ปีกหงส์

ทินภัทรโกรธจัดคว้ามือถือของเธอขว้างทิ้งลงพื้นแตกกระจาย ตวาดลั่นให้เธอหยุดบ้าผู้ชายสักที

“คุณก็หยุดบ้าอำนาจสักที ฉันจะโทร.หาผู้ชายให้หมดโลกก็เรื่องของฉัน คุณเกลียดฉันฉันเกลียดคุณ เราต่างเกลียดกันเราคือเส้นขนานกัน ฉันจะกลับบ้านฉัน ขออย่าได้มาเจอะเจอกันอีก” ลินินขยับจะไป ทินภัทรสั่งให้ขึ้นหลังม้าจะพาไปส่งบ้าน จากนั้นเราจะไม่พบกันอีก ลากเธอมาที่ม้า ดันตัวขึ้นไปนั่งบนอานแล้วขึ้นตาม ลินินทำอะไรไม่ได้ร้องไห้ เขาเอ็ดเสียงเขียวไม่ต้องมาบีบน้ำตามันไม่ช่วยอะไร เธอไม่สนใจร้องไห้ไม่หยุด

ooooooo

แมคยังคุยกับลินินไม่ทันรู้เรื่องสายก็ตัดไป ลองโทร.อีกครั้งคราวนี้ไม่สามารถติดต่อได้ก็หัวเสีย นึกถึงปรางทิพย์ขึ้นมาได้รีบโทร.หาคิดว่าลินินอยู่กับเธอ ปรากฏว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าลินินอยู่ไหน

“ให้ตามไปเป็นเพื่อน ไม่ได้ให้ตามไปนั่งเล่นนอนเล่น โง่จริงแล้วไม่รู้เลยหรือว่าไปไหน”

ปรางทิพย์นึกถึงคำยุยงของลินินที่ให้สู้แมคกลับไปบ้าง เขาเห็นเธอเงียบไปก็ด่าว่าต่างๆนานา เธอฮึดสู้ขึ้นมาประกาศกร้าวจะไม่ยอมให้เขากดขี่อีกต่อไป แล้ววางสาย แม้นที่ได้ยินตั้งแต่แรกตบมือให้เธอดังสนั่น ปรางทิพย์ยังสั่นไม่หาย ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกล้าหาญชาญชัยขนาดนี้...

อีกมุมหนึ่งห่างจากบ้านเชิงดอยเล็กน้อย ทิน–ภัทรส่งลินินลงจากหลังม้า ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกัน แม้แต่หน้ายังไม่มองด้วยซ้ำ เธอเดินเชิดไปทางบ้านตัวเองขณะที่เขาขี่ม้าไปอีกทาง ครั้นเข้ามาในตัวบ้าน ลินินอ้างว่าอยากนอน แล้วเดินลิ่วขึ้นห้อง ไม่เปิดโอกาสให้แม้นและปรางทิพย์ได้ถามอะไร

ทันทีที่อยู่เพียงลำพังในห้อง ลินินโผซบหน้ากับหมอนร้องไห้โฮ ปรางทิพย์ตามขึ้นมาข้างบนได้ยินเสียงสะอื้นดังลอดออกมาจากห้องของลินิน เป็นห่วงเธอมากแต่ไม่กล้าทำอะไรได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง...

ทินภัทรเองก็เสียใจไม่แพ้ลินินเช่นกัน แม้ต่อหน้าจะด่าว่าต่างๆนานา แต่ในใจเขาหลงรักเธอหมดใจ...

ได้เวลาอาหารเย็น ไม่เห็นลินินออกจากห้อง ทั้งแม้นและปรางทิพย์ต่างเป็นห่วง ปรางทิพย์ตัดสินใจเคาะประตูห้องเรียกให้เธอลงไปกินอะไร ลินินที่ยังร้องไห้ไม่เลิกรีบปาดน้ำตาทิ้งเดินไปเปิดให้ปราง–ทิพย์เข้ามา ปรางทิพย์เพิ่งเห็นสภาพเธอชัดๆเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนก็ตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันโดนหนามไผ่ตำ ช้างมันไล่ฉันหนีเข้าไปในกอไผ่”

“โอย น่ากลัว แล้วมีใครมาช่วยไหมคะ”

ลินินพยักหน้าทินภัทรมาพบเธอ ปรางทิพย์งงเมื่อเช้าตนก็ไปหาเขาไม่เห็นเขาบอกว่าพบเธอ แล้วขอโทษเธอด้วยที่ไม่อยู่ดูแล ลินินไม่โทษอะไรปรางทิพย์แถมขอบใจที่พยายามปกป้องเธอ ปราง–ทิพย์งงปกป้องเรื่องอะไร ลินินเฉลยว่าตอนที่ปราง–ทิพย์มาถามหาเธอ เธออยู่ตรงนั้นด้วย ได้ยินทุกคำพูดของปรางทิพย์และคำด่าของทินภัทร พูดได้แค่นั้นลินินโผกอดปรางทิพย์ร้องไห้ ไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำอะไรให้ เขาถึงเกลียดชังขนาดนั้น

“พี่ทินเข้าใจผิดค่ะ”

“เข้าใจผิดเรื่องอะไร ฉันทำอะไรให้เขาเข้าใจผิด เธอรู้แน่ๆแต่เธอไม่ยอมบอก”

ปรางทิพย์เอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมพูดอะไร ลินินไม่อยากเซ้าซี้ ถามเธอว่าตัดสินใจเรื่องแมคได้หรือยัง แล้วจะทำอย่างไรกับอนาคตตัวเอง ปรางทิพย์ตัดสินใจได้แล้วว่าจะเลิกกับเขา ส่วนเรื่องอนาคตขอคิดดูก่อน

“ฉันดีใจด้วย ฉันรักเธอ เธอคือคนเดียวในโลกที่เข้าใจฉัน จริงใจ มีไมตรีต่อฉัน”...