ปีกหงส์

ที่ห้องพักของทินภัทร ลินินนั่งน้ำตาไหลพราก ทั้งหิวข้าวทั้งเจ็บเนื้อเจ็บตัวและเจ็บใจ อยากจะกลับห้องพักตัวเองก็ไปไม่ถูก จะโทร.ตามแม้นให้มารับมือถือดันทิ้งไว้ในห้อง แถมยังโดนทินภัทรด่าสารพัด จังหวะนั้นทินภัทรเดินถือถาดใส่อาหารกับน้ำดื่มมาวางให้ตรงหน้า เธอรีบปาดน้ำตาทิ้งไล่ตะเพิดไปให้พ้น

“อ้าว ไล่เจ้าของที่ซะงั้น ดูสารรูปสิ อยากให้ผู้ชายร้อยแปดพันเก้าที่เข้ามารุมตอมเห็นสภาพนี้กันนัก อยากรู้ว่าจะวิ่งมาหาหรือวิ่งหนี” ทินภัทรเหมือนสนุกปากที่ได้แดกดันเธอ แต่เธอไม่สนุกด้วยจะขอกลับบ้าน

“ตามสบาย แต่ช่วยอย่าเพิ่งออกไปตอนนี้เดี๋ยวเจ้าเธอจะตกใจว่าคุณลอบมาส่งส่วยผมถึงที่นี่ ผมจะเสียหายเพราะคุณไม่ใช่สาวพรหมจารีที่ชายทั้งหลายต้องการ มันจะบาปกันยกใหญ่”

“เลว”

“อีกสักพักผมจะกลับมา อย่าคิดหนีไปไหนนะ”

“เมื่อกี้เพิ่งไล่ฉัน”

“รอให้เจ้าไปก่อนเถอะจะกลับมาไล่ใหม่” ทินภัทรหัวเราะชอบใจก่อนเดินจากไป ลินินแค้นใจคว้าของใกล้มือปาใส่หลังจนแอ่น ครั้นเปิดประตูออกมาเขาต้องชะงักเมื่อเจอเจ้าแสงแก้วยิ้มหวานอยู่ มั่นใจว่าเงาแวบๆที่ตัวเองเห็นคือปรางทิพย์ตั้งใจจะมาพิสูจน์ให้เห็นกับตา เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบออกตัวว่าเธอขอให้ตนพามาหาเขาที่นี่ ทินภัทรไม่ได้ว่าอะไรเจ้าหน้าที่แค่ขอบใจที่ช่วยพาเธอมาส่ง

เจ้าแสงแก้วมองไปที่ประตูห้องพักทินภัทรเขม็ง เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอสงสัยบางอย่างจึงหยิบกุญแจมาล็อกประตูห้องพัก หวังกันไม่ให้ลินินหนี

“ใส่กุญแจด้วยเหรอคะ กลัวของหายเหรอคะ” เจ้าแสงแก้วกระเซ้า ทินภัทรไม่ตอบทำให้เธอลังเลหรือปรางทิพย์จะไม่ได้อยู่ในนั้น เขาชวนให้เธอไปกัน ได้แล้ว เจ้าแสงแก้วจะโทร.ไปสั่งให้คนทำอาหารเย็นให้เขากิน ลินินที่ถูกขังอยู่ในห้องตกใจ ว่าจะต้องโดนขังในนี้นานแน่นอน รอจนเสียงด้านนอกเงียบ ลองเปิดประตูดูแต่มันล็อกจากด้านนอก ถึงกับทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างเซ็งจัด

ooooooo

ระหว่างทางไปคุ้มของเจ้าแสงแก้ว ทินภัทรร้อนใจเป็นห่วงลินินตั้งหน้าตั้งตาขับรถเพื่อส่งเจ้าแสงแก้วไวๆ มีเสียงมือถือของเขาดังขึ้น เจ้าหน้าที่ที่สถานปฏิบัติธรรมโทร.มารายงานว่าผู้หญิงที่มาทำสมาธิหายไปจากห้องพัก เขาบอกว่าเธอกลับไปแล้ว เจ้าหน้าที่ทักท้วงจะกลับได้อย่างไรข้าวของยังอยู่ครบรวมทั้งมือถือด้วย

“แค่นี้นะ ฉันจะรีบกลับ” พูดจบทินภัทรวางสาย เจ้าแสงแก้วบ่นอุบนี่เขาจะไม่กินข้าวเย็นกับเธอหรือ

“ผมต้องรีบกลับไปดู เอ่อ คนงานเขาสร้างฝายครับ” ทินภัทรโกหกหน้าตาเฉย...

ที่ห้องพักของลินิน เจ้าหน้าที่ที่เข้ามาดูความเรียบร้อยชะงักเมื่อมีเสียงมือถือของลินินดังขึ้น เขาได้แต่มองไม่กล้ารับสาย ก่อนเดินออกจากห้องพักของเธอปิดประตูไว้อย่างเดิม...

ปรางทิพย์กับแม้นเริ่มเป็นกังวลที่โทร.ไปหลายครั้งแต่ลินินไม่รับสาย โดยเฉพาะแม้นเป็นห่วงเธอมากเพราะกลับมาคราวนี้เธอดูซึมๆแปลกๆ ไม่ค่อยร่าเริงไม่หัวเราะเสียงใสเหมือนเมื่อก่อน

ปรางทิพย์คิดคล้อยตามแม้นพูดก็ยิ่งสงสัยหนักว่าใครกันทำให้ลินินอกหัก แต่ไม่พูดอะไร แม้นอยากไปดูเธอที่นั่นแต่กลัวเธอโกรธ

“ให้ปรางไปก็ได้นะคะ”

“เอาเป็นว่าถ้าเราติดต่อเธอไม่ได้ พรุ่งนี้พี่แม้นไปส่งคุณปรางขึ้นไปดูเธอนะคะ”...

ในขณะที่แม้นกับปรางทิพย์เป็นกังวลที่ลินินหายตัวไป เสี่ยบัณฑูรซึ่งติดต่อลินินไม่ได้เช่นกัน