สะใภ้อิมพอร์ต

แม้อรจะพยายามกล่อมทุกวิถีทางแต่ลิซ่าก็ยังบ่ายเบี่ยงไม่ตกปากรับคำ อรก็เลยจะให้เวลาเธอคิด 3 วันแล้วจะกลับมาเอาคำตอบ

“คุณน้าคะถ้าหากว่าลิซ่าตกลงแล้วคุณดลจะยอมแต่งงานกับลิซ่าเหรอคะ”

“ขอแค่หนูตกลง เรื่องลูกชายฉัน ฉันจะจัดการเอง”

ooooooo

หลังส่งอรกลับไปแล้ว ลิซ่าเดินเข้าตัวบ้าน เจริญกับวิยะดารุมถามเธอกันใหญ่ว่าไปรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นได้อย่างไร เธอเป็นใครทำงานอะไรชื่อเรียงเสียงใดทำไมถึงมาใช้หนี้แทนพวกเรา ลิซ่าต้องยกมือห้ามทั้งคู่

“หยุดก่อนค่ะ หนูตอบคำถามไม่ทันแล้ว” ลิซ่ารอจนพวกท่านเงียบเสียงจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอน

เธออยู่เมืองนอกให้ฟังว่าเมื่อหลายเดือนก่อนเธอเคยช่วยชีวิตคุณน้าอรไว้ ท่านก็เลยอยากตอบแทนเธอ เจริญกับวิยะดาถามขึ้นพร้อมกันแน่ใจหรือว่ามีเหตุผลแค่นั้น

“ค่ะ...แค่นั้น”

“เงินสิบล้านไม่ใช่น้อยๆ ถ้าไม่ใช่เศรษฐีคงให้ไม่ได้ เขาไม่หวังอะไรจากลูกจริงๆเหรอ”

ลิซ่ายังไม่อยากเล่าเรื่องที่อรขอให้เธอแต่งงานกับลูกชายของท่านให้พ่อกับแม่ฟัง จึงได้แต่บอกว่าท่านไม่ได้หวังอะไรจากเธอ ท่านรวยมากเงินสิบล้านบาทสำหรับท่านคงไม่ได้มากมายอะไร เจริญอยากรู้ว่าอรทำงานอะไรถึงได้รวยขนาดเสียเงินสิบล้านแล้วไม่รู้สึกอะไร

“คุณน้าเป็นเจ้าของฟาร์มรักษาค่ะ”

“ฟาร์มรักษา!!!” เจริญกับวิยะดาพูดขึ้นพร้อมกันอย่างรู้จัก...

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องทำงานของดลที่ฟาร์มรักษา ดลอ่านบัญชีรายจ่ายในมือด้วยสีหน้าไม่พอใจ ถามเจดที่ก้มหน้างุดว่าตัวเลขสีแดงที่ปรากฏในเอกสารเหล่านี้คืออะไร เขาตอบอย่างไม่เต็มปากว่าคุณพิธานลงบัญชีเอาไว้ ดลอยากรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของตัวเองติดเงินอยู่เท่าไหร่

“ราวๆหนึ่งแสนบาทครับ ผมรู้ว่าคุณดลเคยสั่งเอาไว้แล้วว่าไม่ให้มีกรณีนี้เกิดขึ้น แต่ผมไม่กล้าขัดใจคุณพิธานน่ะครับ ผมขอโทษนะครับคุณดล”

“ฉันเข้าใจ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง”...

ที่ร้านรักษาสเต๊กเฮาส์ พิธานกำลังดื่มกินกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน ทั้งเครื่องดื่มและอาหารถูกสั่งมาวางเต็มโต๊ะ เพื่อนหญิงคนหนึ่งของเขาอดถามไม่ได้สั่งมาเยอะแบบนี้พวกเราไม่ต้องจ่ายเงินจริงๆหรือ

“คนอย่างพิธานเลี้ยงอาหารเพื่อนแค่เนี้ยจิ๊บๆ อย่าลืมว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นเจ้าของฟาร์มนี้นะเว้ย กินฟรี ดื่มฟรี เต็มที่” พิธานคุยโวไม่อายปาก เพื่อนๆ

ของเขาส่งเสียงเฮลั่น ระหว่างนั้นดลเดินเข้ามาทางด้านหลังพิธาน เพื่อนคนหนึ่งของเขาหันไปเห็นกวักมือเรียกคิดว่าเป็นบ๋อย

