หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

พระยาจันทบูร พระยาพลเทพ และขุนแผลงฤทธิ์มาถึงกำแพงเมือง ขุนแผลงฤทธิ์ตะโกนลั่น

“อย่าสับสนสิโว้ย มันบุกมาทางซ้ายและขวาพร้อมกัน พวกเอ็งจงแบ่งกำลังไปต้านมันไว้ทั้งสองด้าน”

เมื่อทหารจันทบูรกระจายกำลังออกสองด้าน

ตรงกลางจึงมีทหารเบาบาง พระเจ้าตากลูบหัวพังคีรีบัญชรด้วยความเอ็นดู

“แม่พัง ศึกนี้ขึ้นอยู่กับแม่พังแล้ว มิใช่ชีวิตของฉันกับเหล่าทหารเท่านั้น แต่การกู้บ้านกู้เมืองแลชีวิตของอาณาประชาราษฎร์ทั่วแผ่นดินก็ขึ้นอยู่กับแม่พังทั้งสิ้น สู้ให้สุดใจเถิดแม่”

พังคีรีบัญชรแผดเสียงแล้ววิ่งเข้าใส่กำแพงทันที พระยาพลเทพตกใจร้องบอกว่าเราหลงกลมันแล้ว

“ยิงไปที่อ้ายพระยาตากบนหลังช้าง ไม่ต้องสนใจที่อื่นแล้ว” ขุนแผลงฤทธิ์ตะโกนลั่น แล้วยิงปืนใส่ทันทีพวกทหารพากันระดมยิงแต่กระสุนเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาไม่โดนสักนัด

หลวงพิชัยกับติ่นและผลปีนขึ้นกำแพงได้สำเร็จ พระยาจันทบูรร้องเสียงหลง

“มันปีนขึ้นมาแล้ว ปกป้องกู ปกป้องกู”

ทหารที่ปกป้องพระยาจันทบูรถูกหลวงพิชัยฆ่าอย่างง่ายดาย แต่ก็ต้องสู้พวกที่กรูกันเข้ามาอีกอย่างดุเดือด

ขันทองปีนขึ้นถึงบนกำแพงเห็นพระยาพลเทพก็ตวาดลั่น “อ้ายพลเทพ” ขันทองฆ่าทหารที่ปกป้องพระยาพลเทพแล้วบุกเข้าไปก็เจอขุนแผลงฤทธิ์ถือดาบยืนขวางปกป้องพระยาพลเทพ ตะคอกท้า

“มึงเข้ามา อ้ายขันทีลูกโจร”

ขันทองกระโจนเข้าใส่ทันที ทั้งสองประดาบกันอย่างดุเดือดบนกำแพง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหนักกระแทกกับประตูเมืองอย่างแรง พระยาพลเทพตกใจตะโกนลั่น

“มันใช้ช้างพังประตู เร็วโว้ย รีบดันประตูไว้ อย่าให้เข้ามา”

แต่ทหารที่ยันประตูไว้ถูกพังคีรีบัญชรกระแทกประตูพังจนกระเด็นกระดอนไปคนละทางพร้อมกับประตูเมืองเปิดออก

พระเจ้าตากทรงช้างเดินเข้าประตูมาอย่างสง่างาม โดยมีม่วงกับพวกทหารโห่ร้องวิ่งตามเข้ามาอย่างฮึกเหิมสุดขีด

“ประตูเมืองแตกแล้ว หนีเร็ว” พระยาจันทบูรตกใจสุดขีดวิ่งหนีทันที ขุนแผลงฤทธิ์สู้พลางถอยพลางปกป้องพระยาพลเทพที่วิ่งตามพระยาจันทบูรไป ทหารจันทบูรแตกกระเจิงต่างหนีเอาตัวรอด

เป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ดังคำบรรยายว่า

“เช้าตรู่ของวันที่ 15 มิถุนายน พุทธศักราช 2310 สมเด็จพระเจ้าตากสิน ก็สามารถยึดเมืองจันทบุรีได้สำเร็จ เป็นการยึดฐานที่มั่นสำคัญที่ใช้ในการกู้บ้านกู้เมืองต่อไป และเป็นวีรกรรมครั้งสำคัญที่ถูกเล่าขานมาจนทุกวันนี้”

ooooooo

พระเจ้าตากมาถึงเรือนพระยาจันทบูรแต่เช้าตรู่ พอขึ้นเรือน หลวงพิชัยกับม่วงก็รีบเข้ามารายงานว่าพระยาจันทบูรหนีไปแต่ตัว ลูกเมียบ่าวไพร่แลทรัพย์สมบัติทั้งหมดยังอยู่บนเรือน และไม่มีผู้ใดคิดต่อสู้อีกแล้ว

“ดีแล้ว มิควรที่จะต้องเสียเลือดเนื้อคนไทไปมากกว่านี้อีกแล้ว” พระเจ้าตากพยักหน้า มองไปรอบๆถาม “พ่อขันทองกับพันหาญเล่า”