หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ในที่สุดพระยากำแหง ขุนรักษ์เทวา และเป้าก็มาถึงค่ายพระเจ้าตากในสภาพทรุดโทรมและเหนื่อยล้า

พระเจ้าตากต้อนรับด้วยความยินดี จะได้อยู่ช่วยกันบำรุงบ้านเมืองต่อไป พระยากำแหงที่เสียดวงตาไป

ข้างหนึ่งและชำนาญงานการในวังก็ให้ช่วยเป็นออกญาวัง ขุนรักษ์เทวาที่มีความรู้เรื่องทำบัญชีและภาษาก็ให้มาช่วยเรื่องค้าขาย เพราะเงินทองในราชสำนักร่อยหรอนัก

เป้าคิดถึงและเป็นห่วงแมงเม่ามาก รู้ว่าม่วงเป็นทหาร รับใช้พระเจ้าตากจึงขอพบม่วงเพื่อถามข่าวคราวแมงเม่า

“พูดขึ้นมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องที่อยากจะอธิบายให้เข้าใจกันเสียที” พระเจ้าตากเหลือบเห็นขันทองเดินมาพอดีก็ยิ้มขำๆ “เออ...ช่างประจวบเหมาะเสียจริงๆ”

“ออกพระศรี” พระยากำแหง เป้า และขุนรักษ์–เทวาอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นขันทองเต็มตา

“เป็นออกพระศรีจริง แต่ไม่ใช่พระศรีขันทิน หากแต่เป็นพระศรีสัจจาขอรับ” ขันทองบอก

พระยากำแหง เป้า และขุนรักษ์เทวาต่างแปลกใจว่าทำไมขันทองจึงมาอยู่กับพระเจ้าตากได้ จนเมื่อขันทองกับพระยากำแหงได้คุยกันจึงกระจ่างชัด ว่าขันทองไม่ได้เป็นขันทีและที่ต้องปลอมเป็นขันทีเพราะความจำเป็น และไม่ได้เป็นผู้ทุรยศอย่างที่พระยากำแหงระแวง

พระยากำแหงถามว่า แล้วเวลานี้คุณพระรับผิดชอบหน้าที่ใด

“กระผมมีหน้าที่ซ่อมแซมแลปรับปรุงทางบกทางน้ำทั่วแผ่นดินให้เดินทางโดยสะดวกยิ่งขึ้นขอรับ” พระยากำแหงแปลกใจว่าแต่โบราณมา ยิ่งหนทางทุรกันดารเพียงใดก็ยิ่งดีมิใช่หรือ เพลาข้าศึกยกทัพมาจะได้ลำบาก ขันทองบอกว่าตนเคยทูลถามแต่พระพุทธเจ้าอยู่หัวตรัสตอบว่าความคิดเช่นนั้นเก่าไปแล้ว การปรับปรุงเส้นทางให้ดีจะทำให้การค้าขายดีขึ้น เก็บภาษีได้มากขึ้น เมื่อร่ำรวยก็สร้างกองทัพให้แข็งแกร่งขึ้นได้

พระยากำแหงชื่นชมว่าทรงมีสายพระเนตรยาวไกลนัก ตนคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ทั้งยังชื่นชมว่า

“จะว่าไปพระองค์ท่านทรงแตกต่างจากเจ้าประคุณขุนนางอื่นที่ฉันเคยพบมานัก ไม่มีพระองค์ใดโปรดให้ไพร่เข้าใกล้เลย เพราะถือเป็นการเสื่อมพระเกียรติ แต่ฉันเห็นพระองค์ไม่เพียงโปรดให้ชาวบ้านเข้าเฝ้า บางครายังเสด็จไปตรัสกับชาวบ้านก่อนเสียด้วยซ้ำ”

“เพราะเช่นนี้อาณาประชาราษฎร์จึงรักใคร่ในพระองค์ท่าน ขนาดเพิ่งแตกกระสานซ่านเซ็นไป ก็ยังกลับมารวมกันได้ เพราะมีพระองค์ท่านเป็นศูนย์รวมจิตใจ”

ขันทองนึกได้หน้าเจื่อนกราบขออภัยเรื่องแมงเม่า กำลังจะบอกว่าตนกับแมงเม่า...พระยากำแหงก็ตัดบทว่า ช่างเถิด ตนเห็นแมงเม่าอยู่ที่นี่ก็เข้าใจหมดแล้ว และบอกว่าตนก็แต่งงานกับเป้าแล้วด้วย ฉะนั้นไม่ติดใจอะไรแล้ว ขันทองตกใจนึกไม่ถึง พระยากำแหงพูดขำๆว่า

“พุทโธ่ ลำบากลำบนมาด้วยกันตั้งเจ็ดเดือน อยู่กันสามคน ช่วยกันเอาชีวิตรอด ถ้าไม่รักแม่เป้าก็คงรักท่านขุนรักษ์เทวาแล้วล่ะ จะแปลกใจทำไม” ขันทองฟังแล้วพลอยขำไปด้วย....