สะใภ้อิมพอร์ต

ณ ผับหรูกลางกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ลิซ่าชวนเพื่อนๆมาเลี้ยงฉลองจบการศึกษาปริญญาโทกันอย่างสนุกสนาน ครั้นเมาได้ที่ เธอขึ้นไปยืนบนโต๊ะประกาศเสียงดังฟังชัดเป็นภาษาอังกฤษว่า

“วันนี้เป็นวันของฉัน เพราะฉันเรียนจบปริญญาโท ฉันจะเลี้ยงทุกคน” สิ้นเสียงลิซ่าเสียงตบมือของนักเที่ยวกลางคืนดังสนั่น เธอชูแก้วเหล้าขึ้นมาชวนทุกคนดื่มฉลองความสำเร็จของเธอด้วยกัน จากนั้นก็โดดลงไปเต้นรำกับเพื่อนๆจึงไม่เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากพ่อมาที่มือถือของเธอซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ สัญญาณดังจนสายตัดไปเอง สักพักมีสายเรียกเข้าจากแม่แต่ไม่มีใครรับสาย ไม่นานสายตัดไปเองเช่นกัน...

เมื่อถึงเวลาคิดเงิน บัตรเครดิตที่มีอยู่ห้าใบของลิซ่ารูดไม่ผ่านสักใบ แถมเงินสดของเธอมีไม่พอจ่ายค่าเครื่องดื่มที่แพงระยับ เธอจึงขอออกไปกดเงินสดที่ตู้เอทีเอ็ม ปรากฏว่าเงินในบัญชีมีไม่ถึง 200 ปอนด์

“พ่อกับแม่ยังไม่โอนเงินมาให้อีกเหรอเนี่ย” บ่นจบลิซ่าหยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.ถามพวกท่านถึงได้เห็นว่ามีสายมิสคอลจากท่านทั้งสองคนเกือบ 30 สาย เริ่มเอะใจรีบโทร.กลับ

“ฮัลโหลพ่อ...พ่อว่าไงนะคะ” ลิซ่าถึงกับช็อก มือถือร่วงตกพื้นแตกกระจาย...

ข่าวร้ายจากพ่อทำให้ลิซ่าตีตั๋วเครื่องบินเที่ยวแรกเพื่อกลับเมืองไทยในวันรุ่งขึ้น ระหว่างที่ลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องพักจะไปสนามบิน เพื่อนๆที่เที่ยวด้วยกันเมื่อคืนตามมาทวงหนี้ที่จ่ายค่าดื่มค่ากินให้เธอไปก่อน เธอขอโทษทุกคนด้วยตอนนี้ยังไม่มีเงินให้ เพื่อนๆยืนกรานถ้าไม่จ่ายก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแล้วกระชากกระเป๋าเดินทางไปจากมือ เธอพยายามแย่งคืนแต่คนเดียวสู้แรงเพื่อนสามคนไม่ได้

“โอเคๆ ฉันคืนก็ได้” ลิซ่าว่าแล้วถอดนาฬิกา สร้อยคอ ต่างหูยัดใส่มือเพื่อน “ฉันมีอยู่เท่านี้ เอาไปเลยเอาไปให้หมด”

เพื่อนได้ข้าวของแทนเงินที่ค้างก็ผลักกระเป๋าเดินทางคืนให้ มองลิซ่าด้วยสายตาเหยียดก่อนพากันผละไป เธอมองตามทั้งโกรธและเสียใจ

ooooooo

ลิซ่ากลับถึงเมืองไทยในเช้าวันรุ่งขึ้น เข่าแทบทรุดเมื่อเห็นสภาพบ้านหลังใหม่ที่พ่อแม่เพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ ผิดกับบ้านหลังเดิมลิบลับราวฟ้ากับเหว บ้านหลังเก่าใหญ่โตเยี่ยงคฤหาสน์ หลังใหม่เป็นแค่บ้านไม้เก่าๆ

เจริญกับวิยะดาเห็นลูกกลับมาก็ดีใจตรงเข้าสวมกอด จากนั้นพากันเข้าบ้านที่มีเฟอร์นิเจอร์เท่าที่จำเป็น ไม่มีเครื่องปรับอากาศมีเพียงพัดลมเก่าๆ ลิซ่าถามท่านทั้งสองคนด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่าเกิดอะไรขึ้น

