ปีกหงส์

“คุณลินินเพิ่งฟื้นไข้ พรุ่งนี้จะเดินจงกรมไหวเหรอคะ สามกิโลนะคะ”

ลินินเดินไหวอยู่แล้ว เมื่อก่อนก็เคยลำบากไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทอง เพิ่งกลายเป็นเศรษฐีก็เพราะเหตุบังเอิญ ปรางทิพย์เสนอตัวจะอยู่เป็นเพื่อน แต่เธอไม่ยอมให้อยู่ อ้างว่าปรางทิพย์ท้องไม่อยากให้ลูกในท้องต้องมาลำบาก ส่วนจะกลับเมื่อไหร่เธอจะโทร.ไปบอกให้มารับเอง แล้วถามปรางทิพย์ว่าอยากไปหาแม่ไหม

“แม่คงไม่อยากเจอปรางนักหรอกค่ะ” พูดถึงแม่ขึ้นมาปรางทิพย์ถึงกับน้ำตาซึม

“กลับไปเถอะ ขอบใจมากที่ตามมาเป็นเพื่อนฉัน”

“ค่ะ ปรางเต็มใจมานะคะ” ปรางทิพย์พูดจบหันหลังจะไป ลินินเรียกไว้แล้วเดินเข้าไปกอดชมว่าทำไมถึงเป็นคนดีทั้งกายและใจแบบนี้ ที่ตนกอดเธอเพราะมาจากใจที่อยากทำ เธอคือเพื่อนคนแรกในชีวิตของตนที่ไม่ใช่สักแต่ใช้คำแทนตัวว่าเพื่อน แต่เธอเป็นเพื่อนที่มีน้ำใจและไมตรีที่ตนไม่เคยได้จากเพื่อนคนไหนมาก่อน

“ฉันสัญญานะว่าฉันจะพยายามทำทุกอย่างให้เขาคนนั้นกลับคืนมาหาเธอ”

“ขอบคุณมากค่ะแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ค่ะ พี่ทินอาจมีใครในใจไว้แล้ว”

“เขาตามเธอไปกรุงเทพฯไปหาเธอที่โรงแรม อย่ามาปากแข็ง” ลินินกระเซ้าแต่ในใจเจ็บปวดใจเหลือเกิน...

ยามค่ำคืนของสถานปฏิบัติธรรมอันเงียบสงบ ลินินพยายามนั่งสมาธิแต่ใจไม่นิ่งพอเพราะอยากเจอทินภัทร คิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่ ออกมายืนหน้าที่พักมองไปรอบๆเจอแต่ความมืดสลัว มีเพียงแสงจันทร์ส่องรำไรลงมา ในสมองคิดถึงแต่ตอนที่ทินภัทรบอกว่าอยากแต่งงานด้วยยิ่งทำให้อยากเจอเขามาก อยากถามเหตุผลทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ จัดแจงยกมือไหว้ท่วมหัวอธิษฐานขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์

“ลูกคาดหวังเหลือเกินว่าเขาน่าจะมาที่นี่

ช่วยดลบันดาลให้ลูกได้พบเขาด้วยเถอะเจ้าค่ะ”...

ด้านเจ้าแสงแก้วเห็นทินภัทรเงียบหายไปก็เลยอยากมาสืบข่าวคราว ทำทีมาเยี่ยมแม่เลี้ยงละม่อมที่บ้าน ขวัญซึ่งปากสว่างเป็นนิสัยอยู่แล้วรีบรายงานเธอว่าทินภัทรกลับมาเชียงใหม่แล้ว ตอนนี้ไปทำสมาธิปฏิบัติธรรมสร้างกุศลให้แม่เลี้ยงอยู่ เธอแอบยิ้มพอใจที่มาไม่เสียเที่ยว

ooooooo

แม้จะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติแสนสงบ แต่จิตใจของทินภัทรไม่สงบไปด้วยทำให้นั่งสมาธิไม่ได้ ออกมาเดินทอดอารมณ์โดยไม่รู้เลยว่าลินินเดินส่องไฟฉายคลำหาทางเดินมาจากอีกด้านหนึ่งใกล้เข้ามาทุกขณะ

ด้วยความไม่ชินทางเธอเดินสะดุดรากไม้หัวทิ่มร้องว้ายลั่น แถมไฟฉายหลุดมืออีกต่างหากรีบควานหา ทินภัทรที่เดินอยู่ข้างหน้าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องก็ชะงัก

“ใครครับ ใครอยู่ตรงนั้นครับ” เสียงของทินภัทรทำให้ลินินจำได้ก็ดีใจมาก

แทนที่จะรีบไปหาเธอกลับยืนนิ่งไม่ส่งเสียงกลัวเขาจะรู้ ทินภัทรรอฟังอยู่แต่ไม่มีเสียงขานตอบจึงตะโกนถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เงียบอีก เขานึกว่าหญิงสาวคนนั้นไม่ต้องการให้ช่วยก็เลยไม่ถามอะไรอีก ลินินค่อยๆย่องฝ่าความมืดมาแอบมองเขา เห็นกำลังยืนมองไปทางต้นเสียงตรงจุดที่ตัวเองร้องว้าย สักพักก็เดินไปทางนั้น เขาเจอไฟฉายของลินินที่ทำตกไว้ก้มไปเก็บ แปลกใจเจอแต่ไฟฉาย คนหายไป

เขาฉายไฟกราดไปรอบๆไม่เจอใครคิด ตัดสินใจเดินกลับที่พักโดยมีลินินสะกดรอยตามแสงไฟฉายที่เขาส่องทาง ระหว่างที่เดินตาม เธอหยิบกิ่งไม้มาโรยไว้ หวังว่าจะให้เป็นเครื่องหมายนำทางกลับที่พักได้