หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

“แลหากวันใดได้รู้ความลับที่ต้องการ พวกเราก็จะไปเอง มิให้ภัยมาถึงคุณพระเป็นอันขาด”

ออกพระราชาข่านโบกมือไปมาคร้านที่จะฟัง เดินออกไปจากห้องอย่างยังหวาดระแวงไม่หาย

ooooooo

ม่วงกับอินเมียคนที่สองที่เป็นน้องเมียคนแรกคืออิ่มซึ่งตายไปแล้ว อินออกเรือนมากับม่วงหลายปีแล้ว แต่อินกลัวผีพี่สาวจะมาฆ่าหาว่าแย่งผัวตน จึงไม่กล้ามีสัมพันธ์กับม่วงฉันสามีภรรยา คืนนี้ก็เช่นกัน อินทำท่าจะยอมแต่แล้วก็หวีดร้องหวาดกลัว ม่วงถามว่าเห็นผีแม่อิ่มอีกหรือ อินพยักหน้า ม่วงโมโหตะคอกใส่

“เมื่อเอ็งไม่รักไม่ชอบข้าก็ไม่ต้องฝืนใจ แต่เลิกเอาเรื่องผีแม่อิ่มมาอ้างได้แล้ว ข้าไม่มีวันเชื่อดอกว่าคนอย่างแม่อิ่มจะกลายเป็นผีหึงหวงข้ากับเอ็งได้...จะมีก็แต่เอ็งยังไม่ลืมอ้ายทิดคล้อยคนรักเก่าของเอ็งเสียมากกว่า ข้าผิดเองที่คิดว่าเอ็งมีใจให้ข้า หากรู้ว่าเอ็งรังเกียจข้าถึงเพียงนี้ ข้าจะไม่จับแม้แต่ชายสไบเอ็งเสียด้วยซ้ำ”

ม่วงสะบัดจากอินเปิดประตูออกไปด้วยความโมโห อินร้องไห้หนักที่ตนกับม่วงไม่สามารถปรับความเข้าใจกันได้ และนับวันมีแต่ยิ่งแย่ลง

เช้าวันรุ่งขึ้น มิ่งกับชื่นต้อนรับคุณท้าวที่มาเรือนอย่างพินอบพิเทา ชื่นถามคุณท้าวว่าคนที่จะมาดูตัวแมงเม่ายังไม่มาอีกหรือ

“อีกประเดี๋ยวก็คงมา อย่าห่วงเลย ฉันดูแล้วพ่อคนนี้เป็นคนขยันขันแข็ง เอาการเอางาน แลมั่งมีไม่แพ้พ่อมิ่ง นับว่าสมกันราวอิเหนากับบุษบาเทียว”

มิ่งแปลกใจว่าถ้าคนที่มั่งมีเท่าตนและเป็นพ่อค้าตนรู้จักทุกคน ถามว่าผู้ใดกัน พอดีม่วงเดินขึ้นเรือนมา มิ่งถามว่า “อ้ายม่วง นี่เอ็งเพิ่งกลับเอาป่านฉะนี้รึ ไปค้างอ้างแรมที่ใดมา”

ขณะม่วงกำลังอึกอัก กล้าที่เดินขึ้นเรือนมาก็โพล่งยิ้มเยาะว่า

“ลุงมิ่ง อยากรู้จริงรึว่าเมื่อคืนอ้ายม่วงไปค้างที่ใด”

ม่วงตกใจแล้วกลายเป็นโกรธจัดเพราะกล้าเป็นนักเลงหัวไม้จากบ้านริมโรงฆ้องเป็นไม้เบื่อไม้เมากับม่วงตลอดมา ตวาดถาม

“อ้ายกล้า นี่เอ็งเหิมเกริมถึงขั้นเหยียบเรือนข้าเชียวรึ จะมากเกินไปเสียแล้วโว้ย”

กล้าหัวเราะเยาะเดินเข้าไปไหว้คุณท้าว บอกม่วงว่าวันนี้ไม่ได้มาท้าตีท้าต่อย แต่มาสู่ขอแม่แมงเม่าต่างหาก ม่วงกับมิ่งตกใจมากเมื่อรู้ว่าคนที่มาดูตัวแมงเม่าคือกล้า ชื่นตั้งสติได้ก่อนโวยวายว่า วันนี้แค่มาดูตัว มิใช่สู่ขอ พ่อกล้าเข้าใจผิดแล้วกระมัง

“อ้าว...ถ้าดูตัวแล้วถูกอกถูกใจก็สู่ขอกันไปเสียวันนี้เลยสิ จะได้ไม่ต้องมาอีก หรือพ่อมิ่งกับแม่ชื่นเห็นว่าฉันมียศศักดิ์ไม่พอ ไม่คู่ควรจะสู่ขอก็ว่ามา”

มิ่งหน้าเสียเกรงจะทำให้คุณท้าวไม่พอใจ ขณะกำลังอึกอักนั้น แมงเม่าก็แต่งตัวสวยออกมาจนทุกคนตะลึง แมงเม่าทักกล้าเสียงหวานว่า

“ช่างเป็นบุญของฉันนัก ที่พี่กล้ามาสู่ขอฉันถึงเรือน”

เห็นกล้าตะลึงอยู่ถามว่า จะเปลี่ยนใจหรือไม่กล้าบอกว่าถ้าแมงเม่าไม่รังเกียจตนก็เรียกสินสอดมาเถิดเท่าใดตนก็ยอมจ่าย

“เมื่อพี่กล้าให้ฉันเรียกสินสอด ฉันก็จะเรียก แต่ฉันไม่ขอสินสอดเป็นแก้วแหวนเงินทองดอกนะ เพราะบ้านฉันก็มีมากโข ให้ใช้จนตายก็ไม่หมดแล้ว ฉันขอเพียงพี่กล้าคลานเข่ามากราบฉันแทนสินสอดก็พอ”