หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

“ได้สิ...” แมงเม่ายิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่วันพรุ่ง

พี่ม่วงต้องช่วยฉันตอนดูตัวด้วย ตกลงหรือเปล่าล่ะ”

ถูกแมงเม่ามีเงื่อนไขแลกเปลี่ยน ม่วงก็ยิ้มขำๆ รับปากว่าจะช่วยเท่าที่ไม่โดนพ่อด่าก็แล้วกัน

แมงเม่ายิ้มดีใจที่ดึงม่วงมาช่วยตนจนได้

ooooooo

ที่ศาลาในวัง เจ้าจอมอำพันรับขวดน้ำหอมจากหลวงศรีมะโนราชที่นั่งพับเพียบอยู่ โดยมี

ขุนเทพชำนาญกับขุนเทพรักษานั่งพับเพียบอยู่

ห่างออกไป ทั้งสามเป็นขันทีจากโต้ระกี่จึงแต่งกายเหมือนกันรวมทั้งขันทองหรือหลวงศรีขันทินด้วย

เจ้าจอมเพ็ญนั่งฝั่งตรงข้ามกับเจ้าจอมอำพันมีขันทองกับแน่นนั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆคอยรับใช้

เจ้าจอมอำพันอวดว่าน้ำปรุงนี้มาจากเมือง

ฝาหรั่งที่พ่อค้าจีนนำมาขาย ทั้งอโยธยามีไม่ถึงสิบขวด ตนทราบว่าแม่เพ็ญชอบเลยหามาฝาก เจ้าจอมเพ็ญขอบน้ำใจที่อุตส่าห์หาของยากมาฝากจึงตอบแทนด้วยของเล็กๆน้อยๆ ขอแม่อำพันโปรดรับไว้ด้วยเถิด พลางหลวงศรีขันทินคลานเข่าเอาตลับแป้งหอมให้เจ้าจอมอำพัน

เจ้าจอมอำพันรับตลับแป้ง ถามว่ามาจากที่ใดกันเล่าหลวงศรีขันทิน ขุนทองที่นั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆ บอกว่ามาจากร้านแม่ทิพย์ที่ขายเครื่องหอม หลวงศรี–มะโนราช ขุนเทพชำนาญ และขุนเทพรักษาหันสบตากันยิ้มเยาะ ขุนเทพชำนาญบอกว่าร้านนี้ขึ้นชื่อที่สุดในอโยธยา ใครพอมีเบี้ยมีอัฐล้วนไปซื้อหาที่นั่นทั้งสิ้น ขุนเทพรักษาปั้นยิ้มถามว่า “ออกหลวงท่านเป็นคนไปซื้อหามารึ ช่างเข้าใจซื้อนัก”

“แต่แป้งตลับนี้ไม่เหมือนแป้งตลับอื่น ขอเพียงเปิดตลับออกดูก็จะทราบว่าแตกต่างกันอย่างไร”

หลวงศรีขันทินบอก เจ้าจอมอำพันเปิดตลับออกดมชมว่ากลิ่นหอมนักแต่ไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้

มาก่อน เนื้อก็เนียนเหลือเกิน ทำได้อย่างไรกัน หลวงศรี– ขันทินได้ทีแจงที่มาของแป้งตลับน้อยว่า

“แป้งตลับนี้ เจ้าของร้านเพิ่งปรุงขึ้นมาใหม่ยังไม่เคยวางขายมาก่อน มีเพียงตลับเดียวเท่านั้น

ในอโยธยา แต่แรกก็ไม่ยอมขาย ดีฉันต้องอ้อนวอน

อยู่นานกว่าจะได้มาเจ้าค่ะ”

เจ้าจอมอำพันกับพวกฟังแล้วอึ้งที่ถูกคนของเจ้าจอมเพ็ญข่มกลับว่าเอาของหายากมาให้ มิใช่ของดาดๆที่ใครมีอัฐมีเบี้ยก็หาซื้อได้ เจ้าจอมเพ็ญยิ้มข่มเจ้าจอมอำพัน ซ้ำยังอวดอ้างเป็นคนโปรดว่า หากแม่อำพันมีสิ่งใดขาดเหลือก็บอกได้ตนจะกราบทูลพระพุทธเจ้าอยู่หัวให้

“ขอบน้ำใจจ้ะ” เจ้าจอมอำพันเอ่ย ข่มความไม่พอใจไว้

เจ้าจอมเพ็ญยิ้มบางๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความสาแก่ใจ เมื่อออกจากศาลาในวังแล้ว เจ้าจอมเพ็ญเอ่ยแก่ขันทองและแน่นว่า

“หิ่งห้อยไม่ควรแข่งแสงกับพระจันทร์ ครานี้แม่อำพันคงจะได้รู้แล้วกระมัง” แน่นบอกว่าคงเข็ดไปอีกนาน ดีไม่ดีอาจจะไม่กล้าอีกเลย “ท่านขุนพูดถูกใจฉัน เอาไว้ฉันจะบำเหน็จให้ท่านทั้งสองเอง โดยจำเพาะ

คุณหลวงครานี้มีความชอบนักฉันจะบำเหน็จให้อย่างงาม”

“เป็นพระคุณเจ้าค่ะ”

หลวงศรีขันทินกับแน่นเดินตามเสลี่ยงที่เจ้าจอมเพ็ญนั่งไป ท่ามกลางสายตาของหลวงศรีมะโนราช ขุนเทพรักษาและขุนเทพชำนาญมองตามอย่างเกลียดชัง ที่ขันทองมาแย่งเอาความชอบไป