สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 14
ณ ห้องพักฟื้นคนไข้ ดลนอนอยู่บนเตียงเดียวกับลิซ่าสีหน้าครุ่นคิดหนัก ก่อนจะหันไปถามเธอว่าถ้าเขามีวิธีทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน เธอจะยอมทำหรือเปล่า
“ฉันยอมค่ะ...คุณพูดแบบนี้แสดงว่าคุณมีทางออกแล้วเหรอคะ”
ดลพยักหน้ารับคำ
ooooooo
วิยะดากับเจริญมาเยี่ยมลิซ่าที่ห้องพักฟื้นแต่เช้า เจอเพียงห้องว่างเปล่า ลูกกับดลหายไป พยาบาลเดินเข้ามาถามว่าใช่พ่อกับแม่ของคุณลิซ่าหรือเปล่า เจริญพยักหน้ารับคำ
พยาบาลยื่นจดหมายของลิซ่าให้แล้วกลับออกไป วิยะดาเปิดจดหมายอ่านพร้อมกับเจริญ
“ลิซต้องกราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่ที่ลิซตัดสินใจหนีไปกับคุณดล เพราะลิซไม่สามารถทำตามที่คุณพ่อคุณแม่บอกได้ ลิซจะไม่มีวันหย่ากับคุณดลค่ะ ลิซรักผู้ชายคนนี้และอยากสร้างครอบครัวกับเขา ลิซขอโทษอีกครั้งที่ลิซไม่อาจอยู่ตอบแทนบุญคุณคุณพ่อคุณแม่ได้อีกแล้ว แต่ถึงลิซจะไม่ได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ ลิซก็ยังรักและเคารพคุณพ่อคุณแม่เหมือนเดิมนะคะ ลาก่อน”
เจริญอ่านจดหมายจบกำหมัดแน่นด้วยความโมโห...
ดลพาลิซ่าหนีมาอยู่กลางป่า ครั้นตั้งเต็นท์เสร็จ หันไปเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอถามว่าเจ็บแผลหรือถึงได้ทำหน้าแบบนั้น เธอไม่ได้เป็นอะไร แค่ไม่มั่นใจว่าแผนการนี้จะได้ผล การที่เราหนีมาด้วยกันแบบนี้จะทำให้พ่อกับแม่ของเธอยอมให้เธออยู่กับเขาต่อ
“ผมก็ไม่มั่นใจ แต่ผมจะไม่ยอมเสียแม้สักวินาทีที่จะได้อยู่กับคุณ ผมยอมเสี่ยง”
ลิซ่าเข้ามากอดดลเอาไว้ ขอบคุณเขาที่ทำเพื่อเธอขนาดนี้ เขากอดเธอตอบ ทำไมจะทำให้ไม่ได้ในเมื่อเขารักเธอมากที่สุดในโลก ลิซ่าเองก็รักเขามากเหมือนกัน เขาจุ๊บหน้าผากเธอหนึ่งฟอดแล้วชวนไปเที่ยวน้ำตกด้านโน้นกัน...
ทางฝ่ายวิยะดากับเจริญพกความโกรธกับจดหมายของลิซ่ากลับมาหาอรที่ฟาร์มไพรรักษา เล่าให้ฟังว่าลูกสาวของเขาหนีไปกับลูกชายของอร ทั้งคู่หนีไปไหนเธอพอจะรู้ไหม อรส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน ดลไม่ได้บอกอะไร เธอเองก็เพิ่งรู้จากเขา
“ลูกชายคุณต้องเป็นคนบอกให้ยัยลิซ่าทำแบบนี้แน่ๆ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขาไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกผมจะเป็นห่วงลิซ่ามากแค่ไหน”
“ฉันเองก็เป็นห่วงตาดลไม่ต่างจากคุณเหมือนกันนะคะ และที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ก็เป็นเพราะ...เพราะพวกคุณที่ไม่ฟังอะไรเลยจะให้หนูลิซ่ากลับบ้านอย่างเดียว ตาดลคงทนไม่ไหวถึงทำอะไรโดยไม่คิด”
เจริญไม่พอใจที่อรโทษว่าเป็นความผิดของเขา เธอเองก็ผิดเหมือนกัน ถ้าเธอดูแลลิซ่าดี เขาคงไม่ต้องพาลูกกลับบ้าน เขาจะไปแจ้งความที่ดลลักพาตัวลิซ่าไป รินรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยอย่าให้ต้องถึงขนาดนั้นเลย
พี่ดลคงไม่ได้ตั้งใจ ระหว่างนั้นทับทิมเดินเข้ามา
“ใครหน้าไหนก็ไปแจ้งความจับหลานฉันไม่ได้ ที่หลานชายฉันทำลงไปเพราะเขารักลูกสาวคุณมาก เขาถึงไม่ต้องการแยกกันอยู่กับหนูลิซ่า และพวกฉันเองก็รักลูกสาวคุณไม่ต่างจากพวกคุณเหมือนกัน”
วิยะดากับเจริญอึ้ง รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านมาจากทับทิม ท่านพูดเพิ่มเติมอีกว่า
“หนูลิซ่าได้เข้ามาเติมเต็มความสดใสในครอบครัวของเรา เธอทำให้ครอบครัวไพรรักษาสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น จนฉันไม่อยากสูญเสียลูกสาวคุณไป ลูกสาวของคุณเป็นคนดีมีน้ำใจและช่วยเหลืองานทุกอย่างโดยไม่เคยปริปากบ่น ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจแทนพวกคุณเหลือเกิน แต่ดูที่พวกคุณทำสิ พวกคุณกำลังทำให้ความดีที่หนูลิซ่าสร้างไว้มันหมดความหมาย รู้ตัวหรือเปล่า ฉันขอร้องล่ะนะ อย่าพาหนูลิซ่าไปจากพวกเราเลย”
สองผัวเมียนั่งเงียบพูดอะไรไม่ออก
ooooooo
