สะใภ้อิมพอร์ต

ดลตัดพ้อหาเมียไม่เหมือนหาลูกหมามาเลี้ยง มันไม่ง่ายที่จะเจอคนถูกใจ อรสวนทันทีไม่ง่ายที่จะเจอคนถูกใจหรือเพราะเขาไม่เปิดใจรับใครเข้ามากันแน่ เรื่องนั้นผ่านมาหลายปีแล้วเมื่อไหร่จะลืมสักที

“แม่คิดว่าเรื่องนี้มันลืมกันได้ง่ายๆเหรอครับ” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาดลหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด อรเห็นสีหน้าเจ็บปวดของลูกชาย รู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะลืม แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขา อย่าให้ความรู้สึกผิดฉุดรั้งเขาไม่ให้เดินหน้าต่อไปอีกเลย ดลยืนกรานว่าแต่งงานกับใครไม่ได้อีกแล้วจริงๆ

“แม่ก็จะไม่ยอมให้ฟาร์มรักษาตกไปอยู่ในมือตาพิเหมือนกันเพราะแม่รู้ว่าตาพิไม่มีทางบริหารฟาร์มได้ คุณพ่อท่านรักฟาร์มนี้มาก ท่านถึงยกให้ลูกดูแล เพราะท่านมั่นใจว่าลูกทำได้”

รินที่ฟังอยู่นานช่วยสนับสนุนว่าแม่พูดถูก บางทีพี่อาจต้องทำเรื่องนี้เพื่อคุณตา ดลนิ่งเงียบไปสักพัก

“แม่กับรินไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเองก็รักฟาร์มนี้ไม่น้อยไปกว่าคุณตา ผมจะไม่มีวันให้พิธานเข้ามาดูแลฟาร์มเด็ดขาด ผมจะคุยกับพิธานเอง ผมคิดว่ามันง่ายกว่าที่ผมจะหาเมีย ตกลงตามนี้นะครับ” พูดจบดลผละจากไปไม่ปล่อยให้แม่พูดอะไรอีก

อรหันไปบ่นกับรินว่าพี่ชายของเธอดื้อที่สุด

“แล้วแบบนี้คุณแม่จะทำยังไงต่อไปคะ” รินมองแม่อย่างรอคำตอบ อรนิ่งคิดสักครู่ก่อนจะยิ้มออกมา...

แผนการที่อรวางไว้คือจะจับคู่ให้ดลโดยขอความร่วมมือจากรินนัดเพื่อนหน้าตาสะสวยไปเที่ยวผับ แล้วหลอกให้ดลพาเธอไปส่งถึงโต๊ะที่เพื่อนๆรออยู่ เขารู้เท่าทันว่าน้องกับแม่วางแผนจับคู่ให้ทำท่าจะกลับ รินต้องขอร้องให้อยู่เป็นเพื่อนสักครู่หนึ่งก่อน เขาจำใจทำตามที่น้องร้องขอ

อีกมุมหนึ่งบนฟลอร์เต้นรำ ลิซ่าที่เมาได้ที่กำลังแดนซ์กระจายอยู่ตามลำพังไม่สนใจใครทั้งสิ้น...

ในเวลาต่อมา ระหว่างที่ดลกำลังยืนปัสสาวะอย่างสบายอารมณ์ ลิซ่าซึ่งเมาจัดเดินเซผมปรกหน้าจนมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงเข้ามายืนข้างๆ ทีแรกเขานึกว่าเป็นกะเทยมาแอบส่องน้องชายรีบจัดการธุระแล้วถอยหนี

อยู่ๆลิซ่าถลามากอดแล้วแน่นิ่งไป ดลดันตัวเองออกห่างถึงได้รู้ว่าเธอเมาหลับ พยายามเขย่าให้รู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาทำท่าจะอาเจียน เขาตกใจหันหน้าเธอไปทางโถปัสสาวะ เธอเรอแต่ลมออกมา บอกว่าโอเคไม่อาเจียนแล้วแล้วหันมาทางเขา ทันใดนั้น เธอแหวะใส่เขาเต็มๆ ก่อนจะทรุดฮวบลงไปหมดสติ

ooooooo

ลิซ่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นตอนสายของอีกวัน พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพักของโรงแรมมีผ้าห่มคลุมถึงคอ รู้สึกโล่งๆอย่างบอกไม่ถูก ลองเปิดผ้าห่มออกดูถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าก็ตกใจ

