สะใภ้อิมพอร์ต

รปภ.ที่ประจำทางเข้าออกเอาไม้กั้นลงเพื่อขวางรถของรตี แต่เธอขับรถชนไม้กั้นหนีออกไปได้ อรรู้เรื่องจาก รปภ.ถึงกับออกปากนังรตีช่างร้ายกาจนัก พิธานขอโทษทุกคนด้วยที่ปล่อยให้เธอหนีไป ดลไม่ถือโทษโกรธอะไรเพราะเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นมีเครื่องช็อตไฟฟ้า ระหว่างนั้นแหวนวิ่งหน้าตื่นเข้ามา

“คุณอรขา คุณอร แหวนนึกออกแล้วค่ะว่าใครที่จะรู้ว่าคุณท่านไปไหน คุณทนายค่ะ”...

คนที่ฟาร์มไพรรักษาตามหานั่งมองทิพย์ด้วยความสงสาร คนถูกมองพยายามจะขอโทษอีกฝ่าย แต่มันยากเย็นมาก ทับทิมได้แต่ถอนใจเหนื่อยใจ

“เห็นเธอสภาพนี้แล้ว มันทำให้ฉันรู้เลยว่าเวรกรรมมีจริง เอาเป็นว่าฉันขออโหสิกรรมให้เธอในทุกๆเรื่อง แต่ฉันมีเรื่องจะถาม ลูกชายเธอยังไม่รู้ความจริงใช่ไหม” ทับทิมเห็นทิพย์พยักหน้าให้ก็ถอนใจอีกครั้ง “มิน่า เขาถึงมาหาฉัน...เขาจำเป็นที่จะต้องรู้ความจริงเรื่องชาติกำเนิดได้แล้ว”

ทิพย์พยักหน้าเห็นด้วย ทับทิมอาสาจะเล่าทุกอย่างให้วิชัยฟังเอง เขาจะได้เลิกคิดอยากเป็นเจ้าของฟาร์มไพรรักษาสักที ทันใดนั้นประตูห้องเปิดผลัวะ ทิพย์เห็นลูกเดินหน้าเอาเรื่องเข้ามากลัวเขาจะทำร้ายทับทิมแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่มองตาปริบๆ วิชัยตวาดทับทิมรู้ได้อย่างไรว่าแม่ของเขาอยู่นี่

“มันไม่ยากเกินความสามารถของฉัน”

“ฮึ นั่นสินะ ผมประเมินความสามารถของคุณต่ำเกินไป คุณทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

“ใช่ ฉันทำได้ทุกอย่างโดยเฉพาะกับคนที่มันกล้ามาแตะต้องคนของฉัน” ทับทิมจ้องวิชัยตากร้าว

“งั้นเราก็เหมือนกัน ผมก็ไม่มีวันปล่อยคนที่มันทำให้ครอบครัวของผมเดือดร้อนเหมือนกัน” วิชัยจ้องตอบไม่ยอมแพ้ ทิพย์ส่งเสียงอู้อี้พยายามห้าม ทับทิมขยับเข้าไปใกล้ๆวิชัยแล้วกระซิบ

“ฉันว่าเราออกไปหาที่คุยกันดีกว่า อย่าทำให้แม่ของเธอต้องเครียดมากไปกว่านี้” ทับทิมว่าแล้วเดินนำออกจากห้อง วิชัยมองหน้าทิพย์ซึ่งพยายามสั่นหน้าไม่ต้องการให้ลูกทำร้ายใครอีกแต่เขาไม่สนใจเดินตามทับทิมออกไป

ooooooo

ในเวลาไล่เลี่ยกัน พอลล่าเดินบ่นมากับโก้ทำไมพักนี้ฟาร์มเราถึงได้มีแต่เรื่อง  นี่คุณท่านก็มาหายตัวไปอีก จังหวะนั้นมีใครบางคนเดินผ่านหน้าไป อย่างรวดเร็ว ทั้งคู่มองตามเห็นหลังเขาไวๆ ตะโกนถามนั่นใคร

ชายคนนั้นไม่สนใจเร่งฝีเท้าต่อไป พอลล่ากับโก้ไล่ตามจนทันตะโกนเรียกนั่นเขาจะไปไหน ตรงนั้นเข้าไปไม่ได้ แทนที่จะหยุด เขากลับเปลี่ยนจากเดินเร็วเป็นวิ่ง โก้มองพอลล่าหน้าเลิ่กลั่ก

“หรือว่าจะเป็นคนของเสี่ยวิชัย”

พอลล่าตกใจชวนโก้วิ่งตาม ครั้นเลี้ยวพ้นคอกวัว ชายคนนั้นหายไปแล้ว ทั้งคู่ชะเง้อคอยาวมองหาก็ไม่เห็น แต่แล้วรู้สึกเหมือนมีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งคู่หันขวับไปต้องอึ้งสุดๆเมื่อเห็นเจดยืนอยู่ในสภาพใบหน้ามีรอยแผลเป็นเต็มไปหมด พอลล่าละล่ำละลัก

“นะนี่...นี่หัวหน้ายังไม่ตาย”

“คุณดลอยู่ที่ไหน” เจดถามเสียงเครียด...

ในเวลาต่อมา พิธานกับดลขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของสถานพักฟื้น เห็นรถของทับทิมจอดอยู่ใกล้กับทางเข้าตัวอาคาร รีบเดินไปดูต้องตกใจเมื่อเห็นพนมนอนหมดสติอยู่ข้างๆรถ ดลเขย่าตัวเรียก พนมค่อยๆฟื้นคืนสติ มองเขางงๆยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“คุณยายอยู่ที่ไหน” ดลร้อนใจมาก ครู่ต่อมา ดลกับพิธานเข้าไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของสถานพักฟื้นเพื่อสอบถามคนมาเยี่ยมที่ชื่อทับทิม เจ้าหน้าที่เปิดสมุดรายชื่อคนเยี่ยมดู ก่อนจะบอกกับสองหนุ่ม