เพลิงเสน่หา
ตอนที่ 1
ขุนสักมาดักรอที่ท่าน้ำ ส่งสายตาหวานเชื่อมให้คุณเทียนจนคุณเฟื่องอดไม่ได้ แกล้งต่อว่าขนมกล้วยกับคะน้ากระทบขุนสัก
“ท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงเมตตาเราสองคนมาก ถึงคุณเทียนจะเมตตาแค่ไหนก็อย่ากำเริบเสิบสาน เอาสันดานไพร่สันดานเดิมมาใช้กับคุณเทียนเข้าใจไหม”
ขนมกล้วยกับคะน้ามองหน้ากันงงๆ ก่อนพยักหน้ารับคำสอนเพราะใจจริงก็ไม่คิดตีตนเสมอคุณเทียนซึ่งเป็นลูกแท้ๆของผู้มีพระคุณอย่างพระยาราชพฤกษ์ไมตรีกับคุณหญิงมณฑาอยู่แล้ว
คุณเฟื่องไม่หยุดแค่นั้น เมื่อเห็นขุนสักไม่สะทก สะท้าน จ้องหน้าคุณเทียนไม่วางตา ก็ใช้วิธีเดิม
“ว่าแล้วยังไม่ฟัง เกิดมาหล่อนไม่เคยเห็น
คุณเทียนรึถึงได้จ้องเอาๆ คนอย่างหล่อนนี่ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
คราวนี้ขนมกล้วยกับคะน้ารู้ทันทีว่าคุณเฟื่องพูดกระทบใคร เช่นเดียวกับคุณเทียนที่มีสีหน้าไม่สบายใจ คุณเฟื่องไม่ยี่หระ หมั่นไส้ขุนสักเต็มทีจนต้องกระแทกซ้ำ
“อีกอย่างนะ...นี่มันเรือนท่าน ถึงท่านจะให้ความเมตตาเรียกลูกเรียกหลาน หล่อนก็ควรรู้ความควรมิควร มิใช่ถือวิสาสะเดินเข้าๆออกๆ ทำตัวเป็นจิ้งจก ตุ๊กแก อยากมาเมื่อไหร่ก็มา”
ขุนสักหน้าชา เช่นเดียวกับหมื่นมะหวดที่
แม้จะไม่รู้ความนัยของคุณเฟื่อง แต่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศไม่ปกติ ต้องรีบบอกธุระสำคัญที่มีกับพระยาราชพฤกษ์ไมตรี
คุณเทียนได้ยินก็สบโอกาสแยกขุนสักจากคุณเฟื่อง ก่อนอดไม่ได้ เปรยกับเพื่อนสาวรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ “ฉันรู้ว่าคุณเฟื่องไม่ชอบหน้าขุนสัก แต่คุณเฟื่องไม่ควรจะไปเหน็บขุนสักเรื่องชนชั้นฐานะ”
คุณเฟื่องถอนใจหน่ายๆ ข่มความไม่พอใจที่พลุ่งพล่านทุกครั้งที่เจอหน้าขุนสัก
“ฉันขอโทษ คุณเทียนก็น่าจะรู้ ฉันไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง แต่ตั้งแต่ขุนสักร่างเพลงยาวเกี้ยวคุณเทียน ฉันก็ยิ่งไม่ชอบใจ พวกเราเป็นลูกพระน้ำพระยา ฉันไม่อยากให้คุณเทียนเห็นแก่ความสงสาร ผู้หญิงเราจะดีจะชั่วอยู่ที่ผัว ขุนไพรคือคนที่เหมาะสมกับคุณเทียน...มิใช่ขุนสัก”
“ก็บอกแล้วฉันไม่ได้ชอบขุนไพร”
“งั้นคุณเทียนก็มีใจให้ขุนสัก”
คุณเทียนหน้าแดงก่ำ คำพูดคุณเฟื่องแทงใจดำจนต้องแหวกลบเกลื่อน “อย่าพูดอย่างนี้อีก ฉันไม่ชอบ”
จบคำก็เดินหนี คุณเฟื่องเดินตาม ตอกไล่หลังอย่างรู้ทัน “ไม่อยากปดตัวเองล่ะสิ!”
ooooooo
ไม่ใช่แค่ขุนสักที่หาเรื่องมาเรือนเทียนหยดฟ้าของคุณเทียนไม่เว้นแต่ละวัน ขุนไพรก็ไม่น้อยหน้า หอบผลหมากรากไม้สารพัดชนิดมากำนัลคุณเทียนและครอบครัว
คุณหญิงมณฑาชอบใจมาก เชื้อเชิญขุนไพรให้กินข้าวเย็นด้วยกัน แต่กลับไม่เชิญขุนสัก จนคุณเทียนและพระยาราชพฤกษ์ไมตรีอดสงสารขุนสักไม่ได้
ขุนสักยอมกลับโดยดี หมื่นมะหวดเสียอีกเจ็บใจแทนสหายหนุ่ม
“ก็รู้ว่าเรามันต่ำต้อย แต่คุณหญิงก็ทำเกินไป”
“ไม่เกินไปหรอก เรามันต่ำต้อยจริงๆ”
“แต่เมื่อก่อนคนเขาเล่าว่าคุณหญิงก็เป็นลูกชาวบ้านเหมือนอย่างเรานะ อาจจะมีเงินหน่อย ทีนี้ท่านเจ้าคุณไปว่าราชการที่เมืองเหนือ เกิดเจอกัน ตบแต่งกัน คุณหญิงก็เลยได้เป็นคุณหญิงตามยศตำแหน่งของสามี ซึ่งในอนาคตคนขยันหมั่นเพียรอย่างท่านขุนก็ต้องได้เป็นถึงพระยาเหมือนกัน...จะรังเกียจกันทำไม”
