ปีกหงส์

ทินภัทรมาถึงจุดที่คนเลี้ยงม้าต้องผูกม้าไว้ให้ เจอแต่ต้นไม้โล่งๆม้าหายไปก็ตกใจ รีบกวาดตามองหา เห็นลินินขี่ม้าของตัวเองอยู่ไกลๆ ทั้งหงุดหงิดทั้งขำในความร้ายของเธอ

“เธอมันตัวแสบ เดี๋ยวก็รู้สึก” ทินภัทรพูดไม่ทันขาดคำ ม้าก็หยุดควบ ไม่ยอมให้ลินินบังคับ เธอพยายามกระตุกบังเหียนมันก็ไม่ยอมขยับ...

แม้นกับปรางทิพย์มาถึงบ้านเชิงดอยหวังจะเจอลินินกลับมารอท่าอยู่ก่อนแล้ว แต่ต้องผิดหวังไม่เจอเธอแม้เงา แม้นเอะใจหรือว่าการหายไปของลินินครั้งนี้จะเหมือนครั้งก่อนๆที่เคยหายไปเป็นประจำ แล้วอยู่ๆเธอก็จะกลับมาเองโดยไม่มีเหตุเภทภัยใดๆทั้งสิ้น ไม่เคยบอกว่าหายไปไหน กลับมาเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

“ถามจริงๆเถอะค่ะ ตอนอยู่กรุงเทพฯคุณปรางเคยเห็นเธอหายไปคล้ายโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่บ้างไหมคะ”

ปรางทิพย์อึกอักไม่กล้าพูดเพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ลินินหายไป โดยมีแมคตามหาให้ควั่ก จึงสรุปว่าถ้าเป็นอย่างที่แม้นพูดเธอคงจะกลับมาเอง แม้นเห็นด้วยอีกสองสามวันเธอคงกลับมาเหมือนที่เคยทำ จังหวะนั้นเจ้าแสงแก้วแวะมาเยี่ยมลินิน เอาอาหารเหนือของโปรดเธอมาฝากด้วย แม้นโกหกว่าเธอยังไม่ตื่น ไม่ค่อยสบาย เจ้าแสงแก้วจะขอขึ้นไปเยี่ยมที่ห้องให้ได้ แม้นรีบกันท่า

“คุณลินินล็อกห้องค่ะและเธอสั่งไม่ให้ใครไปเรียกค่ะ”

เจ้าแสงแก้วรู้ว่าสองคนมีอะไรปิดบัง ลินินต้องไม่อยู่บ้านแน่นอนแต่ไม่พูดอะไรได้แต่ฝากเยี่ยมเธอให้ด้วย แล้วขอตัวกลับก่อน สองคนมองตามเจ้าแสงแก้วที่เดินออกไปอย่างโล่งอก...

ม้าพาลินินมาหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เธอพยายามบังคับให้มันไปบ้านของเธอแต่มันไม่เชื่อฟัง แถมยังทำท่าพยศเพื่อให้เธอลงอีกต่างหาก เธอขืนตัวไว้สุดฤทธิ์แต่ทานไม่ไหวร่วงจากหลังม้าลงไปกองกับพื้น เท่านั้นไม่พอมันยังตะกุยสองขาหน้าจนเธอต้องตะกายหนี ร้องลั่นให้คนช่วย พลันมีมือมาดึงเธอออกห่างจากม้า

“จับตัวคนขโมยม้าได้แล้ว”

เธอชะงักเพราะจำเสียงทินภัทรได้ เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาทั้งน้อยใจเจ็บใจ โกรธตัวเองที่น่าจะรู้ว่าม้าพามาบ้านอีกหลังหนึ่งของเขา เธอกระชากมือกลับ ห้ามเขามาแตะต้องเธอ เขาไม่สนใจลากเธอให้ลุกขึ้นจนได้ สองคนมีปากเสียงกันเช่นเคย เธอไม่อยากเถียงด้วยหันหลังกลับบ้าน หยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.ตามคนมารับ ยังไม่ทันกดเบอร์ เสี่ยบัณฑูรโทร.เข้ามาเสียก่อน เธอเปิดเสียงให้ทินภัทรฟังด้วย

“ผมตามหาลินินไปหาที่โรงแรมก็ไม่พบ ตอนนี้อยู่ไหนครับ”

“ต่างจังหวัดค่ะ จะมาหาลินินใช่ไหมคะ ลินินว่างแล้วจะรีบโทร.กลับนัดนะคะ คิดถึงมากอยากเจอที่สุด”

“ผมปลื้มจนใจพองคับอกแล้ว”

“บายนะคะ กำลังติดธุระมีหมาบ้าอาละวาดแถวนี้อยู่ค่ะ”  ลินินว่าแล้ววางสาย อึดใจเดียวสิโรจน์โทร.มาหาอีกราย ตัดพ้อว่าหนีมาเชียงใหม่ก็ไม่บอก ตนกำลังจะไปหา ทั้งที่ใจจริงเธอไม่ได้อยากยุ่งกับสิโรจน์อีกแล้ว แต่เห็นทินภัทรฟังอยู่ด้วยก็เลยประชดให้เขามาหาได้เลยเธอจะรอ ทินภัทรหมดความอดทนกระชากมือถือไปจากเธอแล้วปิดเครื่อง เธอกระชากคืนก่อนเปิดเครื่องใหม่อีกครั้ง คราวนี้ถึงคิวแมคโทร.มา