“ทำไม...ทำไมเป็นอย่างนี้” ลิซ่าพยายามทบทวนความจำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

พลันใบหน้าของดลผุดขึ้นมาในความคิดที่ไม่ค่อยจะปะติดปะต่อเท่าไหร่นัก คลับคล้ายคลับคลาว่าเขาถอดเสื้อตัวนอกเธอออก ภาพขาดหายไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะเห็นเสื้อผ้า เสื้อชั้นใน กางเกงในของตัวเองถูกถอดโยนลงพื้น เธอคิดไปเองว่าคงเสียทีให้เขาก็แค้นใจมากตะโกนด่าเขาลั่นว่าไอ้สารเลว...

เมื่อได้ชื่อและที่อยู่ของดลซึ่งเป็นคนชำระค่าห้องพักจากพนักงานของโรงแรม ลิซ่าบึ่งรถมือสองคันเล็กแถมเก่าอีกต่างหากมุ่งหน้าไปฟาร์มรักษาเพื่อเอาเรื่องเขาฐานทำมิดีมิร้าย ด้วยความที่ฟาร์มกว้างใหญ่มากไม่รู้จะไปตามหาเขาที่ไหนก็เลยจอดรถลงมากวาดตาดู โก้กับพอลล่าขับรถไฟฟ้าเอทีวี

ผ่านมาเห็น เข้ามาถามว่าจะไปไหน เธอจะไปหาคนชื่อ ดล รักษาไพร วานให้ทั้งคู่ไปตามเขามาพบเธอที่นี่หน่อย

ทั้งคู่เห็นท่าทางของลิซ่าไม่น่าไว้ใจก็เลยไม่ยอมไปตามเจ้านายให้ และพยายามไล่เธอกลับ ลิซ่าไม่พอใจ ขับรถตะบึงไปหาเขาเอง โก้กับพอลล่าขับรถไล่ตามแต่รถไฟฟ้าแล่นเร็วสู้รถใช้น้ำมันไม่ได้ ก็เลยได้แค่ตามไปห่างๆ ทันใดนั้น ดลขับรถไฟฟ้าอีกคันแล่นมาตัดหน้า ลิซ่ากระแทกเบรกตัวโก่ง

เห็นหน้าเขาก็จำได้ปรี่เข้าไปตบหน้าหัน เตะหน้าแข้งซ้ำเขาถึงกับร้องโอ๊ยลั่น โก้กับพอลล่าที่ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆเห็นแล้วเจ็บแทน

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย” ดลโวยวาย

“ถ้าใครเจออย่างฉันก็ต้องเป็นบ้าทั้งนั้น คุณมันเลว ไม่สิ...ต้องเรียกว่าเลวตัวพ่อ คนฉวยโอกาส มักมาก โรคจิต คุณทำกับฉันได้ยังไง ทำได้ยังไง” ด่าจบลิซ่าปล่อยหมัดตรงเข้าเต็มหน้า ดลมึนตึบ เธอต่อยซ้ำแต่เขาคว้าแขนไว้ทัน ต่อว่าเธอว่าเขาไปทำอะไรให้มาถึงก็ตบก็ต่อย

“ยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ คุณ...คุณข่มขืนฉัน”

โก้กับพอลล่ามองหน้ากันเหลอหลา ก่อนจะถามดลว่าข่มขืนผู้หญิงคนนี้จริงหรือ เขาปฏิเสธเสียงแข็งว่าเปล่า แล้วหันไปขอร้องลิซ่าให้ฟังเขาอธิบายก่อน เธอไม่อยากฟังคำแก้ตัวโดดถีบเขาหงายเงิบ แล้วตามเข้าไปจับทุ่มลงพื้น เขาพยายามห้ามแต่เธอไม่ฟังจับแขนเขาบิดอย่างแรงถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด โก้กับพอลล่าเข้าไปช่วยดึงเธอออกจากดล แต่เธอสะบัดหลุดตามมาซ้อมเขาอีก

“หยุด...ผมขอพูดอีกครั้งว่าผมไม่ได้ทำอย่างที่คุณคิด”