หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

ผ่านไปอีก 2-3 วัน...แมงเม่าชวนขันทองไปที่วัดร้างแห่งหนึ่งที่เต็มด้วยซากปรักหักพัง บอกว่ามาเยี่ยมน้าพันหาญเพราะน้าท่านมาทำราชการอยู่ที่นี่ ก็พอดีพันหาญเดินยิ้มแย้มมาทักทาย

“พ่อขันทองมาแล้วรึ กำลังรออยู่เทียว”

ขันทองถามว่ารอตน มีกระไรหรือ ก็พอดีมีคนขว้างก้อนดินใส่แมงเม่า ขันทองดึงหลบได้ทัน มองไปเห็นหญิงหนึ่งแต่งตัวมอมแมมวิ่งหนีไป ขันทองตามไปจึงรู้ว่าหญิงนั้นคือเจ้าจอมเพ็ญนั่นเอง

แมงเม่าบอกว่าเจ้าจอมเพ็ญเสียสติไปแล้ว อย่าว่าแต่คนอื่นเลยแม้แต่ตัวเองก็จำไม่ได้แล้ว

เจ้าจอมเพ็ญเห็นแมงเม่าก็ดีใจร้องเรียก “นังเลื่อน” ชี้หน้าขันทองบอกให้ไล่ไอ้สามหาวนี่ออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้

แมงเม่าบอกว่าแม่เป้าเล่าให้ฟังว่าตอนอยู่อโยธยาเจอเจ้าจอมเพ็ญหลายครั้ง มีอยู่ครั้งหนึ่งแอบตามไปจึงรู้ว่าเจ้าจอมเพ็ญพักอยู่ละแวกนี้ และมักจะไล่ทุกคนหาว่าจะมาขโมยสมบัติของตน

เมื่อน้าพันหาญต้องมาราชการที่นี่ตนจึงเล่าให้ฟัง และน้าพันหาญก็ไปเจอสมบัติของเจ้าจอมเพ็ญและขนหีบสมบัติมหาศาลมาเปิดให้ดู บอกว่านี่เป็นเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น ตนขนมาไม่ไหวแต่ได้จัดให้คนเฝ้าไว้แล้ว บอกว่านี่เป็นของขันทองแต่ถ้าอยากแบ่งให้ตนบ้างก็ไม่ว่ากระไรดอก

ขันทองนิ่งไปอึดใจ จึงบอกพันหาญว่า

“ดีแล้ว เพลานี้บ้านเมืองต้องการใช้เงินทองนัก ฉันจะถวายพระพุทธเจ้าอยู่หัวทั้งหมด พระองค์ท่านจะได้เอาไปใช้สร้างความจำเริญให้บ้านเมืองต่อไป” พันหาญตกใจถามว่าให้ทั้งหมดหรือ “สมบัติบาปที่ได้มาเพราะการคดโกงฉันไม่ต้องการดอกจ้ะ ดูเจ้าของเถิด ต้องเป็นบ้าเพราะของพวกนี้ มิใช่เวรกรรมตามทันแล้วคือกระไร ให้สมบัติทั้งหมดกับบ้านเมืองน่ะดีแล้ว จะได้เป็นการไถ่บาปด้วย”

แมงเม่าบอกขันทองว่ายังมีอีกเรื่องที่ตนอยากจะคุย แล้วเอ่ยหน้าเศร้าว่า

“ฉันรู้ว่าเจ้าจอมเพ็ญกับคุณพระมีความแค้นต่อกัน แต่เพลานี้เจ้าจอมเพ็ญก็ได้รับผลกรรมแล้ว หากทำได้ฉันก็อยากให้อโหสิเป็นกุศลต่อตัวคุณพระเองเจ้าค่ะ”

ขันทองมองหน้าแมงเม่ายิ้มบางๆ ขณะเอ่ย...

“เจ้าน่ะศีลเสมอกับพี่เสียจริงๆ ถึงเจ้าไม่บอกพี่ก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว” ขันทองดึงแมงเม่าเข้าไปกอดภูมิใจในความเมตตาของเธอ

ส่วนเจ้าจอมเพ็ญก็ยังวางมาดนางพญา เดินกรีดกรายจิกมองชี้นิ้วสั่งบ่าวไพร่ไปทั้งที่อยู่ในความว่างเปล่าเป็นที่น่าสมเพช

ooooooo