เพลิงเสน่หา
ตอนที่ 1
นอกจากขนมกล้วยกับคะน้า คุณเฟื่อง เพื่อนสาวรุ่นพี่ของคุณเทียนก็เป็นอีกคนที่ชื่นชมขุนไพรเห็นในความเหมาะสมทุกประการจะให้คุณเทียนตกล่องปล่องชิ้นด้วย แต่นอกจากคุณเทียนจะไม่เชื่อยังเหม็นขี้หน้าขุนไพรที่แวะเวียนมาเกี้ยวพาเธอถึงหน้าเรือนแทบทุกวัน
“ฉันไม่ชอบขุนไพร ห่าม เพี้ยน สติวิปลาส”
“ก็แปลกประหลาด...เหมือนพระมะเหลเถไถที่ขุนไพรชอบนั่นแหละ แต่เอาจริง...ขุนไพรเป็นคนมีความรู้นะคุณเทียน แล้วก็กล้าหาญ เป็นลูกพระน้ำพระยา เชื้อสายวงศ์ตระกูลเหมาะสมกับคุณเทียนทุกอย่าง”
คุณเฟื่องไม่หยุดร่ายคุณสมบัติของขุนไพรจนคุณเทียนต้องตัดบท
“ก็บอกแล้วอย่างไรว่าฉันไม่ชอบ”
“ไม่ชอบขุนไพรเพราะคุณเทียนมีใจให้ขุนสักใช่หรือไม่”
คุณเทียนชะงัก หน้าแดงต้องแหวกลบเกลื่อน “เพ้อเจ้อน่าคุณเฟื่อง”
“ก็ขอให้เป็นความเพ้อเจ้อของฉันจริงๆเถอะ เพราะฉันกลัวคุณเทียนจะเผลอมีใจให้ขุนสักจริงๆ”
ooooooo
เทียนหยดฟ้าหรือคุณเทียน ลูกสาวคนเดียวของพระยาราชพฤกษ์ไมตรีกับคุณหญิงมณฑา ไม่รู้ตัวว่ารักหรือชอบพอขุนสักหรือไม่ แต่ท่าทีสุภาพและสงบเสงี่ยมเจียมตัวของเขาก็สะดุดใจเธออย่างบอกไม่ถูก
ทุกคนที่เรือนเทียนหยดฟ้า นอกจากพระยาราชพฤกษ์ไมตรีก็ไม่มีใครชอบขุนสัก โดยเฉพาะคุณหญิงมณฑาที่ตั้งแง่กับขุนสักเสมอ ทั้งเพราะเชื่อคำทำนายผีย่าหม้อนึ่งและสัญชาตญาณของตัวเอง
ขุนสักรู้ตัวดี กระนั้นความรัก ความหลงใหลที่มีให้คุณเทียนก็ทำให้ขุนนางหนุ่มยอมบากหน้ามาที่เรือนเทียนหยดฟ้าทุกวัน อย่างเช่นวันนี้ที่เขามาซ้อมดาบกับขุนไพร
สองขุนนางหนุ่มต่างก็มีใจปฏิพัทธ์คุณเทียน จึงถือโอกาสเปิดศึกชิงนาง ประลองฝีดาบกันจนทุกคน ในเรือนเทียนหยดฟ้าใจหายใจคว่ำ ขุนไพรกวัดแกว่งดาบ
ด้วยท่วงท่าดุดันและเกือบเล่นงานขุนสักได้หากพระยาราชพฤกษ์ไมตรีจะไม่ตวาดห้าม
“หยุด! นี่แค่ซ้อม ทำไมต้องรุนแรงกันถึงเพียงนี้ด้วยขุนไพร”
ขุนสักบอบช้ำทั้งตัว ส่งสายตาขอความเห็นใจไปทางคุณเทียน ขุนไพรยิ่งหัวเสีย แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากข่มอารมณ์และตอบพระยาราชพฤกษ์ไมตรีอย่างนอบน้อม
“กระผมเกรงว่าจะไม่สมจริงขอรับท่านเจ้าคุณ”
พระยาราชพฤกษ์ไมตรีส่ายหน้า “ขอบใจมากที่ขุนไพรตั้งอกตั้งใจเช่นนั้น แต่ถ้าเกิดพลาดพลั้งขุนสักเป็นอะไรขึ้นมา ฉันคงหัวใจวายตาย ฉันยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่นะท่านขุน!”
“กราบขออภัยขอรับท่านเจ้าคุณ ต่อไปกระผมจะระวังมากกว่านี้”
คุณหญิงมณฑาเฝ้ามองเหตุการณ์ตลอด ยิ่งเห็นท่าทางคุณเทียน ลูกสาวคนเดียว ส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยให้ขุนสัก ยิ่งกังวล และอดไม่ได้จะระบายกับพระยาราชพฤกษ์ไมตรีผู้เป็นสามีทันที
ที่อยู่กันตามลำพัง
“คุณพี่ทราบใช่ไหมคะ เหตุใดขุนไพรถึงได้รุนแรงกับขุนสักเช่นนั้น”
พระยาราชพฤกษ์ไมตรีถอนใจยาว พยักหน้ารับ “พี่รู้...ที่พี่ให้สองขุนจับคู่ประลองดาบสองมือกันเพราะอยากให้ทั้งคู่รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย มิใช่เป็นหนทางให้ทำร้ายห้ำหั่นกัน”
“แต่อิฉันคิดว่า...ถ้าเทียนหยดฟ้าออกเรือนไปกับขุนไพร...”
