สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 1
“โกหก ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร” ลิซ่าเห็นดลพยายามอธิบายแต่เธอโกรธเกินกว่าจะฟังจับเขาทุ่มกับพื้นอีกครั้ง โก้กับพอลล่าเห็นท่าไม่ดีชวนกันไปตามคนมาช่วย ลิซ่าปรี่เข้าหาจะกระทืบน้องชายดลฐานข่มขืนเธอ แต่เขาคว้าขาไว้ทัน เธอไม่ทันตั้งตัวเสียหลักล้มลงกับพื้น ดลขึ้นคร่อมล็อกตัวไว้กลัวจะมาทำร้ายเขาอีก
“จะทำอะไร นี่กลางแจ้ง กลางวันแสกๆ”
“ถ้าคุณยังโวยวายอีกคำเดียวผมปล้ำคุณตรงนี้จริงๆ” ดลเห็นเธอเงียบไม่โวยวาย จึงอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ตอนเขากำลังล้างอาเจียนของเธอที่เปื้อนเสื้อเขา มีชายสองคนเข้ามาในห้องน้ำเห็นเธอนอนอยู่ที่พื้นคิดจะลวนลาม เขาก็เลยต้องอุ้มเธอออกมา แล้วพาไปนอนพักในห้องของโรงแรม
เขาวางเธอบนเตียงแล้วจะกลับ แต่พอเห็นเสื้อเธอเปื้อนอาเจียนเหม็นไปหมดก็เลยถอดเสื้อตัวนอกออกให้ เหลือเสื้อสายเดี่ยวข้างใน กำลังจะลุกจากเตียงก็ถูกเธอคว้าแขนเอาไว้ ก่อนจะอาเจียนใส่เป็นครั้งที่สอง เขาหงุดหงิดมากถอดเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นซิกซ์แพ็ก ลิซ่าเอื้อมมือมาจับกล้ามอกเป็นมัดๆของเขา
“โห แข็งจัง”
ดลจับมือลิซ่าออก แต่เธอกระชากมือกลับ ทำให้เขาหน้าคะมำ เขารีบเอามือดันเตียงไว้ทันก่อนจะถึงปากเธอ ครั้นเขามองอีกทีเธอหลับกรนคร่อกๆไปแล้ว เขาจึงไปล้างเสื้อจนหมดคราบอาเจียนแล้วออกจากห้องพักเจอแม่บ้านของโรงแรมพอดีก็เลยให้เงินสองพันบาทฝากแม่บ้านช่วยดูแลเธอและให้เอาเสื้อผ้าของเธอไปซักให้ด้วย ลิซ่าอับอายมากที่มโนไปเองว่าเขาทำมิดีมิร้าย ได้แต่ก้มหน้างุด
“เอ่อ คือ ฉันเข้าใจผิดไปเองอ่ะ ฉันกลับก่อนนะ บาย”
“เดี๋ยว ทำร้ายร่างกายผมแล้วจะไปง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ”
“แล้วคุณจะให้ฉันทำอย่างไร”
ดลอยากรู้ว่าลิซ่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่ เธอถามจากพนักงานของโรงแรมว่าใครเป็นคนจ่าย
ค่าห้องพักให้เธอ ถึงได้รู้ว่าเขาคือดล รักษาไพร เจ้าของ ฟาร์มรักษา ในเมื่อเธอตอบคำถามเขาเรียบร้อยแล้ว ก็ขอตัวกลับก่อน เขาไม่ยอมให้กลับจนกว่าจะขอโทษที่ซ้อมเขาเป็นแผลทั้งตัวโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เธอยังไม่ทันพูดอะไรมีเสียงรถไฟฟ้าแล่นเข้ามา อร ริน นั่งมากับโก้และพอลล่า ครั้นเธอกับอรเห็นหน้ากันชัดๆ ต่างก็จำได้
สองคนโผกอดกันด้วยความดีใจและคิดถึง ทั้งดล ริน โก้และพอลล่าต่างงงว่าเกิดอะไรขึ้น
ooooooo
พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของอร ตอนนั้นท่านไปเที่ยวอังกฤษแล้วโดนโจรวิ่งราวกระเป๋า ท่านห่วงของไม่ยอมให้พยายามยื้อแย่ง โจรโมโหจะเอามีดแทง ลิซ่ามาช่วยไว้ทันแล่นงานโจรเปิดเปิง
“ขอบคุณหนูมากเลยนะ ถ้าไม่ได้หนูช่วยเอาไว้ฉันคงไม่ได้กระเป๋าคืนและคงโดนมันแทงตายไปแล้ว ขอบคุณหนูมากจริงๆ...ให้ฉันเลี้ยงข้าวหนูเป็นการตอบแทนนะจ๊ะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ไม่ต้องได้ยังไง ให้ฉันเลี้ยงเถอะนะ ฉันจะได้สบายใจ”
ลิซ่าให้อรเลี้ยงตอบแทนไม่ได้เนื่องจากวันนี้มีสอบ อรขอเบอร์โทร.ของเธอไว้เผื่อจะได้เจอกันก่อนท่านจะกลับเมืองไทย เธอพยักหน้ารับคำ หยิบมือถือมาแลกเบอร์กัน...
