หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

“โจรปล้นเขากิน ยังมีใจห่วงบ้านเมือง อโยธยาไม่สิ้นคนดีจริงๆ” พระราชบุตรมังระชื่นชมในที

เวลาเดียวกันนั้น...เณรขันทอง ลูกชายคนเดียวของขุนทองวัย 17-18 ปี บวชเป็นเณรตั้งแต่เด็ก กำลังก้มกราบพระประธานในโบสถ์ เงยมองพระประธานด้วยสีหน้าเรียบเฉย เณรขันทองสวดมนต์เบื้องหน้าพระประธานเบาๆตลอดเวลา ในขณะที่ขุนทองกำลังหันหลังชนกันกับหาญสู้ตายกับพวกอังวะ

เพราะพวกอังวะมีกำลังเหนือกว่ามาก หาญถามขุนทองว่าจะเอาอย่างไรดี ขุนทองมองไปรอบๆบอก

“เอ็งคอยดูข้า ข้าตีฝ่าไปทางใด เอ็งก็รีบตีหักพาพวกเราหนีไป” หาญถามว่าแล้วพี่ล่ะ “ข้าอยู่ยงคงกระพัน ไม่ตายง่ายๆหรอกโว้ย แต่หากข้าตาย เอ็งต้องสืบหาคนที่หักหลังเราให้จงได้ การลอบปล้นเสบียงครานี้ มีคนรู้ไม่กี่คน ถ้าไม่มีคนทุรยศเป็นไส้ศึกให้อังวะ ลวงพวกเรามาฆ่า ไหนเลยพวกอังวะมันจะรู้ได้”

หาญใจคอไม่ดีที่ขุนทองพูดเป็นลางแต่ถูกขุนทองตวาด “ไป!” แล้วตะลุยใส่ข้าศึกเปิดทางให้หาญพาพวกหนีออกไป ขุนทองสู้ไปถอยไปแต่ในที่สุดก็ถูกทหารอังวะคนหนึ่งฟันเข้ากลางหลังจนเสื้อขาดวิ่น แต่แผ่นหลังขุนทองมีเพียงรอยเลือดซิบๆ ทหารอังวะมองขยาดได้แต่ล้อมไว้ไม่กล้าเข้าปะทะ

พระราชบุตรมังระยิ้มพอใจที่ขุนทองมีวิชาอยู่ยงคงกระพัน มีวิชาดาบ เห็นว่าการล้อมจับง่ายกว่าการฆ่า สั่งทหารว่า “เอาเถิด ข้าจะจัดการมันเอง”

พระราชบุตรมังระหยิบปืนสั้นที่เอวออกมา เดินช้าๆเข้าหาขุนทอง พูดกับฟ้าดินว่า...

“หากบุญบารมีของข้าถึงเศวตฉัตรแห่งพุกามประเทศแล้วไซร้ ก็ขอให้กำจัดอ้ายเสือขุนทองได้ด้วยเถิด”

ขุนทองกำลังตะลุยฟันทหารอังวะเห็นพระราชบุตรมังระเดินเข้ามาจึงกระโจนเข้าใส่เงื้อดาบฟันเต็มแรงแต่คมดาบห่างพระศอเพียงเส้นยาแดงเดียว ขุนทองก็ถูกพระราชบุตรลั่นกระสุนใส่หงายหลังสิ้นใจคากองเลือด

ในโบสถ์ที่เณรขันทองกำลังสวดมนต์อยู่ เทียนไขหน้าโต๊ะหมู่บูชาดับวูบลงอย่างไม่มีสาเหตุ เณรขันทองหยุดสวดมนต์เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่าง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ขณะเณรขันทองกำลังกวาดลานวัด หาญก็โซซัดโซเซเข้ามาในสภาพแผลเต็มตัวเลือดโซมกายอาการสาหัส เณรขันทองวิ่งเข้าไปถามว่า “น้าหาญ เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันถูกอ้ายพวกอังวะมันไล่ล่าหนีรอดมาได้คนเดียว อ้ายพวกที่เหลือตายหมดสิ้นแล้ว” เณรขันทองถามว่าแล้วโยมพ่อขุนทองเป็นอย่างไรบ้าง “พี่ขุนทองเป็นคนตีฝ่ามาให้ฉันแต่แรก ฉันไม่รู้ว่าพี่เป็นอย่างไรแต่เมื่อรุ่งสางฉันได้ข่าวว่า...พี่ขุนทองถูกพวกอังวะฆ่าเสียแล้วพ่อเณรเอ๋ย พวกเราโดนอังวะมันซ้อนกลเพราะมีไส้ศึก เราต้องลากตัวมันออกมาล้างแค้นให้พี่ขุนทองให้ได้นะพ่อเณร”

หลวงตาที่ยืนห่างออกไป ถอนใจอย่างกังวลว่า เณรขันทองจะสึกไปล้างแค้นแทนพ่อแน่

ooooooo

พระเจ้าอลองพญาตั้งค่ายอยู่หน้าเมืองอยุธยา ทหารอังวะยิงปืนใหญ่ใส่กรุงศรีอยุธยาสนั่นหวั่นไหว

พระราชบุตรมังระคุยกับพระเจ้าอลองพญาว่าปืนใหญ่ระดมยิงใส่อโยธยาทั้งกลางวันกลางคืนหลายวันแล้ว แต่กระสุนปืนใหญ่ตกอยู่แค่หน้ากำแพงเมือง เกรงว่าปืนใหญ่ของเราจะทนไม่ไหว

พระเจ้าอลองพญาบอกว่าเราไม่มีทางเลือกอื่นต้องเร่งตีอโยธยาให้เร็วที่สุดก่อนที่น้ำเหนือจะหลากลงมาจนเราตั้งค่ายไม่ได้ แล้วสั่งทหาร

“พวกเอ็งทำกระไรกัน ยิงไม่ถึงกำแพงเมืองเสียด้วยซ้ำ คิดจะให้ข้าสิ้นเปลืองลูกปืนใหญ่รึ”