“พ่อกับแม่ถูกฟ้องล้มละลาย พ่อมันโง่ที่ไว้ใจคนผิด มันโกงพ่อ ยึดเอาโรงงานเอาบ้านของเราไป ทำให้พ่อกลายเป็นหนี้” เจริญสีหน้าสะเทือนใจ

“มันเนี่ย ใครคะ”

“พูดไปลูกก็ไม่รู้จัก เขาเป็นนักธุรกิจ ภายนอกดูเป็นคนดีมาก แต่คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ” วิยะดาเสริม

“พ่อเสียใจที่ทำให้ลูกลำบากแทนที่ลูกจะมีอนาคตสดใสกลับต้องมาเดือดร้อนเพราะพ่อ พ่อเสียใจจริงๆ”

“พ่ออย่าโทษตัวเองเลยนะคะพ่อไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันจะเกิดขึ้น คนที่ควรเสียใจคือไอ้คนที่มันโกงเราต่างหาก”

“ลูกไม่โกรธพ่อกับแม่จริงๆนะ” วิยะดาว่าพลางจับมือลูกมากุมไว้ ลิซ่ายืนยันว่าไม่โกรธ รู้ดีว่ากว่าพวกท่านจะมีวันนี้ได้ต้องเหนื่อยยากแค่ไหน และต่อให้เหนื่อยแทบตายเธอก็ไม่เคยได้ยินพวกท่านบ่น ถ้าคิดในแง่ดี คงถึงเวลาที่พ่อกับแม่จะได้พักบ้างแล้ว เธอจะเป็นคนหาเงินมาใช้หนี้แทนพวกท่านเอง

“ขอบใจมากนะลูก แม่ขอบใจหนูมากจริงๆ” วิยะดาดึงลิซ่ามากอดด้วยความซาบซึ้ง สามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลมอย่างเป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน

ooooooo

ที่ฟาร์มรักษา ดลฝันร้ายเห็นตัวเองกำลังขับรถโดยมีนัทคู่หมั้นซึ่งรักกันมากนั่งอยู่ข้างๆ รถเกิดอุบัติเหตุเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ ทั้งคู่บาดเจ็บหนักเลือดไหลอาบ ดลได้สติก่อนเห็นนัทนอนแน่นิ่งร้องเรียกให้รู้สึกตัว

หญิงสาวค่อยๆขยับเปลือกตาฟื้นขึ้นมา แค่อึดใจเดียวก็หมดลมไปต่อหน้า ดลตกใจแทบสิ้นสติร้องเรียก “นัท” สุดเสียงก่อนจะสะดุ้งตื่นลุกพรวดในสภาพเหงื่อท่วมหายใจหอบ มองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าตัวเองฝันไป ทันใดนั้นรินน้องสาวของเขาเปิดประตูพรวดเข้ามา

“พี่ดล เกิดเรื่องแล้วค่ะ”...

อีกมุมหนึ่งใกล้กับบ้านทับทิม ลดากำลังไล่ตะเพิดอรผู้เป็นพี่สาวที่สวมเสื้อชุดเหมือนกันกับตัวเองไม่มีผิดเพี้ยนให้ไปเปลี่ยนเสื้อชุดใหม่  อ้างไม่ชอบแต่งตัวเหมือนใคร อรยืนกรานไม่ยอมไปเปลี่ยน หากลดาไม่อยากแต่งตัวเหมือนตนก็เชิญไปเปลี่ยนเอาเองจะมาโวยวายให้หนวกหูทำไมแล้วขยับจะไป ลดาขวางไว้

“ดาไม่เปลี่ยน ดาตั้งใจจะใส่ชุดนี้ในวันสำคัญวันนี้”

“พี่ก็ตั้งใจว่าจะใส่ชุดนี้ในวันสำคัญวันนี้เหมือนกัน” อรไม่สนใจลดา ขยับจะเดินต่อ น้องตัวแสบไม่พอใจกระชากแขนเสื้อพี่สาวขาดติดมือแล้วทำเป็นตกใจ

“อุ๊ย เสื้อขาด สงสัยดาคงจะดึงแรงเกินไป พี่อรต้องไปเปลี่ยนชุดแล้วล่ะค่ะ” ลดายิ้มอย่างผู้ชนะ

โยนแขนเสื้อทิ้ง อรโมโหแต่พยายามอดกลั้น ระหว่างนั้นดลกับรินตามมาทันพอดี จะเข้าไปช่วยแม่แต่อรยกมือห้าม สั่งให้หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วหยิบแขนเสื้อขึ้นมามองลดาที่กอดอกยิ้มเยาะอยู่