ พยักหน้ายอมตามที่เขาต้องการ ดลดีใจมากล้มตัวลงนอนกอดเธอเอาไว้ สองคนนอนกอดกันอย่างมีความสุข
ooooooo
วันต่อมา เจริญกับวิยะดาขับรถกระบะคันเก่าๆ เข้ามาในฟาร์มไพรรักษาหวังจะเซอร์ไพรส์ลิซ่าโดยไม่รู้ว่าที่นี่คุมเข้มเรื่องการรักษาความปลอดภัย
แหวนกับจีจี้ไม่เคยเห็นหน้าทั้งคู่มาก่อนคิดว่า เป็นคนของวิชัยเข้ามาสอดแนมพาคนงานชาย 4 คนมาล้อมกรอบไว้ ถามว่าเป็นใครมาทำอะไร ครั้นเจริญบอกว่าเป็นพ่อกับแม่ของลิซ่า แหวนสั่งให้คนงานจับทั้งคู่ไว้
“คิดว่าใช้มุกนี้แล้วพวกข้าจะเชื่อเหรอวะ น้ำหน้าอย่างพวกเอ็งเนี่ยนะเป็นพ่อกับแม่คุณลิซ่า เดี๋ยวนี้ไอ้เสี่ยมันฉลาดใช้คนแก่มาเป็นนกต่อ”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง แล้วฉันสองคนก็เป็นพ่อแม่ของลิซ่าจริงๆ ถ้าไม่เชื่อไปตามลิซ่าออกมาเดี๋ยวนี้”
“จะตามออกมาได้ไง คุณลิซ่าอยู่โรงพยาบาล ถ้าเป็นพ่อกับแม่คุณลิซ่าจริงก็ต้องรู้สิ” จีจี้ฉอดๆ วิยะดาตกใจซักเป็นการใหญ่ว่าทำไมลิซ่าถึงอยู่โรงพยาบาล จีจี้พูดใส่หน้า
“ทำไมมาถามว่าเป็นอะไร ก็เจ้านายแกสั่งคนมายิงคุณลิซ่าไงล่ะ”
เจริญกับวิยะดาช็อกสั่งให้แหวนกับพวกปล่อย เราสองคนจะไปหาลูก พอลล่าได้ยินเสียงโวยวายวิ่งมาดู แหวนสั่งให้เธอไปบอกคุณอรทีว่าตนจับคนของวิชัยได้ พอลล่าเห็นหน้าทั้งคู่ใกล้ๆก็จำได้บอกว่านี่ไม่ใช่คนของวิชัยแต่เป็นพ่อกับแม่ของคุณลิซ่า แหวนกับจีจี้ถึงกับเข่าอ่อนรีบปล่อยทั้งคู่แทบไม่ทัน...
ทันทีที่เจอหน้าเจริญกับวิยะดา อรยกมือไหว้ขอโทษที่คนงานของตัวเองเสียมารยาททำตัวไม่ดีกับทั้งคู่ เจริญให้อภัยกับเรื่องนี้ได้แต่สิ่งที่เราสองคนรับไม่ได้คือการที่ลิซ่าถูกยิง ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อรกับรินมองหน้ากันอย่างเคร่งเครียด...
ดลกำลังป้อนข้าวให้ลิซ่าตอนที่เจริญกับวิยะดาพรวดพราดเข้ามาในห้องพักฟื้นผู้ป่วย ทั้งคู่ตกใจและแปลกใจมากถามพวกท่านมาได้อย่างไร อรที่เดินตามมากับรินตอบคำถามแทนว่า
“แม่พามาเอง คุณพ่อคุณแม่ของหนูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”
เจริญบอกกับดลว่าจะพาลิซ่ากลับไปพักรักษาตัวที่บ้านต่อ ดลไม่ขัดข้อง พอเธอแข็งแรงแล้วค่อยกลับมาที่นี่ก็ได้ วิยะดาปรึกษากับเจริญแล้ว ตัดสินใจจะไม่ให้ลูกกลับมาที่นี่อีก อรต้องขอร้องทั้งคู่ให้ใจเย็นๆก่อน
“ผมเย็นไม่ไหวหรอกครับคุณอร คุณเป็นแม่ก็น่าจะเข้าใจหัวอกเป็นอย่างดี ลูกของผมถูกยิงแสดงว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับลิซ่าอีกต่อไป ผมให้ลิซ่าอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว”
