ลิขิตรัก
ตอนที่ 10
คำอ้อนวอนของสามีทำให้เสาวณีใจอ่อนแต่ก็ไม่วายทิ้งท้ายเสียงเข้ม
“คุณต้องกลับมา ถ้าคุณเป็นอะไร ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องเสียคุณไป!”
เสาวณีดึงตัวเองจากอดีต การสูญเสียสามีในครั้งนั้นนำพาความเสียใจให้เธออย่างยาวนาน เธอจำมันได้ดีและจะไม่มีวันยอมให้ดวิน...ลูกชายคนเดียวของเธอจากไปเพราะคนจากฮรีสอซอีกเป็นอันขาด
ดวินไม่ได้คิดถึงความทุกข์ใจของแม่ จิตใจและหัวใจแน่วแน่ทำให้เขาเฝ้าดูแลอลิซไม่ห่าง แม้จะพร่ำบอกตัวเองว่าเป็นหน้าที่แต่ส่วนลึกของใจก็รู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร
กำหนดวันกลับฮรีสอซวันรุ่งขึ้นทำให้อลิซต้องคิดหนัก และดวินก็รู้ดีตามไปคุยด้วยที่ระเบียงห้องพัก
“พวกเราชาวฮรีสอซมีความเชื่อว่าเมื่อเราตายวิญญาณเราจะกลับคืนสู่ครอบครัวที่แท้จริง หลายครั้งที่เราเจอปัญหาเราไม่กลัวความตายเพราะมันอาจจะพาเรากลับไปหาท่านพ่อและท่านแม่ที่รอเราอยู่ที่ใดที่หนึ่ง”
อลิซพูดพลางมองดาวบนฟ้า ดวินมองมาด้วยความเข้าใจและเห็นใจ
“ก่อนท่านพ่อสิ้นท่านมีปัญหากับท่านลุงและไม่เคยได้ปรับความเข้าใจกัน ถ้าความเชื่อนี้มันเป็นจริง ทั้งสองคนจะได้เจอกันไหม เขาจะได้ปรับความเข้าใจกันไหม”
“กระหม่อมไม่ทราบจริงๆพระเจ้าค่ะ รอให้กระหม่อม ตายไปก่อนแล้วจะมาถวายรายงานนะพระเจ้าค่ะ”
ดวินพูดตามประสาซื่อ อลิซที่กำลังเศร้าถึงกับหลุดขำ
“นายเก่งนะ...ไม่เคยมีใครทำเราขำเวลาเศร้าตอนคิดถึงท่านพ่อ...ขอบใจมาก เรารู้ว่านายคิดถึงพ่อนายเสมอ”
“เพราะพ่ออยู่ในชีวิตของกระหม่อม กระหม่อมเป็นทหารก็เพราะพ่อ ปกติถ้าแม่ไม่ได้ไปราชการต่างประเทศ กระหม่อมจะอยู่ดูแลแม่เพราะต้องการทำหน้าที่แทนพ่อ ถ้าความเชื่อของฮรีสอซเป็นจริง กระหม่อมได้เจอพ่ออีกครั้งจะได้ไม่รู้สึกผิดเพราะทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว”
“ต่างจากเรา...ถ้าเราตายแล้วเจอโมนากับท่านลุง เราคงรู้สึกผิดที่เคยคิดร้ายกับพวกเขา เสียดายที่เราไม่มีโอกาสได้ขอโทษก่อนจากกัน ต่อไปนี้ถ้าเราคิดจะพูดอะไร เราจะพูดออกไปเลย ไม่รอจนต้องเสียดายแบบนี้”
คำพูดของอลิซสะกิดใจให้ดวินคิดเรื่องหัวใจและสุดท้ายก็อดใจไม่ไหวโพล่งออกมา
“แต่เรื่องบางเรื่อง...อยากพูดแต่เราก็พูดไม่ได้”
“นายอยากจะพูดอะไร...”
ooooooo
