สะใภ้อิมพอร์ต

“พิ...แกอยู่กับคุณยาย ฉันตามมันไปเอง ฉันปล่อยให้มันหลุดมือไปไม่ได้เด็ดขาด” สั่งเสร็จดลวิ่งออกไป...

ในเวลาต่อมา ดลขับรถไล่ตามรถของวิชัยที่ขับราวจะแข่งกับพายุไปอย่างกระชั้นชิด ก่อนเร่งความเร็วประกบข้างกดกระจกรถลงตะโกนบอกให้เขามอบตัว ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางหนีรอด

จังหวะนั้นมีรถแล่นสวนมา ดลรีบหักรถกลับเข้าเลน ไล่ล่าวิชัยต่อ ตำรวจเห็นรถผู้ต้องสงสัยแล่นสวนมารีบหักรถขวางถนน วิชัยเห็นรถตำรวจอยู่ข้างหน้า เลี้ยวรถหนีเข้าไปในพงหญ้าข้างทาง ดลขับตามไม่ลดละ รถของวิชัยแล่นทับหินยางระเบิดตูมรถเสียหลักไปต่อไม่ได้ วิชัยลงจากรถวิ่งหนี ดลขับรถไปขวางหน้า

วิชัยไม่ยอมจำนนง่ายๆ วิ่งหนีไปอีกทาง ดลต้องลงจากรถวิ่งไล่จนทัน สองคนเปิดศึกกำปั้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ดลอาศัยตัวใหญ่กว่าเล่นงานวิชัยเซถลาเป็นนกปีกหักก่อนล้มลงไปกองกับพื้น

“จะยอมมอบตัวได้หรือยัง”

“ยัง...ถ้าฉันต้องตายแกก็ต้องตายตามไปด้วย”

วิชัยคว้าท่อนไม้แถวนั้นฟาดขาดลอย่างแรง เขาไม่ทันตั้งตัวถึงกับทรุด วิชัยลุกขึ้นได้เอาไม้ฟาดเขาซ้ำเข้าปลายคางหลับกลางอากาศ แล้วเงื้อไม้ขึ้นอีกครั้งหวังจะตีให้ตายคามือแต่มีเสียงตำรวจโวยวายขึ้นเสียก่อน วิชัยเห็นท่าไม่ดีทิ้งไม้วิ่งหนีเข้าป่า ตำรวจมาถึงเห็นดลสลบไสลไม่ได้สติรีบวิทยุเรียกรถพยาบาล

ooooooo

กว่าดลจะรู้สึกตัวอีกครั้งเป็นตอนเช้าของวันถัดมา เห็นลิซ่ายืนยิ้มกว้างกุมมือเขาอยู่ ดลมองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งตั้งอยู่ข้างเตียงลิซ่าในห้องพักฟื้น

“ลิซ่า ตำรวจจับตัวเสี่ยวิชัยได้แล้วใช่ไหม”

“ยังค่ะ เสี่ยหนีไปได้ แต่คุณไม่ต้องห่วง ตำรวจประกาศจับเสี่ยแล้วและได้เข้ายึดทรัพย์ทั้งหมดของเสี่ยเอาไว้แล้วด้วย รับรองว่าเสี่ยหนีไปไหนไม่รอดแน่ค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้สีหน้าสบายใจขึ้น ลิซ่าขยับเข้ามาดูเขาใกล้ๆ จับใบหน้าเขาไว้ถามว่ายังเจ็บอยู่ไหม ดลไม่วายหยอดคำหวานแค่เห็นหน้าเธอก็หายเจ็บแล้ว

“นอนเดี้ยงอยู่แบบนี้ยังจะปากหวาน”

“เคยชิมเหรอถึงได้รู้” ดลต่อปากต่อคำไม่ลดละ ระหว่างนั้นหมอเปิดประตูห้องเข้ามาแจ้งว่าอาการโดยรวมของดลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้าจะกลับบ้านวันนี้ก็กลับได้เลย

“แล้วถ้ายังไม่อยากกลับก็ได้เหมือนกันใช่ไหมหมอ”

“ครับ”

“งั้นผมขออยู่กับเมียผมจนกว่าเมียผมจะออกจากโรงพยาบาลได้ไหมครับ อยู่บ้านนอนคนเดียวไม่มีใครให้กอดมันเหงา หมอเข้าใจใช่ไหม”

ลิซ่าเขินจัดฟาดแขนดลดังเพียะ “คุณดล อายหมอ”

“อายทำไม หมอเขาไม่ว่าอะไรหรอก”

“แล้วแต่คุณดลเลยครับ อยากจะอยู่กี่วันก็ได้ผมยกห้องนี้ให้เลย แต่อย่าทำอะไรเสียงดังมากนะครับเกรงใจคนไข้คนอื่น” หมอมองดลยิ้มๆ ลิซ่ายิ่งเขินหนักที่หมอเป็นไปกับเขาด้วย ดลขอบคุณหมอและให้สัญญาว่าจะไม่ทำเสียงดัง ลิซ่ารอจนหมอไปแล้ว ก็ทำตาเขียวใส่ดล

“ที่ว่าจะทำเสียงดังจะทำอะไรไม่ทราบ”

“ดูหนังไงคุณ...คุณคิดว่าผมจะทำอะไรเหรอ” ดลทำเป็นหยิบมือถือขึ้นมาเลือกหนังที่จะดู ลิซ่าถึงกับไปไม่เป็น ระหว่างนั้นอรโทร.มาหาดลบอกว่าคุณยายมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย