สะใภ้อิมพอร์ต

ไม่นานนักคนในตระกูลไพรรักษามารวมตัวกันที่บ้านทับทิมอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ทับทิมเล่าเรื่องเกี่ยวกับวิชัยให้ฟังจบ ทุกคนพากันตะลึงอ้าปากค้างที่รู้ว่าวิชัยเป็นลูกอีกคนหนึ่งของสุเทพที่เกิดจากคนงานในฟาร์ม พิธานถึงบางอ้อทันที

“ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมเขาถึงอยากได้ฟาร์มมากขนาดนี้ ขนาดที่ว่ายอมทำทุกอย่างแม้แต่เรื่องที่ไม่ถูกต้อง”

“เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่เขาไม่ได้สมบัติสักอย่าง เขาก็เลยมาทวงคืน” ทับทิมอธิบาย

ลดารู้สึกแปลกๆ ถ้าวิชัยบอกพวกเราดีๆก็ได้ว่าเป็นลูกของคุณพ่อ เราจะได้พูดคุยเพื่อหาทางแก้ไขสิ่งที่เขาไม่พอใจ ไม่เห็นต้องทำกับเรารุนแรงขนาดนี้จนถึงขั้นจะฆ่าแกงกัน

“ทั้งหมดมันเกิดจากแม่เอง แม่คนเดียวที่ทำให้เสี่ยวิชัยอาฆาตครอบครัวของพวกเรา แม่กีดกันไม่ให้เสี่ยกับคุณพ่อได้พบกันแล้วแม่ก็ไล่แม่ของเสี่ยออกไปจากฟาร์มตั้งแต่วันที่รู้ว่าเขามีอะไรกับคุณพ่อ”

ดลเชื่อว่าตอนเด็กๆวิชัยต้องลำบากมากถึงได้แค้นพวกเราขนาดนี้ คงอยากให้พวกเราตายเพื่อชดใช้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา ทับทิมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นึกว่าอดีตที่ตัวเองทำไว้จะส่งผลมาถึงลูกถึงหลาน ทำให้ทุกคนต้องมาเดือดร้อนไปด้วย ดลต้องปลอบ

“คุณยายครับ นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณยายเพียงคนเดียวนะครับ แต่มันเป็นเรื่องของครอบครัวเรา มันเป็นปัญหาที่ทุกคนต้องช่วยกันแก้ไข”

รินเห็นด้วยกับพี่ชาย ขยับมากอดทับทิมไว้ขอร้องท่านอย่ารู้สึกผิดอีกเลย พัฒน์เข้ามากอดท่านอีกข้างบอกว่าท่านไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีพวกเราทุกคน ทับทิมซาบซึ้งใจน้ำตาคลอ

“ขอบใจทุกคนมาก ขอบใจจริงๆ”

ลดาหันไปเห็นพิธานนั่งนิ่วหน้าครุ่นคิดหนัก ถามว่าคิดอะไรอยู่ เขากังวลใจถึงวิชัยจะถูกตำรวจตามจับแต่เราก็ยังวางใจอะไรไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่ามันจะย้อนกลับมาเล่นงานพวกเราอีกวันไหน คนอื่นๆ คิดคล้อยตามพลอยกังวลใจไปด้วยโดยเฉพาะดล

“มันก็จริง  เสี่ยอาฆาตมากขนาดนี้คงไม่มีวันเลิกราง่ายๆ”

“คุณแม่คะ เพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้นถ้าเราแบ่งสมบัติบางส่วนให้เสี่ย คุณแม่ว่าจะดีไหมคะ”

“ก็ดีนะพี่อร ถึงเสี่ยจะถูกตำรวจจับ แต่เสี่ยก็อาจจะรู้สึกดีที่ตัวเองยังได้สมบัติและได้รับการยอมรับ จากพวกเราทุกคนว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกไพรรักษา”

“เราจะทำแบบนั้นไม่ได้ มันไม่มีทางเป็นไปได้” ทับทิมเสียงเครียด

“ทำไมล่ะคะคุณยาย รินว่าในทางกฎหมายเราน่าจะทำได้”

“ยายบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ยังไงเสี่ยวิชัยก็ไม่มีสิทธิ์ได้ทรัพย์สมบัติของไพรรักษา ไม่มีวัน” ทับทิมสีหน้าจริงจังจนทุกคนอดแปลกใจไม่ได้

ooooooo

ลิซ่าฟังเรื่องราวทั้งหมดจากดลก็อดแปลกใจไม่ได้เช่นกันทำไมคุณยายถึงได้พูดว่าวิชัยไม่มีทางได้สมบัติของไพรรักษาทั้งที่เขาก็มีสายเลือดของไพรรักษาครึ่งหนึ่ง

“ผมก็คิดเหมือนคุณ ผมกำลังสงสัยอยู่แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จะว่าคุณยายหวงสมบัติ  ท่านก็ไม่ใช่คนแบบนั้น”

“ฉันว่าคุณยายยังแค้นฝังหุ่นเรื่องแม่เสี่ยอยู่แหละค่ะ สำหรับผู้หญิงการถูกแย่งสามีมันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะคะ ยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นคนงานในฟาร์ม โอ้โฮเหมือนถูกขยี้บี้หน้าเลยล่ะค่ะ ถ้าฉันเป็นคุณยาย ก็คงไม่หายโกรธง่ายๆ”

“ผู้หญิงนี่น่ากลัว...ผมไม่เอาแบบนี้นะคุณ”

“ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้ก็ห้ามเจ้าชู้ ห้ามมองผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉัน”

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร เจอผู้หญิงสวยมันก็ต้องมีเผลอหันไปมองบ้าง”

“เผลอเหรอ” ลิซ่าบิดหูดลจนแดงเถือกร้องลั่น “จะอ้างว่าเผลออีกไหมล่ะ สันดานผู้ชายเหมือนกันหมด คลำดูไม่มีหางก็จะฟาดเรียบ” พูดไปบิดหูดล ไปด้วย

“นี่คุณหึงเหรอ”