สะใภ้อิมพอร์ต

ทับทิม อรกับริน เจริญและวิยะดามารวมตัวกันที่ห้องรับแขกบ้านอรแต่เช้า ทั้งเจริญและอรพยายามโทร.หาคนของตัวเอง แต่ติดต่อไม่ได้ รินครุ่นคิดหนัก ก่อนจะหันไปบอกทุกคน

“รินว่าพี่ดลไม่น่าจะพาพี่ลิซ่าไปไหนไกลหรอกค่ะ พี่ดลคงพาพี่ลิซ่าไปที่ที่พี่ดลชอบไปมากกว่า”

“ที่ไหนเหรอคะ” วิยะดามองรินอย่างสนใจ

“ป่าด้านหลังฟาร์มน่ะค่ะ เอางี้นะคะ เดี๋ยวริน พี่หมอ พี่โก้ พี่พอลล่าจะเข้าไปช่วยตามหาพี่ดลกับพี่ลิซ่าดู”

“ก็ดีเหมือนกันลูก งั้นรีบไปเถอะ”

รินยังไม่ทันขยับ ดลกับลิซ่ากลับเข้ามาเสียก่อน ทุกคนดีใจมาก ทั้งคู่พากันมาคุกเข่าตรงหน้าเจริญกับวิยะดา ในมือมีพานธูปเทียนแพ

“ผมมาขอขมาคุณพ่อกับคุณแม่ที่พาคุณลิซ่าหนีครับ ผมไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี แต่ที่ผมทำลงไปเพราะผมขาดคุณลิซ่าไม่ได้ ผมรักลูกสาวของพวกท่านมากครับ ผู้หญิงคนนี้คือหัวใจคือชีวิตของผม”

ลิซ่ามองดลซาบซึ้งใจน้ำตาคลอเบ้า วิยะดาเองก็น้ำตาคลอไปด้วย ส่วนทับทิม อรกับรินน้ำตารื้นเช่นกัน ขณะที่เจริญมองดลอย่างรู้สึกดี ดลพูดอีกว่า

“ถึงแม้ว่าเราสองคนจะไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก เราแต่งงานเพราะเหตุผลอื่น แต่ความดีงามของคุณลิซ่าทำให้หัวใจของผมอ่อนไหว และตกหลุมรักเธอจนหมดใจ ถ้าผมขาดหัวใจดวงนี้ไป ผมคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เหมือนกันครับ”

เจริญมองลูกเขยตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก

“ผมอยากขอให้พ่อกับแม่ไว้ใจให้ผมได้ดูแลคุณลิซ่าไปตลอดจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ผมจะทำให้คุณลิซ่าเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุด”

“อือ...พวกเราไว้ใจคุณ ฝากยัยลิซ่าด้วย” เจริญจะร้องไห้ต้องกะพริบตาถี่ให้น้ำตาไหลกลับ

“ครับ ขอบคุณครับ”

ดลเข้ามาโอบกอดเจริญ ขณะที่ลิซ่าโผกอดวิยะดาไว้ อร รินและทับทิมน้ำตาไหลปลื้มใจที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดี อรหันมองทับทิม

“ซึ้งนะคะคุณแม่”

ทับทิมพยักหน้าเห็นด้วย อรกับรินเข้ามากอดท่านไว้ ลิซ่ากับดลผละออกจากวิยะดากับเจริญ เห็นเจริญตาแดงก่ำ ลิซ่าแปลกใจมากนี่พ่อร้องไห้หรือ ท่านรีบปาดน้ำตาทิ้ง

“เปล่า ฝุ่นมันเข้าตา”

เจริญพยายามกลั้นน้ำตาไว้ วิยะดามองสามีอย่างรู้ทัน ขณะที่ทุกคนพากันอมยิ้ม...

ระหว่างที่ดลและลิซ่าปรับความเข้าใจกับเจริญและวิยะดาได้สำเร็จ รตีในคราบคนงานของฟาร์ม สวมถุงมือสวมหมวกสานมีผ้าโพกหน้าเหลือแค่ลูกตากำลังดายหญ้าอยู่กับคนงานคนอื่น

ดลกับลิซ่าเดินจูงมือกันมาตามทางด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเปี่ยมสุข รตีหยุดงานที่ทำตรงหน้า มองตามทั้งคู่ด้วยความแค้นแน่นอก