“น้องๆ ขอเมนูหน่อยเพื่อนพี่มันบอกว่ากินฟรี พี่จะสั่งอาหารกลับบ้าน”

ดลไม่สนใจเดินตรงมาจนถึงโต๊ะที่พิธานนั่ง เพื่อนคนนั้นไม่พอใจตวาดใส่ดลไม่ได้ยินที่บอกให้เอาเมนูมาให้หรือ พิธานเอะใจหันหลังไปเห็นดลยืนอยู่ถึงกับหน้าเจื่อน

“เฮ้ยไอ้พิ ลูกน้องแกไม่ได้เรื่องเลยว่ะ ทำงานชุ่ยแบบนี้ไล่ออกดีกว่า”

“นี่ญาติฉันไม่ใช่พนักงาน” พิธานว่าแล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับดลซึ่งบอกให้เขาออกไปคุยกันข้างนอก พิธานกลัวเสียหน้าถ้าทำตาม บอกให้ดลคุยกันตรงนี้ได้เลยเขาไม่มีความลับกับเพื่อนๆ ดลจัดให้ตามที่

เขาต้องการ หยิบใบเสร็จค่าใช้จ่ายทั้งหมดออกมาอ่านให้ฟังว่าเขาติดค้างค่าอาหารทั้งหมดหนึ่งแสนบาท ตนต้องการให้เขาจ่ายคืนมาเดี๋ยวนี้ พิธานหน้าถอดสี กระซิบให้ดลไปคุยกันข้างนอก

“ไหนเมื่อครู่นี้บอกว่าไม่ออกไปจะคุยกันตรงนี้”

“ตอนนี้ฉันอยากออกไปแล้ว”

“แต่ฉันไม่อยากออก ไม่มีความลับกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ เพื่อนแกก็ควรจะรู้ไว้ด้วยว่าที่นี่ไม่ใช่โรงทานจะได้ดื่มฟรีกินฟรี ถ้าแกไม่มีเงินจ่ายก็บอกให้เพื่อนแกช่วยซะ” คำพูดของดลทำเอาเพื่อนๆ

ของพิธานกินอะไรไม่ลง

ooooooo

เสร็จธุระเรียบร้อย ดลออกจากร้านจะกลับออฟฟิศ พิธานตามมาขวางหน้าไว้ ดลหยุดกึกมองเขาสีหน้าไม่พอใจถามว่ามีอะไร หรือจะมาขอร้อง

“คนอย่างฉันไม่มีทางขอร้องแก แต่ฉันจะ

มาเตือน อย่าเพิ่งได้ใจคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของฟาร์มแล้วจะทำอะไรก็ได้ แกจำเงื่อนไขของคุณตาไม่ได้เหรอ ถ้าแกหาเมียและมีลูกไม่ได้ภายในปีนี้ ฟาร์มรักษาจะตกเป็นของฉันทันที...วันนี้แกอาจจะชนะ แต่ฉันมั่นใจว่าวันข้างหน้าฉันต้องอยู่เหนือแก ไอ้ดล” พูดจบพิธานผละจากไป ดลมองตามเริ่มเป็นกังวล...

ทันทีที่เห็นหน้าลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน ลดาเล่าเรื่องที่อรหาเมียให้ดลได้แล้วให้ฟัง พิธานตกใจถามว่าใคร ลดาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่วันก่อน

ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ หากดลแต่งงานขึ้นมาจริงๆเราจะทำอย่างไร

“ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ ตราบใดที่ผมยังอยู่ผมไม่ยอมให้ไอ้ดลได้แต่งงานแน่” พิธานน้ำเสียงหนักแน่น...

ตั้งแต่คุยกับพิธาน ดลอดเป็นกังวลไม่ได้ ตัดสินใจโทร.ถามทนายความของคุณตาเรื่องคำสั่งเสียของท่าน พอจะเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างได้ไหมเพราะเรื่องหาเมียไม่ได้หากันง่ายๆ ทนายความยืนกรานว่าไม่สามารถทำอะไรได้ ดลถอนใจหน้าเครียดก่อนวางสาย แล้วหันไปเจอรินเดินยิ้มแฉ่งเข้ามาหา

“ได้ยินหมดแล้วสิ”

“ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจนะคะมันบังเอิญ คุณทนายบอกว่าทำอะไรไม่ได้ใช่ไหมคะ”