อรดันตัวออกห่างจากลิซ่า ดีใจมากที่ได้เจอเธออีกครั้ง ก่อนท่านกลับเมืองไทย พยายามโทร.หาเธอแต่ติดต่อไม่ได้ ลิซ่าทำมือถือพังพอดีต้องขอโทษด้วย
“จะมาขอโทษฉันทำไมล่ะหนู ไม่ใช่ความผิดของหนูสักนิด แต่ถึงอย่างไรเราก็ได้เจอกันแล้ว พรหมลิขิตชัดๆ...เดี๋ยวก่อนนะ หนูคือผู้หญิงที่ลูกชายฉันข่มขืนเหรอ”
ทั้งดลและลิซ่าตอบอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายว่าไม่ใช่ เธอเข้าใจผิดไปเอง ลูกชายของอรไม่ได้ทำอะไรเธอ ท่านถอนใจโล่งอก ไหนๆเธอก็อยู่ที่นี่แล้ว ให้ท่านเลี้ยงข้าวเธอทดแทนที่ไม่ได้เลี้ยงเธอตั้งแต่ครั้งก่อน เธอยินดีรับคำเชิญ
“เราไปที่บ้านกันดีกว่า ไปยัยริน” อรว่าแล้วเดินควงแขนลิซ่าไปกับริน ทิ้งให้ดลมองตามตาปริบๆ...
หลังจากเอาน้ำเอาท่ามารับแขก อรซักลิซ่าไปเจอกับดลได้อย่างไร เธอบังเอิญเจอเขาที่ผับเมื่อคืน รินช่วยเตือนความจำแม่ว่าผับที่พี่ดลไปส่งตนเมื่อคืน
“อ๋อ โลกกลมจริงๆ แล้วตาดลทำอะไรรุ่มร่ามกับหนูหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เขาช่วยหนูมากกว่า คือ หนูเมาน่ะค่ะ ถ้าคุณดลไม่ช่วยเอาไว้ป่านนี้คงนอนอยู่ข้างถนน เออ...ปกติหนูไม่ใช่คนชอบดื่มนะคะ แค่นานๆจะจัดสักทีน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องแก้ตัวหรอกจ้ะ น้าก็สายดื่มเหมือนกัน”
“จริงเหรอคะ” ลิซ่าตื่นเต้นได้เจอคอเดียวกัน รินช่วยยืนยันอีกแรงหนึ่งว่าเป็นความจริง อรสบช่องไว้วันไหนว่างๆเรามาดริงก์กันสักครั้ง เธอรับคำเชิญด้วยความยินดี
“แต่วันนี้ชนน้ำชากันก่อน” อรยกแก้วน้ำชาขึ้นมาชนกับลิซ่าและรินกันอย่างมีความสุข ขณะที่ดลแอบมองแขกผู้มาเยือนอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจนัก
ooooooo
อิ่มหนำสำราญจากมื้อเที่ยง อรกับรินเดินมาส่งลิซ่าที่รถ เธอชมไม่หยุดปากว่าอาหารอร่อยมาก เย็นนี้คงไม่ต้องกินข้าวแล้ว อรชวนเธอมาเที่ยวที่นี่อีก บ้านนี้ยินดีต้อนรับเธอเสมอ เธอยกมือไหว้ขอบคุณท่าน
